Κατέκλυσαν το Ισραήλ οι «αγανακτισμένοι»
Κυριακή, 30 Οκτωβρίου 2011, 07:01
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν χθες βράδυ στο Ισραήλ, συνεχίζοντας το κύμα των διαμαρτυριών που άρχισε το καλοκαίρι με αφορμή το ιδιαίτερα υψηλό κόστος ζωής στη χώρα.
Πάνω από 20.000 ισραηλινοί «αγανακτισμένοι» συμμετείχαν στην διαδήλωση στο Τελ Αβίβ, σύμφωνα με την αστυνομία. Το τηλεοπτικό δίκτυο Channel 10 υπολόγισε όμως ότι οι διαδηλωτές ήταν 45.000. Οι οργανωτές έκαναν λόγο για 70.000.
Στην Ιερουσαλήμ στις διαδηλώσεις συμμετείχαν 5.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της αστυνομίας Μίκι Ρόζενφελντ. Κινητοποιήσεις αναφέρθηκαν επίσης στην Μοντιίν, στην Κιριάτ Σμόνα, στην Εϊλάτ και στη Χοντ Χασαρόν.
Στο νότο, στην πόλη Μπιρ Σέβα, οι διαδηλώσεις ανεστάλησαν την τελευταία στιγμή λόγω των επιθέσεων με ρουκέτες από τη Γάζα.
Το κίνημα αμφισβήτησης, που ζητεί «κοινωνική δικαιοσύνη» είχε βρεθεί στο αποκορύφωμά του τον Αύγουστο, όταν διαδηλωτές συγκεντρώνονταν κάθε Σάββατο.
Την 4η Σεπτεμβρίου είχαν συγκεντρωθεί 450.000 διαδηλωτές, στην μεγαλύτερη κινητοποίηση στην ιστορία του Ισραήλ.
«Ο λαός απαιτεί την αύξηση του προϋπολογισμού» και «κοινωνική δικαιοσύνη», ήταν μερικά από τα συνθήματα σε πανό και αφίσες, που καλούσαν επίσης να υπάρξει φθηνότερη στέγη.
Οι προτάσεις που υπέβαλε μια επιτροπή που σχημάτισε ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που θίγουν οι διαδηλωτές χαρακτηρίστηκαν «ανεπαρκείς» στις χθεσινές διαδηλώσεις.
«Αν ήμουν Έλληνας θα έκανα μήνυση στους δανειστές»
Κυριακή, 30 Οκτωβρίου 2011, 11:19
Αποκαλυπτικό είναι ένα άρθρο που φιλοξενεί η εφημερίδα Handelsblatt και στο οποίο οι συντάκτες δηλώνουν ότι αν ήταν Έλληνες θα έκαναν… μήνυση στους δανειστές!
«Αν ήμουν Έλληνας θα είχα κάνει μήνυση στους δανειστές μου» αναφέρουν οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι βρέθηκαν στην Αθήνα στη διάρκεια των πρόσφατων κινητοποιήσεων και έγιναν μάρτυρες των επεισοδίων στο κέντρο της πόλης.
«Τα αποτελέσματα δεν μπορούν να είναι πιο αποκαρδιωτικά. Η οικονομική ζωή σβήνει, η ανεργία αυξάνεται, οι νέοι άνθρωποι ονειρεύονται να φύγουν στο εξωτερικό. Και το χρέος ανεβαίνει συνεχώς χωρίς τα μέτρα να φέρνουν αποτέλεσμα», γράφουν.
«Αν ήμουν Έλληνας θα είχα μηνύσει τους δανειστές μου και το βράδυ θα κατέβαινα στο Σύνταγμα για να διαδηλώσω μπροστά στο Κοινοβούλιο, ώστε να εκφράσω την διαμαρτυρία μου για μια πολιτική της κρίσης που το μόνο που κάνει είναι να την επιδεινώνει» προσθέτουν.
Γιατί αυτή η «στροφή» του ΚΚΕ;
από dv 15:53, Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/10/blog-post_6470.html
Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασπα από ανάρτηση του μπλοκ gatouleas και αναφέρεται στην στάση του ΚΚΕ στα πρόσφατα γεγονότα. Μας ήρθε με μαιηλ και το παραθέτουμε:
Σύνταγμα 20 Οκτώβρη
Το πρώτο τρανταχτό λάθος -σ.σ του ΚΚΕ- είναι η υποτίμηση της δυναμικής του α/α/α κομματιού . Η ανάγνωση πως πρόκειται για μια δράκα συμμοριτών γύρω από τα Εξάρχεια χωρίς κοινωνική γείωση, αποδείχτηκε λανθασμένη. Και ήδη την «πληρώνουν» οι κνίτες στις σχολές που, φυσικά, δεν μπορούν να κατηγορήσουν τους συμφοιτητές τους αναρχικούς σαν «ασφαλίτες», αποδυναμώνει κάθε προσπάθεια συσπείρωσης. Τα ίδια προβλήματα θα αντιμετωπίσει και στις γειτονιές και στους εργασιακούς χώρους.
Το δεύτερο λάθος είναι η υποτίμηση ενός υπαρκτού κοινωνικού μπλοκ που αναζητεί διαφορετικές στρατηγικές πέρα από τις καθιερωμένες αριστερές-κλαψούρικες λιτανείες. Αν κάποιοι διαδηλωτές αναζητούν «ειρηνικές» περατζάδες, κάποιοι άλλοι αναζητούν πώς να ξαποστείλουν τον ΓΑΠ δαρμένο και κυνηγημένο ελικόπτερο. Οι αλυσίδες του ΠΑΜΕ, άφησαν τη μισή, σχεδόν, διαδήλωση εκτός… Και εκεί βρήκε μόνο τον α/α/α χώρο, αφού ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ/Μέτωπο-ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ΜΕΣΑ από τις αλυσίδες και έβαζε τα δικά της «κορδόνια» κόντρα στους διαδηλωτές.
Γιατί αυτή η «στροφή» του ΚΚΕ;
Το ΚΚΕ «διάβασε», σωστά, την δεξιόστροφη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑς και δοκιμάζει να τους εγκλωβίσει. Αφού έχουν προσχωρήσει στην «ενότητα της αριστεράς» και έχουν εγκατάλειψει την οικοδόμηση ενός αντι-καπιταλιστικού πόλου ΕΚΤΟΣ ΓΣΕΕ-ΠΑΜΕ και ΣΥΡΙΖΑ, θεώρησε πως δεν έχει πολιτικό αντίπαλο. Πλέον, μπορεί να επιβάλει τους δικούς του όρους για την «ενότητα»… οι υπόλοιποι θα καταταχτούν σαν «προβοκάτορες», «τυχοδιώκτες» και «μπαχαλάκηδες».
Όμως το πιο σημαντικό στοίχημα είναι άλλο για το ΚΚΕ.
Προσπαθεί να «καταστείλει» στη γέννηση του ένα αντι-καπιταλιστικο μπλοκ. Παρ` όλο που υποτίμησε τη δυναμική του, το διαπιστώνει και το φοβάται. Γι` αυτό και δοκιμάζει να το προκαλέσει πριν προλάβει να συγκροτηθεί. Από τη νεολαία και τα «καινούρια» κομμάτια της εργατικής τάξης που δημιουργούν σωματεία βάσης στον ιδιωτικό τομέα, ως και «παραδοσιακά» τμήματα όπως αυτοδιοικητικά σαν την Κερατεά, του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ που καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια και δοκιμάζουν να συγκρουστούν με την αστυνομία.
Μέχρι πέρυσι τη δουλεια την έκαναν αποτελεσματικά η ΠΑΣΚΕ και η Αυτόνομη Παρέμβαση. Ακύρωναν απεργίες και διαδηλώσεις και τα συνδικάτα «πειθαρχούσαν». Πλέον η ΓΣΕΕ δεν μπορεί να βάλει «ησυχαστήριο».
Και το ΚΚΕ δοκιμάζει να πάρει το ρόλο του Παναγόπουλου. Αλλά για αυτό θα πούμε περισσότερα σε νεώτερο ποστ.
Η δημιουργία ενός πολιτικού μπλοκ ΕΞΩ και ΚΟΝΤΡΑ στις αλυσίδες του ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ είναι πλέον όρος επιβίωσης αλλά και έμπνευσης του κινήματος.
Η επόμενη ΠΟΕ – ΟΤΑ πρέπει να βρει πολιτικούς και οργανωτικούς συμπαραστάτες ΚΑΙ τον α/α/α χώρο με τα Σωματεία Βάσης αλλά και την Αντι-καπιταλιστική Αριστερά με τα Πρωτοβάθμια.
Για τη συγκρότηση ενός αντι-γραφειοκρατικού, αντι-καπιταλιστικού πόλου κόντρα στο εφησυχασμένο συνδικαλισμό και αδιέξοδες λιτανείες ΓΣΕΕ-ΠΑΜΕ
Οι δυο Χούντες και οι «αναρχικοί»
από αναδημοσιευτής 14:35, Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011
http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_10_22.html
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο λαϊκός σεισμός της 19 και 20 Οκτώβρη με τα μαζικά συλλαλητήρια και καταλήψεις σε όλη τη χώρα είχε εγκληματική κατάληξη τον θάνατο, άμεσα ή έμμεσα από τη κρατική βία, οικοδόμου μαχητού του ΠΑΜΕ αλλά και τον τραυματισμό πολλών άλλων μελών του, είτε από ανθρώπους των υπηρεσιών του κράτους και του παρακράτους (η μετεμφυλιακή Ελληνική Ιστορία βρίθει από παρόμοιες προβοκατόρικες πράξεις) είτε από μια κατηγορία δήθεν αναρχικών που στη πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με τη κλασική αναρχική θεωρία ή πράξη. Πρόκειται δηλαδή για ένα νέο είδος μεταμοντέρνου «αναρχικού», o οποίος δεν διαθέτει καν αντισυστημικό πρόταγμα (όπως οι κλασικοί του αναρχισμού Μπακούνιν, Κροπότκιν και σύγχρονα ο Μπούκτσιν) αλλά είτε ασχολείται με επί μέρους αγώνες για τα δικαιώματα (γυναικών , μεταναστών κ.λπ.) είτε εκφράζεται με ένα είδος «λάιφ στάιλ» αναρχισμού—όπως εύστοχα τον ονόμασε ο τελευταίος θεωρητικός του αναρχισμού, ο Μάρεϊ Μπούκτσιν που αναγκάστηκε να αποκηρύξει τον αναρχισμό στα γηρατειά του. Αυτό το είδος «αναρχικού» εκφράζει ουσιαστικά την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που στοχεύει στη κατάργηση κάθε εθνικής κυριαρχίας, (παράλληλα με τη κατάργηση της οικονομικής κυριαρχίας που επιφέρει η παγκοσμιοποίηση) χάριν της «προστασίας» των ατομικών δικαιωμάτων κ.λπ. —δικαιολογία που έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα από την υπερεθνική ελίτ για να δικαιολογήσει τους εγκληματικούς πολέμους της (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη) και τώρα αυτούς που ετοιμάζει (Συρία, Ιράν κ.λπ.).
Έτσι, βλέπουμε σήμερα αυτόν τον τύπο «αναρχικού» να ανακηρύσσει «επαναστάτες» (μαζί με κάποιους δήθεν «Μαρξιστές» της εκφυλισμένης «αριστεράς») τους νατοϊκούς αλήτες που μαζί με το ίδιο το ΝΑΤΟ μακέλεψαν τον λαό της Λιβύης, ή να αγωνίζεται σήμερα για τα δικαιώματα των αντιπάλων του Μπααθικού καθεστώτος στη Συρία, ή του Ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν, συμμετέχοντας έτσι και αυτός, εσκεμμένα ή μη, στη διαδικασία αντικατάστασης των καθεστώτων αυτών από πελατειακά καθεστώτα της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ. Η έλλειψη οποιασδήποτε συστημικής ανάλυσης που χαρακτηρίζει αυτούς τους «αναρχικούς» τους κάνει ανίκανους να καταλάβουν ότι ο πρωταρχικός στόχος ενός πραγματικού αναρχικού είναι, όπως πάντα ήταν, η ανατροπή του ίδιου του παγκόσμιου συστήματος, όπως εκφράζεται αυτό από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» καθώς και της υπερεθνικής ελίτ που διαφεντεύει αυτό το σύστημα (μέσω της ΕΕ, του G8, του ΝΑΤΟ κ.λπ.), και όχι η ανατροπή του κάθε...Ασσάντ ή Αχμαντινεζάντ, που απόκειται στους αντίστοιχους λαούς να τη πραγματοποιήσουν, χωρίς τη «βοήθεια» του ΝΑΤΟ και τη συνέργεια της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Ιδιαίτερα μάλιστα αν τα καθεστώτα αυτά παίζουν σήμερα σημαντικό ρόλο στο διεθνές κίνημα κατά της υπερεθνικής ελίτ, ακριβώς επειδή δεν είναι πελατειακά καθεστώτα, όπως θέλει να τα μετατρέψει η ελίτ αυτή με το πρόσχημα της προστασίας των δικαιωμάτων.
Αντίστοιχα, όσον αφορά τη σημερινή καταστροφική κρίση για τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας, οι «αναρχικοί» αυτοί, μη διαθέτοντας την παραμικρή αντισυστημική ανάλυση (πέρα από κάποια σλόγκαν για αυτό-οργάνωση) βλέπουν εξίσου (αν όχι περισσότερο!) εχθρό τους το ΚΚΕ με την κοινοβουλευτική Χούντα. Η άθλια αυτή άποψη, που ήδη οδηγεί σε επιθέσεις «αναρχικών» κατά των γραφείων του ΚΚΕ και ένα «εμφύλιο πόλεμο» μέσα στο αντισυστημικό κίνημα, που μόνο οι ελίτ και οι μυστικές υπηρεσίες τους θα είχαν συμφέρον να ενθαρρύνουν, εκφράζεται παραδειγματικά σε επίπεδο κοινωνικού μίντιουμ από το Αθηναϊκό ιντιμίντια, το οποίο δεν δίστασε όλες αυτές τις μέρες να εξαπολύσει μια δυσώδη αντικομμουνιστική εκστρατεία κατά του ΚΚΕ (δήθεν από «αναρχική» σκοπιά), ενώ παράλληλα έκρυβε κάθε επικριτικό σχόλιο της άποψης αυτής, (από ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις, αλλά ακόμη και από πραγματικούς αναρχικούς!)
Οι «αναρχικοί» όμως αυτοί αδυνατούν να καταλάβουν ότι, ανεξάρτητα από την κριτική που θα μπορούσαν να κάνουν, από τη σκοπιά τους, στο κόμμα αυτό για τη τακτική του και τη στρατηγική του, αν όχι και για τους στόχους του σε σχέση με μια απελευθερωτική κοινωνία, σήμερα, είναι η μοναδική δύναμη στον ευρύτερο αντισυστημικό χώρο (κρατικοσοσιαλιστές αλλά και ελευθεριακοί κ.λπ.), με σημαντική απήχηση στο λαϊκό κίνημα, που έχει συνεπή αντισυστημική θέση σε σχέση με την κρίση. Και αυτό, αντίθετα με την την εκφυλισμένη «αριστερά» που ανέφερα, η οποία εξαπατά τον λαό ότι δήθεν θα μπορούσε να βγει από τη σημερινή καταστροφική κρίση όντας μέσα στην ΕΕ (αν όχι και στην Ευρωζώνη!), υιοθετώντας δηλαδή μια «προοδευτική» παραλλαγή των συστημικών θέσεων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ίδιοι «αναρχικοί» και οι οργανώσεις που τους εκπροσωπούν στην χώρα μας (ΑΚ, Καστοριαδικές οργανώσεις διαφόρων ειδών κ.λπ.) δεν παίρνουν θέση για το κρίσιμο θέμα της εξόδου από την ΕΕ και για την αυτοδύναμη οικονομία, που είναι όμως αναγκαίες προϋποθέσεις για μια συστημική έξοδο από την κρίση, συμπλέοντας έτσι (όπως και με τα θέματα Λιβύης, Συρίας, Ιράν κ.λπ.) με την εκφυλισμένη «Αριστερά.
Με άλλα λόγια, τόσο οι «αναρχικοί» αυτοί όσο και η εκφυλισμένη «Αριστερά» αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να αντιληφθούν ότι η δική μας κοινοβουλευτική Χούντα, που κάθε ημέρα γίνεται και περισσότερο εγκληματική, είναι απλό παρακλάδι της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα άτυπα σε διεθνές επίπεδο και εκπροσωπείται στη χώρα μας από την τρόικα . Έτσι :
πρώτον, τόσο η υπερεθνική Χούντα όσο και η δική μας δεν έχουν την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, η πρώτη για να μακελεύει λαούς στρατιωτικά, ή να καταστρέφει άλλους οικονομικά (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία κ.λπ.), με στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών των πολυεθνικών, των Τραπεζιτών και γενικά αυτών που ελέγχουν την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, και η δεύτερη να συμμετέχει στην οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας, εξαπατώντας τον λαό ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.
δεύτερον, τόσο η υπερεθνική Χούντα όσο και η δική μας στηρίζονται άμεσα ή έμμεσα από την εκφυλισμένη «Αριστερά», διεθνή και εγχώρια αντίστοιχα, που λειτουργεί σαν δεκανίκι του συστήματος.
τρίτον, και οι δύο Χούντες ασκούν ολοκληρωτικό έλεγχο στα διεθνή ΜΜΕ η πρώτη (βλ. π.χ. την ολοκληρωτική προπαγάνδα για τη Λιβύη) και στα εγχώρια κανάλια η δεύτερη (βλ. την αντίστοιχη προπαγάνδα για τον «μονόδρομο»).
τέταρτον, τόσο η υπερεθνική όσο και η δική μας Χούντα στηρίζονται σε πλούσια αμειβόμενες think tanks, συμβούλους και ΜΚΟ για να αναπαράγουν την «αλήθεια» τους και βέβαια σε πρόθυμους «ειδικούς» Πανεπιστημιακούς για να δίνουν και δήθεν «αντικειμενικό» χαρακτήρα σε αυτή.
Πέμπτον, σε τελική ανάλυση και οι δύο Χούντες θεμελιώνουν τη δύναμη τους στην ωμή βία που ασκούν ο νατοϊκός στρατός, στην πρώτη περίπτωση, και τα ΜΑΤ κ.λπ. στην δεύτερη.
