ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 13/8/11 | ΑΡΘΡΟ Τ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ: Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Ελευθεροτυπία (13 Αυγούστου 2011)
Η αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
Η αυθόρμητη εξέγερση της «υπο-τάξης» στη Βρετανία δηλαδή των κατεξοχήν θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (εξέγερση, που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανoμένων των Εργατικών, και με την ανοχή των εργατικών συνδικάτων χαρακτηρίζουν ως «εγκληματική δραστηριότητα» που πρέπει να συντριβεί με μαζικές συλλήψεις και πολύχρονες φυλακίσεις!) ανέδειξε ένα γεγονός γενικότερης σημασίας. Ότι, παρά την παραπλανητική φιλολογία της ρεφορμιστικής αριστεράς για τη δήθεν τεράστια σημασία σήμερα των ειρηνικών εκδηλώσεων τύπου πλατείας Συντάγματος στην ανατροπή τυραννικών καθεστώτων (που στην πραγματικότητα δεν επαληθεύτηκε πουθενά παρά μόνο όπου τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων ελίτ συνέπιπταν με τα αιτήματα των πλατειών --Τυνησία, Αίγυπτος), οι λαοί στην απόγνωσή τους πάλι καταφεύγουν στις ιστορικές μορφές εξέγερσης. Και αυτό, διότι ξέρουν καλά ότι οι εξεγέρσεις αυτές δεν μπορούν ποτέ να αγνοηθούν από τις ελίτ, όπως οι ειρηνικές εκδηλώσεις των πλατειών (στις οποίες προσχώρησαν τώρα ακόμη και οι «προοδευτικοί» Σιωνιστές!) που δικαιολογημένα εγκωμιάζουν οι ελίτ και τα συστημικά ΜΜΕ. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι αυθόρμητες εξεγέρσεις θα μπορούσαν ποτέ να ανατρέψουν ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα (σε αντίθεση με το πολιτικό προσωπικό του) όπως το σημερινό, εάν δεν στηρίζονται σε ένα οργανωμένο πολιτικό κίνημα με το δικό του αντισυστημικό πρόταγμα, όπως άλλωστε σαφώς δείχνει η Ιστορική εμπειρία. Εντούτοις, η ζημιά από τις εξεγέρσεις αυτές στις ελίτ είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ειρηνική εκδήλωση, διότι στη προσπάθειά τους να τις συντρίψουν εξαναγκάζονται να φανερώνουν την πραγματική φύση της «δημοκρατίας» τους, που στηρίζεται, σε τελική ανάλυση, στη φυσική βία με στόχο την αναπαραγωγή της οικονομικής βίας πάνω στην οποία θεμελιώνεται η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία».
Όμως, είναι η οικονομική βία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που έσπρωξε την Αγγλική υπο-τάξη των ανέργων, των περιθωριοποιημένων και των νέων χωρίς μέλλον στη βία και τη λεηλασία, εφόσον η οργή τους, έμμεσα αν όχι άμεσα, στρεφόταν ενάντια στην τρομερή ανισότητα που δημιουργεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Μια ανισότητα που έχει πάρει διαστάσεις Βικτωριανής εποχής σήμερα στη Βρετανία, με το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού να είναι 100 φορές πλουσιότερο από το φτωχότερο 10%![1] Και αυτό γιατί, συνήθως υποσυνείδητα, αντιλαμβάνονται ότι η ανατροπή της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν είναι θέμα ανατροπής κάποιων κακών συνωμοσιολόγων και των ολέθριων πολιτικών τους που δήθεν εκφράζουν μια νέα καπιταλιστική «στρατηγική» (όπως αποπροσανατολιστικά υποστηρίζει η ρεφορμιστική Αριστερά αλλά και πολλοί στην «ελευθεριακή»![2]), αλλά θέμα ανατροπής του ίδιου του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, του οποίου η δυναμική (και όχι απλώς κάποιο εγκληματικό «δόγμα»!) αναπόφευκτα οδήγησε σε αυτή! Με άλλα λόγια, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ φαινόμενο και ανατρέπεται μόνο μέσα από την ανατροπή των θεσμών της και ιδιαίτερα των ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων που αποτελούν αποτέλεσμα της δυναμικής της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και επιβάλλουν σήμερα οι ελίτ είτε «ειρηνικά», μέσα από τους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχουν (ΔΝΤ, ΕΕ κ.λπ.), είτε με τη βία (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), με στόχο να εντάξουν κάθε χώρα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.
Τα ίδια βέβαια ισχύουν, και ακόμη περισσότερο, σε σχέση με αδίστακτες κοινοβουλευτικές Χούντες σαν τη δική μας που δεν έχουν τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση για τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλλουν κατά των λαϊκών στρωμάτων, όπως ακόμη και το τελευταίο (εαρινό) Ευρωβαρόμετρο έδειξε, με το 90% των πολιτών να μην τα επιδοκιμάζουν, αλλά παρόλα αυτά η Χούντα να μην διανοείται να ζητήσει τη λαϊκή έγκριση με ένα πραγματικά δημοκρατικό δημοψήφισμα. Αντίθετα, η Χούντα αυτή, με τη στήριξη των συστημικών καναλιών και των ακαδημαϊκών «εν υπηρεσία» (που παριστάνουν τους ανεξάρτητους αναλυτές ενώ συγχρόνως αμείβονται πλουσιοπάροχα ως συστημικοί συμβουλάτορες παντός είδους), καθώς βέβαια και την ωμή βία των σωμάτων ασφαλείας που όλο και εντείνεται, και με την επικουρία της «Δικαιοσύνης» (που δεν διστάζει να επιβάλλει μεγαλύτερες ποινές κάθειρξης για τις στρακαστρούκες των εξεγερμένων νεολαίων από αυτές που μπορούν να επιβάλλουν τα Νορβηγικά δικαστήρια σε έναν εγκληματία κατά της ανθρωπότητας), τώρα προχωρά σε αυτό που ακόμη και διεθνείς συστημικές εφημερίδες χαρακτηρίζουν ως «ένα από τα μεγαλύτερα ξεπουλήματα στη δυτική Ιστορία»[3] και στη πλήρη υποδούλωση του Ελληνικού λαού, όπως τη χαρακτηρίζει ο γνωστός διεθνής οικονομικός αναλυτής Max Keiser.[4] Και φυσικά, στο πλαίσιο αυτό, το σύστημα δεν έχει κανένα δισταγμό να παραχωρήσει και την ψευτο-“ελευθερία” να κυβερνάς το σώμα σου παίρνοντας ναρκωτικές ουσίες, που λειτουργούν ανασταλτικά στη συμμετοχή σε συλλογικούς αγώνες αντίστασης κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και σπρώχνουν τους νέους στην εξατομίκευση των προβλημάτων τους…
ΣΥΡΙΑ
Σε πλήρη εξέλιξη στρατιωτικές επιχειρήσεις και πιέσεις
Μπορεί οι επιχειρήσεις των συριακών στρατευμάτων στην πόλη Χάμα να ολοκληρώθηκαν στις αρχές της περασμένης βδομάδας μετά από σφοδρό σφυροκόπημα ένοπλων ομάδων, εντούτοις, οι δραστηριότητες των συριακών δυνάμεων παραμένουν σε πλήρη εξέλιξη τόσο στην ανατολική πόλη Ντέιρ Αλ Ζορ, όσο και σε πόλεις που βρίσκονται στα σύνορα της Συρίας με το Λίβανο (π.χ. Χομς) και την Τουρκία (επαρχία Ιντλέμπ). Η κυβέρνηση του Σύρου προέδρου Μπασάρ Ασαντ φαίνεται αποφασισμένη να καταπνίξει τη δράση ένοπλων ομάδων - που κατά την ίδια εξαπολύουν επιθέσεις, σαμποτάζ και καταστροφές σε κρατικούς και δημόσιους στόχους - παρά τις απώλειες αμάχων.
Οπως φαίνεται για τη Δαμασκό η παρούσα σύγκρουση δεν είναι μία πολιτική αντιπαράθεση με αντικαθεστωτικές δυνάμεις αλλά μία αναμέτρηση με οργανωμένες ομάδες ατόμων (ανάμεσά τους και ισλαμιστές...) που επιχειρούν την αποσταθεροποίηση της Συρίας. Μάλιστα, από τις πρώτες μέρες των ένοπλων επιχειρήσεων του συριακού στρατού στην πόλη Χάμα ανακοινώθηκε πως έγιναν κατασχέσεις όπλων που δεν υπάρχουν στη Συρία. Καταγγέλθηκαν ακόμη και σχέδια για προβοκάτσιες κάθε είδους προκειμένου να ξεσηκωθεί ο συριακός λαός και οι χώρες της περιοχής εναντίον του προέδρου Μπασάρ Ασαντ...
Ετσι η Δαμασκός εμμένει, στην παρούσα φάση, στην εξάρθρωση αυτών των ένοπλων ομάδων από δυνάμεις του στρατού ενώ παράλληλα επεξεργάζεται σειρά μεταρρυθμίσεων για τη θέσπιση μιας πολυκομματικής, κοσμικής δημοκρατίας αλλά και ενός νέου οικονομικού μοντέλου...
Αντίθετα, αντικαθεστωτικές οργανώσεις στη Συρία και το αντικυβερνητικό Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που εδρεύει στο Λονδίνο απορρίπτουν τις θέσεις της κυβέρνησης Ασαντ, εντείνοντας από προχτές τις προσπάθειές τους για μεγάλες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα με σύνθημα «Δεν θα γονατίσουμε» και στόχο, όπως ισχυρίζονται, «την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των πολιτών της χώρας». Σε αυτές τις διαδηλώσεις ο στρατός δε δίστασε προχτές να απαντήσει με πυρά προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον οκτώ διαδηλωτών σε τρεις πόλεις και στην πρωτεύουσα, Δαμασκό.
Από την άλλη, βέβαια, υπάρχουν και διαδηλώσεις που γίνονται στη Συρία εξαιτίας της πληθώρας οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών προβλημάτων που βιώνουν η εργατική τάξη και τα άλλα στρώματα. Ωστόσο, είναι φανερό ότι αξιοποιούνται, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, από αστικές δυνάμεις και ιμπεριαλιστικά κέντρα...
Περιφερειακές αντιδράσεις
Στο μεταξύ, η συριακή ηγεσία αντιμετωπίζει σθεναρά τις έντονες αντιδράσεις αραβων εμιρηδων και μουσουλμανικών καταπιεστικων και καθυστερημενων χωρών υποτακτικων του σταυροφορικου ιμπεριαλισμου, όπως της Τουρκίας, που απαιτούν άμεσο τερματισμό της αιματοχυσίας και σαφή δείγματα άμεσων πολιτικών μεταρρυθμίσεων, όπως διαφάνηκε την περασμένη Τρίτη κατά τις μαραθώνιες διαβουλεύσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών στη Δαμασκό Αχμέτ Νταβούτογλου. Στην περίπτωση του Νταβούτογλου ο πρόεδρος Ασαντ σημείωσε ότι η χώρα του «δεν θα ανεχθεί τις τρομοκρατικές ομάδες προκειμένου να προστατεύσει την σταθερότητα της χώρας και την ασφάλεια των πολιτών».
Παράλληλα, δέχθηκε με ψυχραιμία τις αντιδράσεις άλλων χωρών-υποτακτικων των σταυροφορων ιμπεριαλιστων, όπως η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν και το Κουβέιτ που ανακάλεσαν τους πρεσβευτές των χωρών τους από τη Δαμασκό σε μία προσπάθεια να υπογραμμίσουν την έντονη δυσφορία τους και να πιέσουν και αυτές για πολιτικές μεταρρυθμίσεις σαν να είχαν ήδη δήθεν λύσει ανάλογα προβλήματα στο εσωτερικό τους...
Πιο ήπιες ήταν αντίθετα οι αντιδράσεις χωρών όπως η Ινδία, η Ν. Αφρική και η Βραζιλία, για να μη πουμε υποστηριχτες του Προεδρου Ασαντ και της Δημοκρατιας στη Συρια, αλλα εναντια στους σταυροφορους ιμπεριαλιστες και τα τσιρακια τους, που έστειλαν μεσοβδόμαδα απεσταλμένους τους στη Δαμασκό εκφράζοντας βαθιά ανησυχία και αλληλεγγύη για την κατάσταση στη χώρα αλλά και την προτίμησή τους για την πραγματοποίηση πολιτικών αλλαγών σύμφωνα με τη θέληση του συριακού λαού. Επιπροσθέτως, ζήτησαν τον τερματισμό κάθε βίας, σύνεση και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πάντως, η επίσκεψη των διπλωματών από την Ινδία, τη Ν. Αφρική και τη Βραζιλία έδωσε την αφορμή στον πρόεδρο Ασαντ όχι μόνον να ευχαριστήσει τις παραπάνω τρεις χώρες αλλά και άλλες όπως η Κίνα, η Ρωσία και ο Λίβανος για τη σταθερή υποστήριξη των συριακών θέσεων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Οι πιέσεις των ΗΠΑ
Μέσα σε όλα αυτά οι ΗΠΑ προσπαθούν να μεγεθύνουν τη διεθνοποίηση των εξελίξεων στη Συρία και να πετύχουν την επιβολή διεθνών - ει δυνατόν - κυρώσεων, σφίγγοντας από τη μεριά τους τον κλοιό οικονομικών αντιποίνων κατά της κυβέρνησης Ασαντ. Η υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον ζήτησε προχτές την ενίσχυση της πίεσης έναντι της Συρίας από την Κίνα και την Ινδία λόγω των ενεργειακών τους επενδύσεων στη χώρα, την επιβολή εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων από τη Ρωσία στη Συρία και την επιβολή κυρώσεων στην πετρελαϊκή βιομηχανία της Συρίας από χώρες της ΕΕ (ζητώντας ουσιαστικά «μεγαλύτερες θυσίες» από τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία που είναι οι μεγαλύτεροι εισαγωγείς του συριακού πετρελαίου )...
Εξυπακούεται βέβαια πως ο απώτερος στόχος της Ουάσιγκτον (αλλά και χωρών της ΕΕ και του Ισραήλ) δεν είναι η «δημοκρατία στη Συρία» αλλά ο τεράστιος ορυκτός πλούτος της, η αναδιανομή των «μεριδίων» των αγορών, εντέλει η αποσταθεροποίηση μιας χώρας με αντιιμπεριαλιστικές αναφορές που αποτελεί σύμμαχο αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο. Εάν οι ΗΠΑ «ξεμπερδέψουν» με τη Συρία, θα μπορούν να κινηθούν απερίσπαστα στον επόμενο ιμπεριαλιστικό στόχο που είναι το Ιράν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την προώθηση των σχεδίων της Ευρείας Μέσης Ανατολής...
Εθελοτυφλούν όσοι αμφιβάλλουν πως η αποδυνάμωση του συριακού καθεστώτος, ή ακόμη κι η ανατροπή του, μπορεί να ανοίξει την «όρεξη» σε ιμπεριαλιστικά σχέδια επίθεσης και κατά του Ιράν, με το πρόσχημα του πυρηνικού του προγράμματος. Οτι δηλαδή τέτοιες κινήσεις μπορεί να οδηγήσουν σε διαμελισμούς κρατών της περιοχής και σε ντόμινο αποσταθεροποίησης και αιματοχυσιών με σαφείς κινδύνους για τους λαούς της περιοχής...
