13/2/2011 16:09
Ραγδαίες εξελίξεις στο Κάιρο
Διαλύει το αιγυπτιακό χουντικο κοινοβούλιο και αναστέλλει το χουντικο Σύνταγμα ο στρατός της χώρας
Κάιρο.-- Τη διάλυση του χουντικου "κοινοβουλίου" του δικτατορα Μουμπαρακ που αποτελουνταν κατα 98% απο δικους του "βουλευτες"και την αναστολή του χουντικου Συντάγματος αποφάσισε ο στρατός της Αιγύπτου ώστε να ανοίξει ο δρόμος για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, με στόχο να ικανοποιήσει το βασικότερο αίτημα των διαδηλωτών.
Το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο έδωσε επίσης το μεσημέρι της Κυριακής, όπως ζητούσαν οι διαδηλωτές, χρονοδιάγραμμα της μεταβατικής περιόδου, λέγοντας πως θα παραμείνει στην εξουσία για έξι μήνες ή για λιγότερο, εάν προκηρυχθούν εκλογές. Την ίδια στιγμή, ορισμενοι απο τους διαδηλωτές παραμένουν στην πλατεία Ταχρίρ παρά την προσπάθεια του στρατού να τους απομακρύνει, ζητωντας και αλλα αιτηματα.
Αυτοι οι διαδηλωτές απαιτούν την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, την άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που είχε επιβάλει ο Χ.Μουμπάρακ, τη διεξαγωγή δίκαιων εκλογών και τη γρήγορη μετάβαση εξουσίας σε πολιτικές αρχές.
Παρά την παραίτηση Μουμπάρακ, οι διαδηλωτές δηλώνουν ότι θα μείνουν στην πλατεία μέχρι να εξασφαλιστεί ότι ο στρατός θα τηρήσει τη δέσμευσή του για μετάβαση σε δημοκρατικό καθεστώς. Διοργανώνεται επίσης μεγάλη διαδήλωση για την Παρασκευή για να τιμηθεί η επανάσταση και όσοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτή.
Η στρατιωτική ηγεσία, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Αιγύπτου μετά την παραίτηση του Χόσνι Μουμπάρακ την Παρασκευή, θα προχωρήσει στη σύσταση επιτροπής για την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Οι συνταγματικές αλλαγές θα κριθούν με δημοψήφισμα.
Παράλληλα, διαλύονται και τα δύο κοινοβουλευτικά σώματα, από τη σύνθεση των οποίων πρακτικά είχε αποκλειστεί κάθε φωνή της αντιπολίτευσης.
Ως υπηρεσιακή μένει επίσης στη θέση της η κυβέρνηση που όρισε ο Χόσνι Μουμπάρακ μετά το ξέσπασμα των διαδηλώσεων, με στόχο την αντικατάστασή της από κυβέρνηση που θα προκύψει έπειτα από εκλογές.
Ο ρόλος του αντιπροέδρου Ομάρ Σουλεϊμάν θα καθοριστεί από το στρατό, ανέφερε ο πρωθυπουργός μετά τη συνεδρίαση της κυβέρνησης την Κυριακή.
Ήταν μάλιστα η πρώτη συνεδρίαση κυβερνητικού σχήματος στην Αίγυπτο που δεν έγινε υπό το βλέμμα του πορτρέτου του Μουμπάρακ, καθώς οι εικόνες του επί τριακονταετίας ηγέτη απομακρύνονται διακριτικά από τα δημόσια κτίρια.
Το ανώτατο στρατιωτικό συμβούλιο φρόντισε να επαναλάβει στην ανακοίνωσή του ότι η Αίγυπτος θα σεβαστεί όλες τις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει, και κυρίως την ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ.
Οι πρώτες αντιδράσεις από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης και εκπροσώπους των διαδηλωτών ήταν αρκετά θετικές: «Είναι μία νίκη για την Επανάσταση» ανέφερε ο Αϊμάν Νουρ, ηγετικό στέλεχος της αντιπολίτευσης που είχε θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος το 2005.
Ο Μαχμούντ Νασάρ, εκπρόσωπος κινήματος νεολαίας, ανέφερε: «Μέχρι στιγμής, ο στρατός εκπλήρωσε τις απαιτήσεις του λαού, και πρέπει τώρα να απελευθερώσει όλους τους πολιτικούς κρατουμένους. Μόνο τότε θα ανακαλέσουμε τις διαδηλώσεις».
Παραμένουν ορισμενοι διαδηλωτές στην πλατεία Ταχρίρ
Την Κυριακή, ο στρατός δεν κατάφερε να απομακρύνει το σύνολο των διαδηλωτών που είχαν κατασκηνώσει στην κεντρική πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο.
Αυτοι οι διαδηλωτές απαιτούν την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, την άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που είχε επιβάλει ο Χ.Μουμπάρακ, τη διεξαγωγή δίκαιων εκλογών και τη γρήγορη μετάβαση εξουσίας σε πολιτικές αρχές.
Παρά την παραίτηση Μουμπάρακ, οι διαδηλωτές δηλώνουν ότι θα μείνουν στην πλατεία μέχρι να εξασφαλιστεί ότι ο στρατός θα τηρήσει τη δέσμευσή του για μετάβαση σε δημοκρατικό καθεστώς. Διοργανώνεται επίσης μεγάλη διαδήλωση για την Παρασκευή για να τιμηθεί η επανάσταση και όσοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτή.
Από την άλλη πλευρά, ο στρατός και η κυβέρνηση θέτουν ως άμεση προτεραιότητα την αποκατάσταση της ασφάλειας και την επιστροφή σε «καθημερινούς ρυθμούς» με στόχο την επιστροφή στην καθημερινότητα και την αναβίωση της οικονομικής δραστηριότητας στην πρωτεύουσα.
Πρόβλημα παραμένει επίσης το πώς θα χειριστεί το Κάιρο το ζήτημα της αστυνόμευσης: Αρκετοί Αιγύπτιοι αστυνομικοί, έχοντας αποτύχει να καταστείλουν την εξέγερση με δακρυγόνα και γκλομπ, δεν παρουσιάζονται στο πόστο τους.
Ο υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών Μαχμούντ Ουαγκντί τόνισε ότι «οι αστυνομικοί πρέπει να επιστρέψουν σύντομα για να αναλάβουν καθήκοντα», λκέγοντας πως εκατοντάδες φυλακισμένοι που δραπέτευσαν κατά τη διάρκεια των ταραχών παραμένουν ασύλληπτοι.
Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας
από Στέλιος Μάινας 10:05μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας
Στις ερωτήσεις των φίλων αν αισθάνομαι ασφαλής και πώς κυκλοφορώ, απαντάω οργισμένα, πλήττοντας τη μικροαστική νοοτροπία, που υποτίθεται δεν έχω εγώ ο «προοδευτικός».
Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας παρά τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών των συμμοριών στην παρακάτω γωνία, παρά τα καλάσνικοφ που κροτάλιζαν δυο στενά απʼ το σπίτι μου, αφήνοντας πτώματα στην άσφαλτο.
Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τις αλλεπάλληλες διαρρήξεις των διαμερισμάτων όλης της περιοχής, και των κλοπών που θύμα τους τουλάχιστον τρεις φορές έχει πέσει και η γυναίκα μου.
Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά την -πρώτα περιστασιακά και τώρα μόνιμη- οσμή της αμμωνίας, έξω απʼ την είσοδο της πολυκατοικίας μου, των διπλανών στενών, της πλατείας, της ζωής μας.
Γιατί επιμένω να μένω στη πλατεία Βικτωρίας;
Γιατί θέλω να είμαι κοντά σʼ αυτά που συμβαίνουν στη πατρίδα μου, γιατί θέλω να νιώθω την ανάσα -έστω και βρώμικη- της πόλης που αγαπάω, γιατί μου αρέσει η ποικιλία της, η ζωντάνια της, η φασαρία της, γιατί μʼ αρέσει να βλέπω την κυρα Μαρία να σέρνει το καροτσάκι της λαϊκής με τη φλεβίτιδα της, γιατί θέλω να συμπαραστέκομαι στην Άννα με το απέναντι κομμωτήριο που βαράει μύγες, και τον Κώστα στο διπλανό καλλυντικάδικο που μετά από δυο χρόνια απραξίας αναγκάστηκε να το δώσει για να γίνει ένα ακόμα Paki.
Γιατί θέλω να νιώθω πώς δεν θέλω να αλλάξει τίποτα στη ζωή που σχεδίασα, να συνεχίσω να είμαι ένας απλός άνθρωπος ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους.
Κι όταν οι μετανάστες μας χτύπησαν τη πόρτα, τους δέχτηκα σαν δικούς μου ανθρώπους, σαν τους γείτονες που έχουν την ανάγκη μου και χρίζουν της προσοχής μου…
Δεν είχε ακόμα στεγνώσει το μελάνι της υπεράσπισης και της αλληλεγγύης μου για τους 300 απεργούς πείνας, όταν την Παρασκευή το βράδυ στις 8, έβγαλα το σκύλο μου την καθιερωμένη του βόλτα, μια ευκαιρία να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τους φίλους μου. Δεν είχα απομακρυνθεί πενήντα μέτρα απʼ το σπίτι μου, μιλώντας με κάποιον φίλο στο κινητό, όταν αισθάνομαι κάποιον από πίσω, να μου τραβάει το κινητό απʼ το χέρι. Μόνο που το δικό μου χέρι, αντανακλαστικά σφίγγει, και ο νεαρός μελαμψός άντρας με κοιτά σαν να μη πιστεύει πώς εγώ αντιστέκομαι…
Μου το αρπάζει, τελικά, και τρέχει, αλλά και πάλι, προς μεγάλη του έκπληξη, τον φτάνω φωνάζοντας συγχρόνως βοήθεια… Και τότε, αντί για βοήθεια, γίνεται το αδιανόητο.
Από το δρόμο πετάγονται πέντε -προφανώς συμπατριώτες του- που ρίχνουν με μίσος, με κατεύθυνση το κεφάλι μου, δυο γεμάτα μπουκάλια μπύρας, βρίζοντας με συγχρόνως. Ευτυχώς, και τα δυο μπουκάλια μπίρας δεν βρήκαν το στόχο τους, κατέληξαν όμως στη τζαμαρία του απέναντι μαγαζιού ανοίγοντας τρύπα σε κρύσταλλο ασφαλείας δώδεκα χιλιοστών…
Οι φίλοι του αστόχησαν γιατί τυχαία βρέθηκαν δυο έλληνες και τους κράτησαν με κίνδυνο της ζωής τους. Δυο έλληνες με έσωσαν από τον ιδιότυπο λιθοβολισμό και από το σίγουρο λιντσάρισμα μου, αφού δυο από αυτούς μου έδειξαν πως κουβαλούν μαχαίρι και καλά θα έκανα να το βουλώσω, κινούμενοι απειλητικά εναντίον μου. Και τους ευχαριστώ δημόσια. Δυο Έλληνες τους σταμάτησαν ανάμεσα σε ένα πλήθος τουλάχιστον διακοσίων ανθρώπων, ως επί το πλείστον αλλοδαπών, που βρίσκονταν αδρανείς και αμετοχοι σε απόσταση το πολύ δέκα βημάτων από ένα περιστατικό ακραίας βίας, από μια απόπειρα ανθρωποκτονίας, γιατί αυτός ήταν ο στόχος τους.
Όταν είσαι ζεστός δεν συνειδητοποιείς τον κίνδυνο, παρ όλα αυτά είδα και προσπαθώ να εξηγήσω το μίσος στα βλέμματα αυτών των ανθρώπων, που δεν ηξερα και δεν τους είχα κάνει τίποτα.
Ένιωσα ένας έλληνας που σώζεται από έλληνες στο σπίτι του, και ξαφνικά ένιωσα σαν να με διώχνει ο τόπος μου, σαν να μην τον αναγνωρίζω πια, κι ένιωσα έκθετος σε μια διογκούμενη και χωρίς στόχο και κατεύθυνση οργή, που ελπίζω να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι πως θα ʽχει πολύ άσχημα αποτελέσματα.
Απευθύνθηκα στην αστυνομία, και υπέβαλλα μήνυση, μόνο και μόνο για να θυμάμαι πώς δεν έμεινα μετέωρος και αδρανής, και πήρα την καθιερωμένη απάντηση, «φταίει η ανοχή μας».
Και αναρωτιέμαι, πού είναι η Αστυνομία που εγώ σαν καλός φορολογούμενος πολίτης πληρώνω για να με προστατεύει;
Και αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής, γιατί όταν γίνεται πορεία και διαμαρτυρία, πλήθη και στίφη αστυνομικών εμφανίζονται παντού, κι αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει καταστολή και όχι πρόληψη, κι αναρωτιέμαι τι ακριβώς κάνει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη» για τον πολίτη του Ιστορικού κέντρου,
Αλλά, πάλι, δεν αναρωτιέμαι, καθώς είναι πασίδηλο πως αυτοί που μας κυβερνάνε ούτε μένουν ούτε έχουν περάσει ποτέ, ούτε και πρόκειται, από την πάλαι ποτέ ένδοξη γειτονιά μου, και νυν γκέτο απελπισμένων και αποκλεισμένων όλων των φυλών και των χρωμάτων.
Πριν από μερικές μέρες έγραψα ένα κείμενο συμπαράστασης στους απεργούς πείνας. Που αγωνίζονται για το αυτονόητο, να τους αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους.
Μετά το γεγονός, εδραιώθηκε ακόμα πιο σταθερή η άποψή μου πως τους κυνηγημένους δεν τους κυνηγάς, τους εξαθλιωμένους δεν τους εξαθλιώνεις, τους βοηθάς, γιατί μόνο στους καιρούς της βαρβαρότητας αποδεικνύεις ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις σʼ αυτό τον κόσμο.
Ο Στέλιος Μάινας για τους 300 μετανάστες: «Ο πνευματικός κόσμος δεν σιωπά»
«Τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε ποιοι βοήθησαν να ετοιμαστεί η Αθήνα των Ολυμπιακών, ποιους καταπλάκωσαν τα χώματα κι οι πέτρες απ το Μετρό μας, τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε ποιοι βοηθούσαν και βοηθούν στα χτήματά μας, ποιοι μαζεύουν τις ελιές μας, ποιοι ποτίζουν τις φράουλές μας, ποιοι μαζεύουν τα δίχτυα απ΄ τις τράτες και τα καΐκια μας, ποιοι φρόντιζαν και φροντίζουν τους ανήμπορους ηλικιωμένους μας, ποιοι καθαρίζουν τα σπίτια μας»
Ενόψει της συναυλίας αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας (Τετάρτη 9/2, 6.00 μ.μ., Μουσείο), ο Στέλιος Μάινας είχε κανει την ακόλουθη δήλωση:
«Ο πνευματικός κόσμος δεν σιωπά. Έχει μείνει ενεός και εμβρόντητος βλέποντας να χάνονται ένα ένα τα δικαιώματα που ο λαός μας με αίμα κατέκτησε.
Ο πνευματικός κόσμος δεν σιωπά. Περιμένει να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός που σηκώνουν μέρα με τη μέρα οι γκρεμισμένες κατακτήσεις του.
Ο πνευματικός κόσμος δεν σιωπά, στέκει και συλλογάται πριν άκριτα μιλήσει.
Αλλά τώρα που αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές συμβαίνουν στο τόπο μας, τώρα που η φωτιά έφτασε και στο δικό μας σπίτι, τώρα είναι η ώρα να δείξουμε την αλληλεγγύη μας.
Τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε ποιοι βοήθησαν να ετοιμαστεί η Αθήνα των Ολυμπιακών, ποιους καταπλάκωσαν τα χώματα κι οι πέτρες απ το Μετρό μας, τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε ποιοι βοηθούσαν και βοηθούν στα χτήματά μας, ποιοι μαζεύουν τις ελιές μας, ποιοι ποτίζουν τις φράουλές μας, ποιοι μαζεύουν τα δίχτυα απ΄ τις τράτες και τα καΐκια μας, ποιοι φρόντιζαν και φροντίζουν τους ανήμπορους ηλικιωμένους μας, ποιοι καθαρίζουν τα σπίτια μας, τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε. Ποιοι έχτισαν τις οικοδομές μας με τρία ένσημα το μήνα.
Τώρα, σ’ αυτούς τους καιρούς της βαρβαρότητας είναι η ώρα να υπερασπιστούμε τη συλλογικότητα και τον πολιτισμό μας.
Ας μην κάνουμε εκπτώσεις στην ανθρωπιά που μας έχει απομείνει, ας σταθούμε αλληλέγγυοι σ αυτούς που η απεργία πείνας είναι το ύστατο όπλο για να ζήσουν με αξιοπρέπεια.»
Μετά από 3 ημέρες από αυτές του τις δηλώσεις, ο Στέλιος Μάϊνας δέχτηκε επίθεση για κλοπή από (πληρωμένους; πληρωμένους από ασφαλήτες, από φασίστες; άγνωστο) εξαθλιομένους μετανάστες! Συνεχίζει όμως να επιμένει στις ανθρωπιστικές απόψεις του, και να μην δέχεται τις προσταγές των φασιστών των ασφαλιτών και του καθεστώτος που ζητούν την εξόντωση του ανθρώπινου γένους!
Τι μισθό παίρνουν οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν στο Mega Channel;
από wnm 4:43μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Διάβασα μια γελοία ανακοίνωση που δημοσίευσαν.
Δεν αναφέρομαι σε Τρέμη, Καψή, Πρετεντέρη και λοιπούς παραθυράτους γκεμπελίσκους.
Τι μισθό παίρνουν οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι της τηλεοπτικής αυτής φυλλαδας, οι οποίοι παριστάνουν και τους θιγμένους;
Αξίζει δηλαδή τον κόπο τουλάχιστον, ή ξεπουλάνε τον εαυτό τους για πενταροδεκάρες;
έτσι
από άφραγκος 7:15μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Καιρό τώρα, το δελτίο του mega έχει ξεφύγει. Χωρίς το παραμικρό πρόσχημα, οι σιχαμένοι γκεμπελίσκοι Τρέμη- Πρετεντέρης ασελγούν με τον πιο βρώμικο τρόπο σε κάθε κίνημα. Βλέπω ειδήσεις και συνειδητοποιώ ότι τέτοια νεύρα δεν μου βγάζουν ούτε οι φασίστες.
Ακριβώς το ίδιο ερώτημα σκεφτόμουν κι εγώ. Πόσα να παίρνουν.
Έψαξα αλλά δεν μπόρεσα να βρω πουθενά. Αν όμως σκεφτείς ότι ο Λυριτζής στην νετ έπαιρνε 350,000 το χρόνο, τότε στην περίπτωση Πρετεντέρη θα πρέπει να μιλάμε για μισό εκατομμύριο ευρω. Για τις ειδήσεις. Έξω η εφημερίδα, έξω ο κομματικός μποναμάς, έξω τα μπουρμπουαρ από Ψυχάρη και Μπόμπολα.
σκέψου
από γνώστης... 8:31μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
φίλος και κουμπάρος του στραβελλάκη, μου είχε πει έγκυρα ότι παίρνει ή 10.000 ή 13.000 το μήνα (δυστυχώς έχει περάσει ένας μήνας και μου διαφεύγει το ακριβές, αλλά νομίζω 13.000) 156.000 ευρω το χρονο δηλαδη.
και σκέψου ότι παρουσιάζει το κλασμένο δελτίο του σαββατοκύριακου.
δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς για τι μισθούς μιλάμε για τους πρωτοκλασσάτους.
πάντως επειδή ο συγκεκριμένος είναι και λίγο "χαζούλης", γνωρίζω (στο βαθμό που αυτό μπορεί να ισχύει) ότι ο συγκεκριμένος κάνει κυβερνητική προπαγάνδα, όχι λόγω γνωριμιών και διαπλοκών, αλλά λόγω μισθολογικής και ιδεολογικής προσκόλλησης στα αφεντικά του (το χρήμα εξαγοράζει συνειδήσεις όχι μόνο άμεσα αλλά και έμμεσα).
Τώρα σε αυτό τι λες?
ελαφρυντικά αναγνωρίζονται για ρουφιάνους χωρίς συνείδηση?
γιατί η τρέμη και ο "ανατροπής" το κάνουν απόλυτα συνειδητά και έχει άλλη βαρύτητα βέβαια...
Όπως είπα, το θέμα δεν είναι πόσα παίρνει η Τρέμη και ο Πρετεντέρης.
από wnm 9:08μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Αλλά πόσα παίρνουν οι άλλοι δημοσιογράφοι, αυτοί που βοηθάνε την Τρέμη και τον Πρετεντέρη πίσω από τις κάμερες. Αυτοί που έστειλαν δημόσια επιστολή, με την οποία διαμαρτύρονται ότι δεν είναι αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι...
Τί θα γίνει με τους paparistas?
από ένας 12:34μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Μετά την αθήνα, θεσσαλονίκη, πάτρα, τώρα και στο ηράκλειο
Βγήκε στα καθεστωτικά μμε μια ανακοίνωση ότι οι "Minoistas", τη Δευτέρα το βράδυ στις 8:30 θα βγουν στους κεντρικούς δρόμους του Ηρακλείου για να αφαιρέσουν κάθε "παράνομη" αφίσσα. Σ' ένα σύντομο κειμενάκι παραδέχονται ότι δεν τους ενοχλούν οι άπειρες "εμπορικές", διαφημιστικές και λοιπές, αλλά μόνον οι "παράνομες" (ποιοί άλλοι κολλάν αφίσσες εκτός από τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές και τις αριστερές οργανώσεις;) οι οποίες τους ενοχλούν την αισθητική.
Αν και δεν είμαι από Ηράκλειο, και προς το παρόν δεν έχουμε αντιμετωπίσει τοπικά κάποιο τέτοιο φαινόμενο, δε θα 'πρεπε να γίνει με κάποιο τρόπο σαφές σ' αυτούς τους κυρίους και κυρίες ότι η αφισσοκόληση είναι μέρος της ελεύθερης έκφρασης των "από κάτω", της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας και της πολιτικής παρέμβασης, ότι στοιχίζουν ένα κάρο λαφτά που τα πληρώνει ο κόσμος απ' τη τσέπη του κι όχι από χορηγίες επιχειρηματιών που ρήμαξαν τον λαό (σαν τις δράσεις των κυρίων αυτών) και κάθε κίνηση εναντίον τους είναι και κίνηση όχι μόνο εναντίον στους αναρχικούς και στην αριστερά, αλλά και στην ίδια τη δυνατότητα κάθε εργαζομένου, ανέργου, φτωχού κλπ να παρεμβαίνει στην πόλη, να ενημερώνεται, να ασκεί κριτική στον δημόσιο λόγο και στον δημόσιο χώρο;
Η τελευταία φορά που είδα να σκίζεται και να κατεβαίνει απ' τους τοίχους πολιτική αφίσσα, ήταν στα Εξάρχεια σε επέλαση των ΜΑΤ, όπου οι ένστολοι χρυσαυγίτες του καθεστώτος έβγαζαν αποχωρώντας τη λύσσα τους στα ντουβάρια. Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς τί διαφορά έχουν οι χαζοχαρούμενοι καλλωπιστές της πόλης, και για ποιό λόγο γίνονται ανεκτοί;
Paparistas....χαχαχα...καλό...
από ... 1:02μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Πάω στοίχημα ότι αν φτιάξεις ένα blog paparistas.blogspot.com και ανεβάσεις μερικά τέτοια κείμενα, όποιος ψάχνει στο google γι'αυτούς θα πέφτει πρώτα επάνω στο blog. Προεκλογικές ετοιμασίες αυτοί; SEO η απάντηση... :D
Ο χαζοχαρουμενισμος
από στην υπηρεσια του καθεστωτος 1:07μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Ας τις σκισουνε μία φορα. Σιγα μην δειξουν σθενος και συνεπεια οι απολιτικ τζιτζιφιογκοι, ωστε να γινουν και προβλημα. Απλά αμα τους πετυχουμε καλο ειναι να πεφτει λιγο κραξιμο. Μην νομισουν πως κανουν και κάτι δηλαδη...
πραγματικα
από 8) 1:30μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Έλεος!!!!!!!!!!!!!!! Μπήκα στο σάιτ τους και γράφουν για την "επόμενη δράση" ΟΥΑΟΥ τους, η οποία θα καθαρίσει από τα μπάζα το λιμάνι "που είναι το πρώτο πράγμα που βλέπουν οι τουρίστες από τα φανταχτερά κρουαζιερόπλοιά τους" και που εκτός των μπάζων κτλ και τις τριτοκοσμικές συνθήκες, υπάρχει και ένα αυτοσχέδιο κατάλυμα που δυστυχώς έχει και παιδάκι μικρότερο των 2 χρόνων και ανήκει "ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΣΕ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ"!!!!!!!!!!!!
Αν είνα δυνατόν! Ουστ κοπρόσκυλααααα
Μα καλά, δεν ξέρετε τι γίνεται στην πόλη σας;
από απορώ 4:39μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Πρόκειται για ομάδα που έχει συγκροτήσει στενός συνεργάτης του γνωστού μαφιόζου που ως βιτρίνα υπηρετεί ως αρχιμπάτσος της ασφάλειας, ο οποίος έχει αφήσει τη νυχτερινή φήμη του στην πόλη και πλέον βρίσκεται στη Στερεά Ελλάδα.
Η συντρηπτική πλειοψηφία των επιχειρηματιών στο κέντρο της πόλης έχει ενημερωθεί ότι στο εξής στη μηνιαία προστασία που πληρώνει θα προστεθεί και ένα ποσοστό "καθαριότητας".
Η ομάδα αυτή αποτελείται κυρίως από άτομα των τοπικών νεολαιών ΜΠΑΤΣΟΚ, ΝΕΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και ΛΑΟΖ, τα οποία παίρνουν ένα υποτυπώδες χαρτζιλίκι.
Πρόκειται για αντιγραφή του μοντέλου της προστασίας που πουλάει η Χρυσή Αυγή στην Αθήνα, με μια ελαφριά μετατροπή προς το "οικολογικό" και την "καθαριότητα".
η γλουτολινη κανει καλο στο δερμα
από (Α) 6:05μμ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
δεν προκειται να κανουν τιποτα.Μικροαστοι κακομοιρηδες ειναι που δεν εχουν οικονομικα προβληματα και προσπαθουν να γεμισουν την αδεια ζωη τους. Μια φορα θα φανε ενα κουβα στη μαπα και θα επιστρεψουν στα τζακια τους.
http://thesprotos-panta.blogspot.com/2011/02/12-1945.html
Η συμφωνία της Βάρκιζας-12 ΦΛΕΒΑΡΗ 1945
Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 ανάμεσα στην αντιπροσωπεία του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και την αντίστοιχη «εθνική» αντιπροσωπεία, υπό την εποπτεία των Βρετανών.
Το ΕΑΜ εκπροσωπούνταν από τα στελέχη του ΚΚΕ Γιώργη Σιάντο (γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ) και Δημήτρη Παρτσαλίδη (γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του ΕΑΜ) και τον Ηλία Τσιριμώκο, ηγέτη ενός μικρού σοσιαλιστικού κόμματος, της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) που συμμετείχε στο ΕΑΜ. Η «εθνική» αντιπροσωπεία, αποτελούταν από τους αστούς πολιτικούς Ιωάννη Σοφιανόπουλο (υπουργός Εξωτερικών), Περικλή Ράλλη (υπουργός Εσωτερικών) και Ιωάννη Μακρόπουλο (υπουργός Γεωργίας), εκπροσωπώντας την ορισμένη από τους Άγγλους κυβέρνηση του στρατηγού Πλαστήρα, που διαδέχθηκε τον Γεώργιο Παπανδρέου μετά την παραίτηση του τελευταίου κατά τη διάρκεια των «Δεκεμβριανών».
Δίκαια θεωρείται πως αυτή η Συμφωνία αποτέλεσε μια κρίσιμη ήττα για την ελληνική αντίσταση, που αναπτύχθηκε με την ηρωική πάλη των εργατών και των φτωχών αγροτών μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) ενάντια στις δυνάμεις της γερμανο-βουλγαρο-ιταλικής κατοχής και τους έλληνες αστούς συνεργάτες της και κορυφώθηκε με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 1944.
Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν προέβλεπε απλά την ανακωχή μεταξύ των «εμπόλεμων μερών», δηλαδή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ από τη μια πλευρά – δηλαδή της δύναμης που οργάνωσε την αντίσταση στο μεγαλύτερο τμήμα της Ελλάδας, απελευθέρωσε την ελληνική ύπαιθρο και εισήγαγε την αυτοδιοίκηση, μοίρασε τρόφιμα στις πόλεις που θερίζονταν από τον υποσιτισμό, ακύρωσε με τη διοργάνωση γενικών απεργιών στην Αθήνα τη χιτλερική πολιτική επιστράτευση και κινητοποίησε τις λαϊκές μάζες για το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας μετά τον πόλεμο – και των λεγόμενων «εθνικών» δυνάμεων από την άλλη, οι οποίες ασφαλώς ούτε το έθνος εκπροσωπούσαν, ούτε είχαν καμιά σημαντική κοινωνική βάση και στηρίζονταν στη προστασία των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων. Προέβλεπε τον πλήρη αφοπλισμό και την αποστράτευση του ΕΛΑΣ και το σχηματισμό ενιαίου ταχτικού εθνικού στρατού, υπό τον έλεγχο της αστικής κυβέρνησης, ενώ το βασικό αίτημα του ΕΑΜ για γενική αμνηστία για τα γεγονότα των «Δεκεμβριανών», δεν έγινε δεκτό. Το κείμενο της Συμφωνίας ανέφερε συγκεκριμένα : «…Αμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από της 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Εξαιρούνται της αμνηστίας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία δια την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος…».
Πώς φθάσαμε στη Βάρκιζα...............
Την «εθνική» κυβέρνηση αποτελούσε ο αστικός πολιτικός κόσμος, ο οποίος μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά (1936) είχε εκτοπιστεί από την πολιτική ζωή και με την έναρξη του πολέμου άρχισε να συγκεντρώνεται στο βρετανικό στρατηγείο του Καΐρου, σχηματίζοντας μια κυβέρνηση «άνευ χαρτοφυλακίου», περιμένοντας τη λήξη του πολέμου. Αυτοί οι αστοί πολιτικοί, όπως και η τάξη τους συνολικά, δε συμμετείχαν σε κανένα στάδιο της αντίστασης και η εξουσία τους δεν είχε καμία πραγματική ισχύ στην ελληνική επικράτεια. Σταδιακά την κυβέρνηση επάνδρωσαν και πολιτικοί που είχαν συνεργαστεί ανοιχτά με τους Γερμανούς, δημιουργώντας ένα συμπαγές μπλοκ της αντίδρασης απέναντι στις δυνάμεις του εργαζόμενου λαού, που μέσα από την εμπειρία της αντίστασης είχαν μπει στο δρόμο της χειραφέτησης και δε σκόπευαν να επιτρέψουν την επαναφορά, μετά τον πόλεμο, του άθλιου προπολεμικού κοινωνικού καθεστώτος.
Επειδή σε τελική ανάλυση κάθε εξουσία συνίσταται σε οπλισμένα σώματα ανδρών, οφείλουμε να αναζητήσουμε το στρατιωτικό εκείνο σώμα στο οποίο στήριζε την ύπαρξή της αυτή η «εθνική κυβέρνηση». Αυτό το σώμα δεν ήταν ασφαλώς η ΑΣΟ (Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση) της Μέσης Ανατολής, η οποία αποτελούσε την εκτός Ελλάδας δύναμη πυρός της ελληνικής αντίστασης (και φρόντισαν οι αστοί να διαλύσουν εγκαίρως, δείχνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις τους), ούτε καν ο πενιχρός φιλομοναρχικός «Ιερός Λόχος» και η Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία («Ρίμινι»), αλλά ο ιμπεριαλιστικός βρετανικός στρατός. Η κυβέρνηση του Καΐρου ήταν λοιπόν τόσο «εθνική» που για να επιβάλει την εξουσία της έπρεπε να εγκαθιδρύσει επισήμως την κυριαρχία του βρετανικού ιμπεριαλισμού στην απελευθερωμένη από το ΕΑΜ χώρα.
Όσο η κυριαρχία και η αποτελεσματικότητα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην Ελλάδα έφερνε βαριά πλήγματα στις δυνάμεις του Άξονα και εφόσον αποτύγχαναν διαδοχικά όλες οι προσπάθειες για δημιουργία μαζικών αντικομουνιστικών αντιστασιακών ομάδων – ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα και η ΕΚΚΑ του Ψαρρού, παρά τη συνεισφορά τους σε ορισμένες φάσεις της Αντίστασης, ποτέ δεν απέκτησαν σοβαρή μαζική βάση και εμπλέκονταν διαρκώς σε αψιμαχίες και προκλητικές ενέργειες απέναντι στον ΕΛΑΣ – οι Βρετανοί διατηρούσαν ισορροπίες, προκειμένου να μη διαρραγεί το μέτωπο στην κρίσιμη περιοχή της Βαλκανικής. Όταν όμως η ήττα του Άξονα είχε εξασφαλιστεί, το κρίσιμο ζήτημα για τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές και τους Έλληνες αστούς ήταν ο αφοπλισμός των ανταρτών του ΕΛΑΣ.
Όπως φαίνεται, οι μόνοι που δε μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό ήταν οι ίδιοι οι ηγέτες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, οι οποίοι επεδίωκαν με κάθε τρόπο τη συνεννόηση με τους Βρετανούς για το σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής» ενότητας με τους αστούς της κυβέρνησης του Καΐρου, εξαιρουμένων των συνεργατών του ναζισμού – που όμως οι Βρετανοί δεν έλεγαν να τους εξαιρέσουν, καθώς υπολόγιζαν, όχι πολύ αργότερα, στη βοήθειά τους.
Με τη Συνθήκη του Λιβάνου αρχικά και της Καζέρτας στη συνέχεια, η ηγεσία του ΕΑΜ συμφώνησε στο σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, συμμετέχοντας με έξι υπουργούς. Ο Παπανδρέου σύντομα έθεσε ως προτεραιότητα τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, την ίδια στιγμή που οι δεξιές δυνάμεις του «Ιερού Λόχου» και της Τρίτης Ορεινής Ταξιαρχίας παρέμεναν πάνοπλες (για να αποτελέσουν τη βάση του νέου εθνικού στρατού) και οι συνεργάτες των Γερμανών ατιμώρητοι. Η παραίτηση των υπουργών του ΕΑΜ από την κυβέρνηση στις 2 Δεκεμβρίου 1944 και η μεγάλη διαδήλωση του λαού της Αθήνας την επόμενη ημέρα, η οποία κατεστάλη βίαια και αιματοκυλίστηκε από δυνάμεις της αστυνομίας και των Βρετανών, προκάλεσε την έναρξη της μάχης της Αθήνας – την πρώτη πράξη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου που διήρκησε μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου του 1945. Καθ’ όλη τη διάρκεια των κρίσιμων ημερών του Δεκέμβρη του 1944 και υπό την παγερή αδιαφορία της σοβιετικής ηγεσίας (χαρακτηριστικά η «Πράβδα» δεν δημοσίευσε ούτε μια λέξη συμπάθειας για το κίνημα του «Δεκέμβρη»), η ηγεσία του ΚΚΕ επέδειξε φόβο να καταλάβει την εξουσία, αποφεύγοντας να ρίξει στη μάχη το σύνολο των δυνάμεων του ΕΛΑΣ και περιορίστηκε σε μια στάση χρησιμοποίησης του ηρωικού κινήματος σαν ένα μέσο διαπραγμάτευσης για μια «ευνοϊκότερη» συμφωνία με τους αστούς και τον βρετανικό ιμπεριαλισμό.
Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας έκλεισε ο κύκλος των «Δεκεμβριανών», με μια ακόμα σοβαρή συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΕΑΜ απέναντι στις ξεκάθαρες προθέσεις της αντίδρασης για απόλυτη κυριαρχία, αφήνοντας εκτεθειμένους τους εργάτες και τους αγρότες στο ρεβανσισμό των συνεργατών των Ναζί που είχαν ενταχθεί πλέον στο πλευρό των Βρετανών και δέχονταν την προστασία τους.
Ο ρόλος του ΚΚΕ
Ασφαλώς, το ερώτημα που προκύπτει είναι, πώς μια πολιτική οργάνωση που είχε τη στήριξη (και την ενεργό συμμετοχή) της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και στρατιωτική κυριαρχία στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας, στις πόλεις και στην ύπαιθρο, βρέθηκε στην κατάσταση να συνθηκολογεί με το συγκροτημένο μπλοκ της αντίδρασης, με όρους μάλιστα που δε διασφάλιζαν τους χιλιάδες αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως η ηγεσία του ΚΚΕ αποδείχθηκε τελείως ανίκανη να διαχειριστεί την κατάσταση. Η αδυναμία της ηγεσίας να σταθεί πάνω από τα γεγονότα και να εντοπίσει τους πραγματικούς συσχετισμούς και τις προοπτικές που αναπτύσσονταν, ήταν τόσο εμφανής, που δεν ήταν λίγες οι φορές που κινδύνευσε η ίδια η ενότητα του κινήματος της αντίστασης από τις ακατανόητες και απαράδεκτες αποφάσεις της ηγεσίας. Ήταν πάνω απ’ όλα εγκλωβισμένη στην αντίληψη του «δημοκρατικού σταδίου» της ελληνικής επανάστασης, το οποίο υποτίθεται θα επιτυγχανόταν ανεξάρτητα από την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων και με βάση την ενότητα με τις «προοδευτικές» αστικές δυνάμεις. Αυτή την αντίληψη υιοθετήθηκε επίσημα το 1934 στο ΚΚΕ υπό την ηγεσία του Ζαχαριάδη στην περίφημη 6η Ολομέλεια της ΚΕ, αντανακλώντας την αναπτυσσόμενη στροφή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος προς τα «Λαϊκά Μέτωπα» και ενάντιά της άσκησε δριμύτατη κριτική ο διαγραμένος πρώτος γραμματέας του ΚΚΕ Παντελής Πουλιόπουλος («Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα»), προειδοποιώντας για τις ολέθριες συνέπειές της. Ο οποίος Παντελής Πουλιόπουλος έχοντας υιοθετήσει την ηλίθια θεωρεία του ντεφετισμού, (όπως και οι περισσότεροι ηλίθιοι τροτσικιστές δηλαδή, οι οποίοι δεν έκαναν καμία αντίσταση), ότι δηλαδή όλοι οι "λαοί" είναι αδέρφια, οι ναζιστές Γερμανοί και οι Ιταλοί φασίστες στρατιώτες δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν με τους Έλληνες αντιστασιακούς, δεν δίστασε να γίνει προδότης του ελληνικού λαού, και μάλιστα ηλίθιος προδότης, που όταν τον εκτελούσαν οι Ιταλοί φασίστες στο Γοργοπόταμο, τους καλούσε να ενωθούν με τους Ελληνες εργάτες!!!!
Η ηγεσία του ΚΚΕ υπολόγιζε στη δυνατότητα μιας «δημοκρατικής» κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», στην οποία το κόμμα θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο (χάρη στην ισχύ και το κύρος που είχε αποκτήσει το ΕΑΜ) και θα μπορούσε να θέσει με ασφάλεια το πολιτειακό ζήτημα – ενώ είχε πιστέψει στις ψευδείς διαβεβαιώσεις για την τύχη της μοναρχίας. Η πραγματικότητα δε μπορούσε παρά να ξεπεράσει αυτήν την ανιστόρητη αντίληψη, δυστυχώς σε βάρος των Ελλήνων εργατών και αγροτών, σε βάρος της ελληνικής αντίστασης.
Έτσι, η τύχη της επανάστασης δεν κρίθηκε μόνο από τη μυωπική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Τις ημέρες της υπογραφής της συμφωνίας της Βάρκιζας, συνέρχονταν οι ηγέτες των Μεγάλων Συμμάχων, Τσώρτσιλ, Στάλιν και Ρούσβελτ, στη Γιάλτα της νότιας Ουκρανίας. Στη συμφωνία που υπογράφτηκε μία μέρα πριν τη συνθήκη της Βάρκιζας (11 Φεβρουαρίου 1945), καθορίστηκε το μεταπολεμικό στάτους-κβο της Ευρώπης, που αποτέλεσε τη βάση του σαραντάχρονου Ψυχρού πολέμου. Η Ελλάδα παραχωρούνταν οριστικά στη σφαίρα επιρροής των Βρετανών, ενώ στις συζητήσεις ο Στάλιν επιβράβευσε τον Τσώρτσιλ για τη στάση του στα ελληνικά ζητήματα.
Είναι σαφές πως η επιτυχία της ελληνικής αντίστασης θα ήταν καταστροφική για τις συμφωνίες της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Ο Ντιμιτρώφ, πρώην γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ότι είχε απομείνει από την οποία διαλύθηκε από τον Στάλιν το 1943) και ηγέτης του ΚΚ Βουλγαρίας, διαμήνυε στην κεντρική επιτροπή του ΕΛΑΣ : «…Μια βοήθεια από την πλευρά της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας που θα τις έβαζε στο πλευρό του ΕΛΑΣ και κατά των αγγλικών δυνάμεων, πολύ λίγο θα βοηθούσε σήμερα τους Έλληνες συντρόφους, ενώ θα μπορούσε να βλάψει τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία. Όλα αυτά οι Έλληνες φίλοι μας πρέπει να τα λάβουν υπόψη τους. Οι Έλληνες και ο ΕΛΑΣ πρέπει να καθορίσουν την πορεία τους ξεκινώντας ακριβώς από αυτή την κατάσταση που δεν τους ευνοεί. Δεν πρέπει να σπρώξουν τα πράγματα ως την άκρη, αλλά να δείξουν εξαιρετική ευλυγισία και επιδεξιότητα στον χειρισμό ώστε να διατηρήσουν όσο είναι δυνατό τις δυνάμεις τους, περιμένοντας μια πιο κατάλληλη στιγμή για την πραγματοποίηση του δημοκρατικού τους προγράμματος» (Dominique Eudes, «Οι Καπετάνιοι», σελ. 335, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ).
Στη δυτική Ευρώπη τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα, αφού ήδη είχαν υλοποιήσει πολλά νίκες, και μην έχοντας την προδοσία του Στάλιν, πλέον έμπαιναν το ένα μετά το άλλο σε αστικές κυβερνήσεις συνεργασίας. Στη Μεγάλη Βρετανία το Εργατικό Κόμμα και το μικρό Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετείχαν στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του Τσώρτσιλ (1940-45) και οι αντιδράσεις τους σε σχέση με τη βρετανική πολιτική στην Ελλάδα ήταν υπαρκτές αλλά όχι καθοριστικές. Το γουρούνι ο Τσώρτσιλ στο βρετανικό κοινοβούλιο σχολίαζε ειρωνικά την υποκριτική παρατήρηση του βουλευτή του Κ.Κ., Willie Gallacher, πως η στάση της Βρετανίας θα μπορούσε να είναι πιο ισορροπημένη ως προς τις αντιμαχόμενες δυνάμεις στην Ελλάδα, ως εξής : «Ο κύριος Gallacher δεν πρέπει να ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με αυτά τα ζητήματα, γιατί αλλιώς κινδυνεύει να κατηγορηθεί για αριστερίστικη παρέκκλιση προς στα αριστερά. (γέλια)…Θα συνεχίσω να εξετάζω προσεκτικά την ακριβή πολιτική χροιά των θέσεων που υιοθετεί...» (Ted Grant, British Labour Betrayed Greek Workers, February 1945).
Μετά τη Βάρκιζα
Η Συμφωνία της Βάρκιζας δε σήμανε το τέλος της ελληνικής επανάστασης, αλλά μια σοβαρή ήττα στην πιο κρίσιμη καμπή. Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ αφού είχε επιτρέψει στους Βρετανούς και τους αστούς να επιστρέψουν στην Ελλάδα με τον στρατό τους, μετά τη Βάρκιζα εγκατέλειπε την Αθήνα. Ο λαός στην πόλη παρέμενε έκθετος στις διαθέσεις της αντίδρασης, ενώ ο νεοσύστατος εθνικός στρατός και οι διάφορες φασιστικές συμμορίες, πάνοπλες και με τη στήριξη των Βρετανών έσπερναν τον τρόμο στις λαϊκές μάζες στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Ο εμφύλιος θα ξεσπούσε αναπόφευκτα ένα χρόνο περίπου αργότερα. Ο συσχετισμός των δυνάμεων είχε πλέον γύρει αποφασιστικά προς την πλευρά της αντίδρασης, ενώ η απόφαση για αφοπλισμό είχε επιφέρει εκτός των άλλων ένα ισχυρότατο ψυχολογικό πλήγμα στους αντάρτες.
Ο Άρης Βελουχιώτης, η ψυχή της Αντίστασης και ηγέτης του ΕΛΑΣ, αρνήθηκε να συνθηκολογήσει. Διακήρυξε την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας για να προστατευτεί ο πληθυσμός και μόνος του συνέχισε τη δράση στην ύπαιθρο. Οι δυνάμεις της «εθνοφυλακής» τον καταδίωξαν και στις 16 Ιουνίου 1945 έβαλε τέρμα στη ζωή του προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των διωκτών του. Την ίδια ημέρα το ΚΚΕ αποκήρυττε τη δράση του με την παρακάτω ντροπιαστική δήλωση: «Το ΠΓ ενέκρινε τη δημοσίευση στο "Ριζοσπάστη", της απόφασης της 1ης Ολομέλειας της ΚΕ για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξανα...στρώσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ τούδωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ευνοεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία.». «Ριζοσπάστης» (16/06/1945)
http://thesprotos-panta.blogspot.com/2011/02/12-1945.html
Δημοσιεύθηκε: απο Δεν πληρωνουμε! Κυρ Φεβ 13, 2011 6:32 pm Θέμα δημοσίευσης: Αφίδνες 12/2/2011
Αφίδνες 12/2/2011
Καταπληκτικο βιντεο, που αξιζει ολοι να το δουν!!!!
http://www.youtube.com/watch?v=UQvoLwmtq24&feature=player_embedded#at=72
