Υπό τον γαλλικό έλεγχο το αεροδρόμιο του Αμπιτζάν
Κυριακή, 3 Απριλίου 2011, 15:02
Η γαλλική δύναμη στην Ακτή Ελεφαντοστού Licorne πήρε στον έλεγχο της το αεροδρόμιο του Αμπιτζάν, όπου οι μάχες μεταξύ των οπαδών του απερχόμενου προέδρου Λοράν Γκμπαγκμπό και του αναγνωρισμένου από τη διεθνή κοινότητα νεοφιλελευθερου πρωην στελεχους του ΔΝΤ Αλασάν Ουαταρά συνεχίζονται.
Το Παρίσι, εξάλλου, έστειλε 300 στρατιώτες στη χώρα για να ενισχύσει τη Licorne.
Εν τω μεταξύ η κρατική τηλεόραση της Ακτής Ελεφαντοστού (RTI), η οποία ελέγχεται από τις δυνάμεις του Γκμπαγκμπό, μετέδιδε σήμερα μηνύματα εναντίον της Γαλλίας.
Ενισχύει τις δυνάμεις στην Ακτή Ελεφαντοστού η Γαλλία
Δευτέρα, 4 Απριλίου 2011, 15:43
Η Γαλλία προχώρησε στην αποστολή επιπλέον 150 στρατιωτών από την Γκαμπόν στην Ακτή Ελεφαντοστού, για να βοηθήσουν στην προστασία των αμάχων, όπως έγινε γνωστό σήμερα έπειτα από δήλωση του εκπροσώπου των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων, Τιερί Μπιρκχάρτ
Έτσι, ο συνολικός αριθμός των Γάλλων που βρίσκονται αυτή την ώρα επί ποδός στην Ακτή Ελεφαντοστού με τους στρατιώτες αυτούς ανέρχεται σε 1.650, όπως διευκρίνισε ο Μπιρκχάρτ.
James Petras - Λιβύη και η υπεράσπιση του «ξεσηκωμού» α πό τον Ομπάμα
Μετάφραση : Ομάρ Μουχτάρ
Λιβύη και η υπεράσπιση του «ξεσηκωμού» από τον Ομπάμα
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες η Λιβύη έχει υποστεί την πιο βάρβαρη ιμπεριαλιστική επίθεση από αέρος, θαλάσσης και εδάφους στη σύγχρονη ιστορία της. Χιλιάδες βόμβες και πύραυλοι εκτοξευμένοι από αμερικάνικα και ευρωπαϊκά υποβρύχια, πολεμικά πλοία και αεροσκάφη, καταστρέφουν λιβυκές στρατιωτικές βάσεις, αεροδρόμια, δρόμους, λιμάνια, αποθήκες πετρελαίου, στρατιωτικά οχήματα, αεροπλάνα και στρατόπεδα.
Δεκάδες ειδικές δυνάμεις της CIA και της SAS εκπαιδεύουν, συμβουλεύουν και χαρτογραφούν τους στόχους για τους αποκαλούμενους λίβυους ‘επαναστάτες’ που έχουν εμπλακεί σε εμφύλιο πόλεμο εναντίον της κυβέρνησης του Καντάφι, των ενόπλων δυνάμεών της, των λαϊκών πολιτοφυλακών και των πολιτών που την υποστηρίζουν.
Παρά αυτή την μαζική στρατιωτική υποστήριξη και τον πλήρη έλεγχο των ουρανών και της ακτογραμμής της Λιβύης από τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους, οι ‘επαναστάτες’ έχουν φανεί ανίκανοι να κινητοποιήσουν τη λαϊκή υποστήριξη σε χωριά ή πόλεις και υποχωρούν όταν αντιμετωπίζουν τα στρατεύματα της λιβυκής κυβέρνησης και τις πολιτοφυλακές στα χωριά. που μάχονται με ισχυρά κίνητρα.
Μία από τις πιο αδύναμες δικαιολογίες γι’αυτήν την άδοξη υποχώρηση των επαναστατών που προσφέρουν οι Κάμερον-Ομπάμα-Σαρκοζύ και αντηχούν τα ΜΜΕ είναι οτι οι λίβυοι πελάτες τους ‘υστερούν σε οπλισμό’. Προφανώς οι Ομπάμα και κομπανία δεν συνυπολογίζουν τα εκατοντάδες αεροπλάνα, δεκάδες πολεμικά πλοία και υποβρύχια, τις εκαντοντάδες καθημερινές επιθέσεις και τις χιλιάδες βόμβες που πέφτουν επί της λιβυκής κυβέρνησης από την αρχή της δυτικής ιμπεριαλιστικής επίθεσης. Η ευθεία στρατιωτική επέμβαση από 20 μεγάλες και μικρότερες χώρες ενατίον του κυρίαρχου κράτους της Λιβύης όπως και όλοι οι συνεργάτες στα Ηνωμένα Έθνη δεν προσφέρουν κανένα στρατιωτικό πλεονέκτημα στους πελάτες των ιμπεριαλιστών, σύμφωνα με την καθημερινή φιλική προς τους εξεγερμένους προπαγάνδα. Οι Los Angeles Times παρολ’αυτά περιέγραψαν πως «...πολλοί επαναστάτες με φορτηγάκια γεμάτα με όπλα το έσκασαν...παρόλο που τα βαριά πολυβόλα τους και τα αντιαεροπορικά μπορούν να αντιμετωπίσουν στα ίσα κάθε κυβερνητικό όχημα.» Πράγματι, καμμία ‘επαναστατική’ δύναμη στη σύγχρονη ιστορία δεν έχει λάβει τόση συνεχή στρατιωτική υποστήριξη από τόσες πολλές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη μάχη του με ένα καθεστώς.
Πάντως, οι δυναμεις των ‘επαναστατών’ στην πρώτη γραμμή βρίσκονται σε πλήρη υποχώρηση, τρέχοντας υπό διάλυση και αηδιασμένοι με τους ‘επαναστάτες’ στρατηγούς τους και υπουργούς πίσω στη Βεγγάζη.
Τη ίδια στιγμή οι ηγέτες των ‘επαναστατών’, με κομψά κουστούμια και στολές, απαντούν στην ‘έκκληση για μάχη’ παρευρισκόμενοι σε ‘συνόδους’ στο Λονδίνο όπου η ‘στρατηγική της απελευθέρωσης’ αποτελείται από την παράκλησή τους στα ΜΜΕ για χερσαίες δυνάμεις των ιμπεριαλιστών.
Το ηθικό στους ‘επαναστάτες’ της πρώτης γραμμής είναι χαμηλό: με βάση αξιόπιστες αναφορές από το μέτωπο στην Αζνταμπίγια, «οι επαναστάτες...παραπονέθηκαν οτι οι διοικητές τους δεν φαίνονταν πουθενά. Γκρινιάζουν για συντρόφους που διέφυγαν στη σχετική ασφάλεια της Βεγγάζης....οτι δυνάμεις στη Βεγγάζη μονοπωλούν 400 ασυρμάτους από δωρεές και άλλα 400 δορυφορικά τηλέφωνα που ήταν προορισμένα για το πεδίο μάχης...οι επαναστάτες ισχυρίζονται οτι οι διοικητές σπάνια επισκέπτονται το πεδίο της μάχης και ασκούν ελάχιστη εξουσία καθώς πολλοί μαχητές δεν τους εμπιστεύονται» (Los Angeles Times, 3/31/2011). Προφανώς το Twitter δεν πιάνει στο πεδίο της μάχης.
Οι αποφασιστικοί παράγοντες σε έναν εμφύλιο πόλεμο δεν είναι τα όπλα, η εκπαίδευση ή η ηγεσία, αν και σίγουρα αυτοί οι παράγοντες είναι σημαντικοί: Η βασική διαφορά ανάμεσα στις στρατιωτικές ικανότητες των φιλοκυβερνητικών λιβυκών δυνάμεων και αυτές των Λίβυων ‘επαναστατών’ που υποστηρίζονται τόσο από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές όσο και από τους ‘προοδευτικούς’, είναι τα κίνητρά τους, οι αξίες τους, τα πλεονεκτήματά τους. Η δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση έχει εξυψώσει την εθνική συνείδηση στους Λίβυους, που τώρα βλέπουν την μάχη με τους αντικανταφικούς ‘επαναστάτες’ ώς μια μάχη για υπεράσπιση της πατρίδας τους ενάντια σε δυνάμεις από αέρα και θάλασσα και έναν στρατό-μαριονέτα στο έδαφος, ένα αρκετά δυνατό κίονητρο για οποιοδήποτε λαό και στρατό. Το αντίθετο ισχύει για τους ‘επαναστάτες’, των οποίων οι ηγέτες έχουν παραδώσει την εθνική τους ταυτότητα και εξαρτώνται ολοκληρωτικά από τη στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση για να τους θέσει στην εξουσία. Ποιοί βαθμοφόροι ‘επαναστάτες’ θα ρισκάρουν τη ζωή τους πολεμώντας τους συμπατριώτες τους, απλά για να θέσουν τη χώρα τους υπό ιμπεριαλιστική ή νεο-αποικιοκρατική εξουσία?
Επιτέλους οι δυτικοί δημοσιογράφοι άρχισαν να φέρνουν στο φως αναφορές για λαϊκές πολιτοφυλακές υπέρ της κυβέρνησης σε πόλεις και χωριά που απωθούν τους ‘επαναστάτες’ και το πώς «ένα τσούρμο ντόπιων γυναικών εμφανίστηκε ξαφνικά στο χωριό και άρχισε να ζητοκραυγάζει για τους αντάρτες», έλκοντάς τους υποστηριζόμενους από τη Δύση αντάρτες σε μια θανάσιμη ενέδρα οργανωμένη από τους φιλοκυβερνητικούς συζύγους και γείτονές τους. (Globe and Mail, 28/3/11)
Οι ‘επαναστάτες’ που μπαίνουν στα χωριά θεωρούντια εισβολείς, σπάζοντας πόρτες, ανατινάζοντας σπίτια και συλλαμβάνοντας και κατηγορώντας ντόπιους ηγέτες για ‘πεμπτοφαλαγγίτες’ του Καντάφι. Η απειλή στρατιωτικής κατοχής από τους ‘αντάρτες’, η σύλληψη και κακοποίηση ντόπιων ηγετών και η παρεμπόδιση των τοπικών οικογενειακών και κοινοτικών σχέσεων έχουν κινητοποιήσει ντόπιες πολιτοφυλακές και μαχητές σε έναν αγώνα εναντίον των υποστηριζόμενων από τη Δύση ‘επαναστατών’. Οι ‘επαναστάτες’ θεωρούνται εξωγενείς δυνάμεις όσον αφορά τις τοπικές και φυλετικές συμμαχίες. Ποδοπατώντας τα τοπικά ήθη, οι ‘επαναστάτες’ βρίσκονται τώρα σε εχθρικό έδαφος. Ποιός ‘αντάρτης’ θα ήθελε να πεθάνει υπερασπιζόμενος εχθρική περιοχή? Τέτοιοι ‘επαναστάτες’ το μόνο που μπορούν να κάνουν είνα να καλούν τις αεροπορικές δυνάμεις των ξένων να ‘απελευθερώνουν’ τα φιλοκυβερνητικά χωριά γι’αυτούς.
Τα δυτικά ΜΜΕ, ανίκανα να συλλάβουν αυτά τα πλεονεκτήματα των φιλοκυβερνητικών δυνάμεων, αποδίδουν τη λαϊκή υποστήριξη στον Καντάφι σε εξαναγκασμό και εκφοβισμό, εμπιστευόμενα τους ισχυρισμούς των ‘επαναστατών’ οτι «όλοι εναντιώνονται κρυφά στο καθεστώς». Υπάρχει μια άλλη απτή πραγματικότητα που αγνοείται βολικά: Το καθεστώς του Καντάφι έχει αξιοποιήσει αποτελεσματικά τον πετρελαϊκό πλούτο της χώρας για να χτίσει ένα τεράστιο δίκτυο δημόσιων σχολείων, νοσοκομείων και κλινικών. Οι Λίβυοι έχουν το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Αφρική, με 14.900 δολλάρια ετησίως (Financial Times 2/4/11). Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές χαμηλών εισοδημάτων λαμβάνουν υποτροφίες για να σπουδάσουν στη χώρα και στο εξωτερικό. Η αστική υποδομή έχει εκσυγχρονιστεί, η αγροτική παραγωγή επιδοτείται και οι παραγωγοί και κατασκευαστές μικρής κλίμακας λαμβάνουν κυβερνητική ενίσχυση. Ο Καντάφι έχει επιβλέψει αυτά τα αποτελεσματικά προγράμματα, παράληλα με τον πλουτισμό της δικιάς του φυλής και οικογένειας. Απ’την άλλη οι Λίβυοι επαναστάτες και οι ιμπεριαλιστές μέντορές τους έχουν στοχοποιήσει την οικονομία, βομβάρδισαν λιβυκές πόλεις, διέκοψαν τα εμπορικά δίκτυα, σταμάτησαν τη διανομή επιδοτούμενων τροφίμων και κοινωνικής πρόνοιας, έκλεισαν τα σχολεία και εξανάγκασαν εκατοντάδες χιλιάδες ξένων επαγγελματιών, δασκάλων, γιατρών και εργατών να φύγουν απ’τη χώρα.
Οι Λίβυοι, που σε άλλη περίπτωση απεχθάνονται την μακρόχρονη απολυταρχική εξουσία του Καντάφι, βρίσκνται αντιμέτωποι τώρα με την επιλογή ανάμεσα στην υποστήριξη ενός προχωρημένου και λειτουργικού κράτους πρόνοιας και την στρατιωτική κατάκτηση κατευθυνόμενη από ξένους. Πολλοί έχουν επιλέξει, αρκετά λογικά, την πλευρά του καθεστώτος.
Το μειονέκτημα των υποστηριζόμενων από την αυτοκρατορία ‘επαναστατικών’ δυνάμεων, παρά την τεράστια τεχνικο-στρατιωτική υπεροχή τους οφείλεται στην κουίσλινγκ ηγεσία τους, το ρόλο τους σαν ‘εσωτερικοί αποικιοκράτες’ που εισβάλλουν σε τοπικές κοινότητες και πάνω απ’όλα στην διακηρυγμένη καταστροφή ενός συστήματος κοινωνικής πρόνοιας που έχει ευεργετήσει εκατομμύρια κονών Λίβυων για δύο γενιές. Η αποτυχία των ‘επαναστατών’ να προχωρήσουν, παρά τη μαζική υποστήριξη των ιμπεριαστιών από αέρα και θάλασσα, σημαίνει οτι ο ‘συνασπισμός’ των ΗΠΑ-Βρετανίας-Γαλλίας θα πρέπει να κλιμακώσει την επέμβαση πέρα από την αποστολή ειδικών δυνάμεων, συμβούλων και ομάδων δολοφονιών της CIA. Δεδομένου οτι ο διακηρυγμένος στόχος των Ομπάμα-Κλίντον είναι η ‘αλλαγή καθεστώτος’, δεν υπάρχει επιλογή από το να εισάγουν ιμπεριαλιστικά στρατεύματα, μεγάλης κλίμακας αποστολές οχημάτων και τανκς, και να αυξήσουν τη χρήση των κατατρεπτικών πυρομαχικών απεμπλουτισμένου ουρανίου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι ο Ομπάμα, το δημόσιο πρόσωπο της «ανθρωπιστικής ένοπλης επέμβασης» στην Αφρική, θα υποστηρίξει ακόμα μεγαλύτερα και γκροτέσκα ψέμματα,καθώς Λίβυοι χωρικοί και κάτοικοι πόλεων θα πέφτουν θύματα του ιμπεριαλιστικού του οδοστρωτήρα. Ο ‘πρώτος μαύρος πρόεδρος’ της Ουάσιγκτον θα κερδίσει την ιστορική κακοφημία σαν ο αμερικάνος πρόεδρος υπεύθυνος για τη σφαγή εκακοντάδων μαύρων Λίβυων και τη μαζική έξοδο εκατομμυρίων υποσαχάριων Αφρικανών εργατών που εργάζονταν υπό το σημερινό καθεστώς (Globe and Mail 28/3/11)
Χωρίς αμφιβολία, οι αγγλοαμερικάνοι πρροδευτικοί και αριστεριστές θα συνεχίσουν να συζητάνε (σε πολιτισμένους τόνους) τα συν και τα μείον της ‘επέμβασης’, ακολουθώντας τα βήματα των προκατόχων τους, των γάλλων σοσιαλιστών και των αμερικανών του New Deal του 1930 που κάποτε συζητούσαν για τα συν και τα μείον του να υποστηρίξουν τη δημοκρατική Ισπανία καθώς ο Χίτλερ και ο Μουσσολίνι βομβάρδιζαν τη δημοκρατία για λογαριασμό των ‘επαναστατικών’ φασιστικών δυνάμεων υπό τον στρατηγό Φράνκο που σηκώναν τη σημαία των Φαλαγγιτών ‘Οικογένεια, Εκκλησία και Πολιτισμός’ –ένα φασιστικό πρωτότυπο της ‘ανθρωπιστικής επέμβασης’ του Ομπάμα για λογαριασμό των ‘επαναστατών’ του.
http://overdisinformation.wordpress.com/2011/04/04/james-petras-%ce%bb%ce%b9%ce%b2%cf%8d%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%83%cf%80%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%c2%ab%ce%be%ce%b5%cf%83%ce%b7%ce%ba%cf%89%ce%bc/
Ελεύθερες μεταμοσχεύσεις ναι, κατασχέσεις οργάνων όχι!
«Βρήκαν παπά και λένε να θάψουν και κανα ζωντανό»!!! ναι ακριβώς έτσι περίπου φαίνεται ότι το πάει ειδικό νομοσχέδιο που κατατίθεται στη Βουλή.
Ο «παπάς» που βρήκαν είναι η οικονομική και πολιτική κατοχή πάνω στο λαό και εις βάρος της δικής μας πατρίδας έφερε το Pasok και συνευλόγησαν οι φιλομνημονιακές δυνάμεις άμεσα (Dora και Laos) ή έμμεσα (Νέα ND).
Οι «ζωντανοί» είμαστε όλοι εμείς, που αν και δεν πάμε πριν τα «κακαρώσουμε» να δηλώσουμε ότι δεν χαρίσουμε όργανα, ε τότε έχουμε δυνάμει μετατραπεί σε «δωρητές» οργάνων μεταμόσχευσης, χωρίς τη θέλησή μας, κατά τη ώρα που θα λάβει μέρος το «Μυστήριο του θανάτου» μας.
Γιατί βεβαίως είναι άλλο πράγμα όντες ζωντανοί να χαρίσουμε το ένα από τα δυο διπλά όργανά μας του κορμιού μας κατά το «έχων δύο χιτώνες χαρίζει τον ένα», και άλλο να επέμβουν και να «αρπάξουν» ως γύπες διπλά ή και μονά όργανα, όταν εμείς θα οδεύουμε μέσω της Πύλης του βιολογικού μας θανάτου, ειδικά σε περίπτωση ατυχήματος, προς την «άλλη ζωή».
Δυστυχώς στην περίπτωση «ζώντων» και φυσικά συνειδητών δοτών τα πράγματα μπαίνουν σε στενούς ατραπούς: «…Όσον αφορά την αφαίρεση οργάνων από ζώντα δότη, επιτρέπεται μόνον όταν πρόκειται να γίνει μεταμόσχευση στο σύζυγό του, σε ασθενή με τον οποίο ο δότης συνδέεται με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, σε συγγενή μέχρι και τον τέταρτο βαθμό εξ αίματος σε ευθεία ή πλάγια γραμμή (γονείς, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια, θείοι), σε συγγενή μέχρι το δεύτερο βαθμό εξ αγχιστείας (γονείς και αδέλφια συζύγου), καθώς και «σε πρόσωπο με το οποίο έχει προσωπική σχέση και συνδέεται συναισθηματικά».
Για την τελευταία περίπτωση, σύμφωνα με το προσχέδιο, θα απαιτείται άδεια με δικαστική απόφαση, που εκδίδεται κατόπιν ελέγχου όλων των προϋποθέσεων αφαίρεσης οργάνου από ζώντα πρόσωπο και επιπλέον της ψυχικής υγείας του δυνητικού δότη, της προσωπικής σχέσης και του συναισθηματικού δεσμού του με τον υποψήφιο λήπτη, όπως και την ανιδιοτέλεια της προσφοράς…»
Τελείως συνοπτικά, αλλά καθαρά για το νοήμονα πολίτη υπογραμμίζει και «η καλύβα ψηλά στο βουνό», όπου ακολουθούν δεκάδες σχόλια… Με την απλή λογική γι’ αυτό το σχεδόν «ναζιστικού» τύπου νομοθέτημα ισχυρίζεται ότι δημιουργεί συνθήκες για «Πολλά τα ερωτηματικά, δύσκολες οι απαντήσεις…». Οπότε ανοίγει η «κατοχική» πλειοψηφία πολλά πολιτικά, νομικά και κοινωνικά ζητήματα, πατώντας ταυτόχρονα στο πολιτικό χάος και στην συναισθηματική φόρτιση με το ζήτημα της διευρυνόμενης λίστας υποψηφίων δεκτών…
Από την άλλη μεριά η ιατρική (κυρίως εμπορευματοποιημένη) elite δεν λέει όχι, στη δύσκολη εποχή, για να σιγουρέψει πελατεία…, παρά τις νομικές τυπικές προβλέψεις περί «ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ)… Εδώ ταιριάζει «το (συναισθηματικά και επιστημονικά) τερπνόν, μετά του (επαγγελματικά) ωφελίμου»… Δύσκολη εποχή δηλαδή για βαριά φιλοσοφία και θεολογία…
Από πλευράς τώρα θεολογικής, από εκεί και πέρα, ο παπα Κώστας Στρατηγόπουλος έθεσε το μαχαίρι πολύ πιο βαθιά, αφού μεταξύ του επιστημονικού «εγκεφαλικού θανάτου» και του γνωστού «τελικού» θανάτου διενεργείται «Το Μυστήριο του θανάτου»… Με μία ομιλία επί του θέματος, νομίζω, ότι αναγκάζει και τη θεσμική Εκκλησία να θεολογήσει με ακρίβεια όσον αφορά τους πιστούς. Και εντάξει δεν τελειώνει τόσο εύκολα το θεολογικό ζήτημα, αλλά βάζει δύσκολα από εδώ και πέρα….
http://tomtb.com/uploads/img4a00b1d7a1ef3.jpg
- Θέτει το ζήτημα: «…Γι’ αυτό, εμείς, πρέπει να περιμένωμε το σώμα πραγματικά να είναι πεθαμένο. Ας το διαπιστώνωμε, όπως το διεπίστωνε η παληά Ιατρική, ο παληός ο γιατρουδάκος, ώστε να είμαστε σίγουροι. Το πότε ακριβώς πέθανε ένας άνθρωπος δεν ξέρομε. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να γίνωνται άκαιρες παρεμβάσεις. «Ου φέρει, λοιπόν, τό μυστήριον έρευναν»…».
- Βάζει τον εαυτό του στη θέση του νομοθέτη και κατόπιν του γιατρού: «…Αν μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα, ένας καταλήξη εγκεφαλικά νεκρός, και δηλωθή ως εγκεφαλικά νεκρός, αλλά όχι κλινικά νεκρός, εγώ δεν μπορώ να πάρω τα όργανά του. Με την προοπτική ότι θα πεθάνη μετά από πέντε δευτερόλεπτα, εγώ όργανα δεν μπορώ να πάρω. Αδυνατώ…».
- Καταλήγει: «…Δεν ζητούμε ευθύνες, δεν κάνομε δικαστήριο. Κάνομε θεολογία. Περί θανάτου θεολογία, για να μη λειτουργήση ένα άνομο σύστημα αγρίας εκμεταλλεύσεως του άλλου… Ούτε εγείρεται θέμα σωτηρίας για εκείνον που έδωσε τα όργανά του. Αυτά, είναι ανόητα πράγματα…
…Ηθελημένα μιλάνε για διπλό θάνατο… Ιατρικά, (το θέμα του χωρισμού της ψυχής) ποτέ δεν θα το λύσουν. (Επιφανειακά), αυτοί, το έλυσαν. Έβαλαν τον όρο “εγκεφαλικός θάνατος”, και το έλυσαν. Αλλά, στην πράξη, κατά αλήθειαν, δεν το έλυσαν. Απόδειξις, ότι δεκάδες επιστήμονες, παγκοσμίως, διαμαρτύρονται. Αυτό, δεν λέει κάτι;..»
http://manitaritoubounou.wordpress.com/2011/04/04/metamosx-katasx-organwn/
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ “ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ”
1. Ο “Εγκεφαλικός Θάνατος” ορίζεται διαφορετικά από χώρα σε χώρα και με το πέρασμα του χρόνου παρατηρείται “προοδευτική ελάττωση των απαραίτητων προϋποθέσεων για τη διάγνωσή του.” Έτσι, το 1968, η επιτροπή Harvard όρισε ως κριτήριο “Εγκεφαλικού Θανάτου” την κατάργηση της δραστηριότητας ολόκληρου του ΚΝΣ (Κεντρικού Νευρικού Συστήματος), ενώ το 1981 η νέα επιτροπή εμπειρογνωμόνων για το θέμα του θανάτου που συστήθηκε από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ διατύπωσε τον νέο “ενιαίο ή ομοιόμορφο” ορισμό (“uniform determination”) του θανάτου, σύμφωνα με τον οποίο ένας άνθρωπος είναι νεκρός εάν εμφανίζει είτε:
α) μη αναστρέψιμη παύση των λειτουργιών της κυκλοφορίας και της αναπνοής, είτε
β) μη αναστρέψιμη παύση όλων των λειτουργιών ολόκληρου του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένου και του εγκεφαλικού στελέχους. Το 1971 δύο νευροχειρουργοί από το Πανεπιστήμιο της Minnesota, οι Mohandas και Chou πρότειναν ως νέο κριτήριο “Εγκεφαλικού Θανάτου” τη μη αναστρέψιμη παύση των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους. Τα κριτήρια αυτά του 1971, γνωστά ως “κριτήρια της Minnesota”, είναι σήμερα αποδεκτά στη Μεγάλη Βρετανία και την Ελλάδα, ενώ στην Αμερική ισχύουν τα πιο αυστηρά κριτήρια του 1981.18 Μάλιστα ο Καθηγητής Παθολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Αθανάσιος Αβραμίδης ζητά να γίνει επανατοποθέτηση του ΚΕ.Σ.Υ. (Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας) σε ότι αφορά στη διάγνωση του “Εγκεφαλικού Θανάτου”, ώστε να υπάρξει εναρμόνιση με τον “ομοιόμορφο” (“uniform”) ορισμό του θανάτου. Από την άλλη, το 1996 στο 2ο Παγκόσμιο Συμπόσιο για τον “Εγκεφαλικό Θάνατο”, “γίνεται προοδευτικά αποδεκτό ότι ο “Εγκεφαλικός Θάνατος” εξισώνεται με την μη αναστρέψιμη απώλεια της συνείδησης και δεν αποτελεί κριτικής σημασίας γεγονός για την διάγνωσή του εάν υπάρχουν βιολογικές (φυτικές) εκδηλώσεις της ζωής.”
2. Σοβαρές ενστάσεις έχουν διατυπωθεί για την τεκμηρίωση του όρου“νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους”, επειδή “είναι όρος παθολογο-ανατομικός και δύναται να τεκμηριωθεί μόνον μετά την μεταθανάτια αφαίρεση του εγκεφάλου του ασθενούς και εξέτασή του από ειδικό παθολογοανατόμο.” Έτσι λοιπόν, υποστηρίζεται από επιστήμονες στην Ελλάδα και το εξωτερικό ότι “ο ‘Εγκεφαλικός Θάνατος’ ουδέποτε απέκτησε ακριβή κλινική ή παθολογο-ανατομική βάση και για το λόγο αυτό τα κριτήρια διάγνωσής του είναι αυθαίρετα.”
3. Ασθενείς που πληρούσαν τα κριτήρια του “Εγκεφαλικού Θανάτου” επέζησαν πολύ περισσότερο από την προβλεπόμενη περίοδο επιβίωσης, η οποία είναι συνήθως μικρότερη των 2 εβδομάδων. Oι Truog (1992), Shewmon (1998), Kαρακατσάνης (2001) αναφέρουν περιπτώσεις “εγκεφαλικά νεκρών” που επέζησαν από 36 ημέρες έως 6 μήνες και λίγες περιπτώσεις ασθενών που επέζησαν ή επιζούν από 6 μήνες έως και 17 έτη από τη διάγνωση του “εγκεφαλικού θανάτου“. Δηλαδή, “ο ‘Εγκεφαλικός Θάνατος’ δεν οδηγεί σε άμεση καρδιακή παύση.” Ή αλλιώς, άλλο η πρόγνωση του θανάτου και άλλο η διάγνωσή του.
4. Οι δυσχέρειες στη διάγνωση του “Εγκεφαλικού Θανάτου” φάνηκαν ξεκάθαρα όταν “το έτος 1989 σε μελέτη που αφορούσε ιατρούς και νοσοκόμους εμπλεκόμενους στη λήψη οργάνων για μεταμόσχευση διαπιστώθηκε ότι μόνον το 42% των ιατρών και το 25% των νοσοκόμων ταυτοποιούσαν σωστά τα νομικά και ιατρικά κριτήρια για τον προσδιορισμό του θανάτου, αποκαλύπτοντας έτσι τη σύγχυση που υπάρχει σχετικά με το θέμα αυτό.” Επίσης, σε νεότερη μελέτη του 1999 μόνον το 39% των παιδιάτρων όριζαν σωστά τον “Εγκεφαλικό Θάνατο, ενώ οι νευρολόγοι και οι νεογνολόγοι ήταν λιγότερο ακριβείς από τους παιδιάτρους-εντατικολόγους στο να ορίσουν σωστά τον “Εγκεφαλικό Θάνατο” και να καθορίσουν την αναγκαιότητα ή μη των επιβεβαιωτικών δοκιμασιών. Επίσης, σύμφωνα με τον E. Wijdicks, Καθηγητή Νευρολογίας στην Mayo Clinic (ΗΠΑ), σε σύνολο 93 “εγκεφαλικά νεκρών” παιδιατρικών ασθενών, από το 22% των περιπτώσεων δεν αφαιρέθηκαν τελικά τα όργανα, παρότι είχε δοθεί συγκατάθεση από τους γονείς, διότι “μετά από προσεκτική νευρολογική εξέταση διαπιστώθηκε ότι η διάγνωση του ‘Εγκεφαλικού Θανάτου’ ήταν εσφαλμένη”.
