Γιατί δεν υποστηρίζω το κίνημα των "αγανακτισμένων"
12/6/11
Από το radicaldesire
Αν και ο τίτλος του κειμένου αυτού πιθανό να δηλώνει σε αρκετούς καβαλημένο καλάμι (αρκετά δικαιολογημένα), ωστόσο θα πρέπει να διευκρινήσω ότι στόχος του είναι να δηλώσει ευθέως μια πολιτική τοποθέτηση με τρόπο ο οποίος να διαλύει τα όποια περιθώρια ασάφειας και αμφιβολίας, μιας και στις τελευταίες δύο περίπου εβδομάδες είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πολλές φορές μια έντονη απογοήτευση ή και θυμό με την άρνησή μου να υπερθεματίσω τις εν λόγω κινητοποιήσεις. Κατανοώ σε ένα σημαντικό βαθμό αυτή την απογοήτευση, εφόσον οι θέσεις του Radical Desire διαχρονικά οδήγησαν αρκετούς --ένθεν κακείθεν-- στο συμπέρασμα ότι το ιστολόγιο ταυτίζεται άμεσα και αυτόματα με κάθε κινητοποίηση η οποία φαίνεται να συγκινεί ή να ενθουσιάζει την ευρύτερη αριστερά -- ανεξαρτήτως του πόσο "αριστερά" τυχαίνει να βρίσκεται η δεύτερη σε σχέση με τις υπόλοιπες πολιτικές τάσεις και δυνάμεις.
Δεν είναι όμως έτσι. Το ιστολόγιο στήριξε και υπερασπίστηκε συγκεκριμένες κινητοποιήσεις και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες με βάση μια σειρά από κριτήρια. Σε προηγούμενες περιστάσεις δεν δημιουργήθηκε η ανάγκη να διατυπωθούν ρητά τα κριτήρια αυτά. Η τωρινή όμως περίσταση κάνει τη διαύγαση των κριτηρίων που εμπλέκονται καθήκον επιτακτικό. Και έτσι, χάριν διαφάνειας στις σχέσεις μου με τους αναγνώστες του ιστολογίου, κρίνω απαραίτητο να τοποθετηθώ με τρόπο σαφή, ανεξάρτητα από το όποιο κόστος της τοποθέτησής μου σε δημοφιλία, "εναλλακτικό" κύρος ή αίγλη, ή αναγνωσιμότητα.
Γιατί λοιπόν δεν στηρίζω το κίνημα των αγανακτισμένων, παρά την ευρεία του αποδοχή στους κόλπους της ελληνικής αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής;
1. Από όλες τις έως τώρα ενδείξεις, έχω καταλήξει ότι το κίνημα είναι κυρίαρχα και εμφαντικά μικροαστικού χαρακτήρα. Χρειάζεται εδώ άμεσα μια διευκρίνηση: με αυτό δεν εννοώ ότι η αντικειμενική ταξική θέση της πλειοψηφίας των εμπλεκομένων είναι μικροαστική. Πιθανόν αυτή να είναι η αντικειμενική ταξική θέση της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών. Εννοώ ότι η ταξική συνείδηση, ο κυρίαρχος ιδεολογικός προσανατολισμός του κινήματος είναι μικροαστικός. Και αυτό επειδή κατά τη δική μου αντίληψη και κρίση το κίνημα των "αγανακτισμένων" δεν περιέχει ως τα τώρα καμία ξεκάθαρη και ρητή πρόθεση για ρήξη με τις σχέσεις παραγωγής που ονομάζουμε καπιταλιστικές, αλλά αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση έκφραση μιας επιθυμίας για την εξυγίανση υπάρχοντων πολιτικών και οικονομικών θεσμών μέσα στα πλαίσια του εγχώριου και διεθνούς συστήματος καπιταλισμού και αστικής δημοκρατίας. Δομικά, αυτό σημαίνει ένα πράγμα, παρά τις ρητές δηλώσεις του κινήματος περί αυτενέργειας και αυτοδιάθεσης: την αναμονή ενός σωτήρα ή προστάτη που θα διορθώσει τα πράγματα, που θα εξευμενίσει τις θηριώδεις διαθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου χωρίς να καταργήσει τον ίδιο τον καπιταλισμό -- η συνταγή του εγχώριου μικροαστικού φλερτ με τον βοναπαρτισμό, όπως αυτός αναλύθηκε εμβληματικά στην 18η Μπρυμαίρ του Καρλ Μαρξ.
2. Μια δεύτερη όμως διευκρίνηση είναι επίσης αναγκαία: δικαιολογείται, από μαρξιστική σκοπιά (και αυτή, πρέπει να επαναλάβω, είναι η δική μου σκοπιά), η απόρριψη ενός κινήματος στην βάση του ότι η κυρίαρχη ιδεολογική του κατεύθυνση είναι μικροαστική; Η απάντηση είναι όχι. Για να είσαι σε θέση να απορρίψεις, ως μαρξιστής πάντοτε, ένα τέτοιο κίνημα, πρέπει να ισχύουν επιπρόσθετες προϋποθέσεις. Ποιες είναι αυτές εν προκειμένω;
3. Η αντικειμενική μορφή της συγκυρίας, η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί ως συγκυρία παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης χωρίς την ύπαρξη εδραιωμένης πολιτικο-οικονομικής εναλλακτικής με γεωπολιτικό αποτύπωμα. Υπό αυτές τις περιστάσεις, τα φύσει ρεφορμιστικά αιτήματα της εγχώριας μικροαστικής ιδεολογίας δεν μπορούν να εκπληρωθούν• για να μιλήσουμε απλά και χοντροκομμένα, κανένα "αίτημα" της πλατείας δεν μπορεί να αυξήσει την παραγωγή, να μειώσει το έλειμμα, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να ανακόψει την ξέφρενη πορεία του χρέους, να αυξήσει τους μισθούς κλπ, εφόσον, ως ελάχιστη προϋπόθεση, δεν είναι επίσης αίτημα για την μετωπική ρήξη με την γεννεσιουργό αιτία της κρίσης, το σύνολο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Τούτο βέβαια είναι πράγμα εξαιρετικά δύσκολο για μια χώρα όπως η Ελλάδα, μικρή, οικονομικά αδύναμη, και με παράδοση υποτέλειας και εξάρτησης (η οποία όμως όλως περιέργως γίνεται πλατιά αντιληπτή και καταγγέλεται μόνο όταν δεν υπάρχει πια η ευμάρεια που την νομιμοποιούσε προηγουμένως). Το ότι το κίνημα δεν αποπειράται να οργανώσει σε αυτή τη φάση μια τέτοια ρήξη είναι συνεπώς απολύτως κατανοητό• αυτό που δεν είναι ούτε κατανοητό ούτε αποδεκτό είναι ο εμμονικός μαξιμαλισμός του σε επίπεδο ρητορικής, ο οποίος επιμένει να δημιουργεί μια εικονική εντελώς κατάσταση βασισμένη σε twitter blurbs και τσιτάτα μισομασημένης μεταμαρξικής θεωρίας και να την θέτει κατόπιν ως αυταπόδεικτη και αντικειμενική πραγματικότητα.
4. Τι συμβαίνει όταν το πραγματικό ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο ρεφορμιστικών αιτημάτων --του οποίου η συνοπτική μορφή δεν είναι παρά αυτή του "καπιταλισμού με ανθρώπινο και δημοκρατικό πρόσωπο"-- δεν μπορεί να εκπληρωθεί με όρους συστήματος; Υπάρχουν δύο δυνατότητες: η πρώτη είναι η ριζοσπαστικοποίηση, η υπερκέραση δηλαδή του ρεφορμιστικού αιτήματος από ένα επαναστατικό. Σε αυτή την περίπτωση, ναι, δικαιολογείτα και ακόμα και επιτάσσεται η --παροδική, βέβαια-- συστράτευση του εργατικού κινήματος με το μικροαστικό και της μαρξιστικής θεωρίας με κάποιες από τις συγκυριακά επαναστατικές προτεραιότητες της αστικής. Τέτοιο σημάδι όμως δεν υπάρχει πουθενά στις ως τώρα κινητοποιήσεις. Αυτό που υπάρχει, αντίθετα, είναι μια φετιχοποίηση της θεσμικής μορφής της αμεσοδημοκρατίας, η οποία συνυπάρχει με μια ρητή και κάθετη εχθρότητα προς τις οργανωμένες και ρητά εκπεφρασμένες πολιτικές ιδεολογίες.
5. Η εχθρότητα αυτή έχει δύο συνεπαγωγές: πρώτον, κρατά την πολιτική διαδικασία μέσα σε αυστηρά περιχαρακωμένα φορμαλιστικά όρια, χωρίς να της επιτρέπει την δυναμική όσμωση με υπάρχοντες πολιτικούς (κόμματα) και κοινωνικούς (συνδικάτα, πρωτοβάθμια σωματεία) φορείς. Δεύτερον, δημιουργώντας εξαναγκαστικά ένα πολιτικό κενό, προσφέρει νομοτελειακά (το πολιτικό κενό πληρούται) άπλετο χώρο για την ανάπτυξη άλλων πολιτικών φορέων, πριμοδοτώντας αναπόφευκτα τους φορείς εκείνους που είτε λειτουργούν υπογείως και άρα αδιαφανώς, είτε αυτούς που δηλώνουν ρητά και σε όλους τους τόνους ότι δεν είναι πολιτικοί φορείς, αλλά υπερπολιτικοί, συναινετικοί, υπερκομματικοί, απλά "εθνικοί" και "λαϊκοί". Η δράση των μεν είναι εξόχως αντιδημοκρατική (και βέβαια και αντι-ριζοσπαστική), διότι παραβιάζει την διαφανή και ρητή ιδεολογική συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία και δίνει πολύ μεγάλα περιθώρια στην χειραγώγηση της, καθώς και στην ιδεολογική απροσδιοριστία και καιροσκοπία. Η πριμοδότηση των δε είναι εξόχως επικίνδυνη, διότι καταλήγει αναγκαστικά και νομοτελειακά στην ενίσχυση μιας σειράς εθνικιστικο-σωβινιστικών υβριδίων, τα οποία βρίσκουν ένα άνετο ιδεολογικό "σπίτι" στην ιδέα ότι βρίσκονται πάνω από αλληλοσυγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα και ανταγωνισμούς, αντικατοπτρίζοντας το αδιαφοροποίητο και ομόψυχο "έθνος."
6. Με δεδομένο το στοιχείο που ανέπτυξα κάτω από το σημείο #3, δηλαδή ότι το κυρίαρχο αίτημα είναι ρεφορμιστικό αλλά ταυτόχρονα συστημικά ανέφικτο, και με δεδομένη την εχθρότητα προς την αποδοχή πολιτικών προταγμάτων που προϋποθέτουν την ταξική και κοινωνική διαίρεση όπως αυτή εκτίθεται στο σημείο #5, η απάντηση στο ζήτημα που θέτει το σημείο #4, δηλαδή το αν η μη εκπληρωσιμότητα των αιτημάτων συνεπάγεται ή όχι ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο αρνητική. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί όχι απλώς θεωρητικά αλλά και εμπειρικά: εάν υπήρχε τέτοια δυνατότητα δεν θα εκδιωκόταν ή προπηλακιζόταν επιδεικτικά μια σειρά από κομμουνιστικές παρατάξεις και οργανώσεις που φέρουν τα εμβλήματά τους• δεν θα υπήρχε τόση κατάφωρη εχθρικότητα απέναντι στο ευρύτερο εργατικό κίνημα και τον οργανωμένο συνδικαλισμό• δεν θα υπήρχε αυτοπεριχαράκωση της συνέλευσης ως κόρης οφθαλμού που κινδυνεύει να "μολυνθεί" από την εμπλοκή με παράλληλες εργατικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις• δεν θα υπερψηφιζόταν η άρνηση στο μοίρασμα κομματικών και παραταξιακών φυλλαδίων που επικυρώθηκε από την Γενική Συνέλευση χθες.
7. Η φοβικότητα απέναντι στο κομματικό "καπέλωμα", με όλες τις "τρύπες" και "διόδους" δράσης που αυτή αφήνει σε κάποιους αλλά όχι σε άλλους, δεν είναι σημάδι αυτοπεποίθησης του κινήματος, δεν σηματοδοτεί την γνήσια αυτονόμησή του από προηγηθείσες κατατμήσεις της κοινωνίας• είναι αντίθετα σύμπτωμα γενικευμένης ανασφάλειας, η οποία είναι η φυσική συνέπεια της απουσίας οποιουδήποτε πραγματικού ενοποιητικού προτάγματος που θα μπορούσε να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει άμεσα τις ετερογενείς μικροαστικές μάζες προς έναν πολιτικό στόχο.
8. Με τα δεδομένα αυτά, η μόνη μορφή "ικανοποίησης" του κινήματος των "αγανακτισμένων" που είναι εφικτή αντικειμενικά (από την συγκυρία) και υποκειμενικά (με δεδομένη την εκπεφρασμένη ιδεολογική του εχθρότητα προς το εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική ιδεολογία) είναι φαντασιακή σε χαρακτήρα: σήμερα, το φαντασιακό αυτό έχει τη μορφή της οικουμενικοποίησης ενός αντιμνημονιακού ιδεολογικού πυρήνα (έξω το ΔΝΤ, κάτω το μνημόνιο, κάτω η τρόϊκα, κάτω η ΕΕ) σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΣΠΙΘΑ, απ' τον ΣΥΡΙΖΑ στο Πατριωτικό Μέτωπο, από μερίδα των αντιεξουσιαστών στην Νέα Δημοκρατία και την Εκκλησία της Ελλάδος. Έτσι επιβεβαιώνεται η διαύγεια του Λένιν όταν έλεγε ότι αφημένα στον απλό αυθορμητισμό, τα κινήματα εκφυλίζονται πολύ γρήγορα παραδιδόμενα σε αστική ιδεολογική κατεύθυνση, μιας και είναι ακριβώς η αστική ιδεολογία ως κυρίαρχη ιδεολογία που έχει εμποτίσει ηγεμονικά τον τρόπο σκέψης, τις προτεραιότητες, την εννοιακή χαρτογράφηση, τον στοιχειώδη ιδεολογικό προσανατολισμό ακόμα και των υποτελών τάξεων. Αλλά θα πρέπει να προστεθεί ότι ο φαντασιακός χαρακτήρας της επίλυσης δεν δηλώνει μόνο την σχετικά αθώα καταστροφικών συνεπειών "παραπλάνηση"• αντίθετα, η φαντασιακή επίλυση δεν μπορεί να έχει αντίκτυπο χωρίς να παράξει ενυπόστατους και συνάμα ψευδείς "εχθρούς": τα σημάδια ως τώρα σε ό,τι αφορά την μαζική απέχθεια ενάντια στους "ξένους" και τους "ξενόδουλους" που μας "κατέστρεψαν" ή μας "πούλησαν", τις "μαγκούρες" με τις οποίες προτίθεται να "καθαρίσει" τη βουλή ο επευφημούμενος κύριος Θεοδωράκης, και τις συνεχιζόμενες επιθέσεις σε μετανάστες (οι οποίοι διαπιστώνω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι ταυτοποιούνται από ακροδεξιές εθνικιστικές ομάδες ως "Παπανδρέλληνες"), δεν προϊδεάζουν κάποιον για ιδιαίτερα αθώες εκδοχές φαντασιακής μετατόπισης του προβλήματος σε ένα "διαχειρίσιμο" από την κοινωνία και σχετικά ευάλωτο υποκατάστατο.
9. Η άνευ όρων παράδοση ενός σεβαστού κομματιού της αριστεράς στη χυδαία λατρεία του "αυθόρμητου" για χάρη του "αυθόρμητου", η γονυκλισία του σε μια αυτοσχέδια και αξιογέλαστη (από μαρξιστική τουλάχιστο σκοπιά) αντίληψη του νοήματος της "πράξης", αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία του και προοίμιο της ανεπίστρεπτης πολιτικής του σήψης. Καμία ρηξιγενής έκφραση των μαζών δεν είναι εφικτή χωρίς την συνάντηση του κινήματος με την θεωρητική ανάλυση των ρωγμών, αντιφάσεων και αντινομιών του συστήματος, για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο η στιβαρή θεωρητική συγκρότηση προστατεύει την πολιτική δράση μέσα στις μάζες από τις πανταχού παρούσες ιδεολογικές παγίδες του "αυθόρμητου", του "προφανούς", και της "κοινής λογικής." Έχοντας εγκαταλείψει τη θεωρία ή έχοντας απισχνάσει την θεωρητική σκέψη σε βιαστικά ξεσκονίσματα τραγικά ανεπίκαιρων θεωριών μιας εντελώς διαφορετικής στιγμής (το νεγκρικό "πλήθος", πχ, είναι απότοκο μιας ανεξέλεγκτης πολιτικής αισιοδοξίας βασισμένης στην --φευ, φαινομενική και μόνο-- ευρωστία του καπιταλισμού της δεκαετίας του 1990), η αριστερά δεν παραδίδεται απλώς αμαχητί στην δικτατορία του αυθορμητισμού --με άλλα λόγια, στην δικτατορία των κυρίαρχων ιδεών, των ιδεών της κυρίαρχης τάξης-- αλλά και σε όσα αυτή υπαγορεύει: την ψευδή προφάνεια του "ενωμένου" χαρακτήρα των Ελλήνων, την ψευδή προφάνεια του τι σημαίνουν όροι όπως "Έλληνας", "εθνικό", "πατριωτικός", "ξένο κεφάλαιο", ή "υποτέλεια" στην εποχή του παγκόσμιου καπιταλισμού, την ψευδή προφάνεια της εθνοτικής σύστασης ή του τρόπου σκέψης και έκφρασης του "λαού", την ψευδή προφάνεια της νομιμότητας αντιστίξεων του "κακού" και του "καλού", κοκ. Αλλά ο μαρξισμός δεν είναι λογοτεχνίζουσα φλυαρία για όσα συναινετικά ανακηρύσσονται "προφανή"• αντίθετα, τα υποπτεύεται ως κατεξοχήν σημάδια της εργασίας της ιδεολογίας, και άρα ως ιδέες που χρήζουν ανηλεούς κριτικού ελέγχου. Ο Μαρξ, ήδη στη διδακτορική διατριβή του για τον Επίκουρο, μας το είπε όσο ξεκάθαρα γινόταν: "Όπως ο Προμηθέας, έχοντας κλέψει τη φωτιά απ' τους ουρανούς, αρχίζει να χτίζει σπίτια και να κατοικεί τη γη, έτσι και η φιλοσοφία, έχοντας εξαπλωθεί στον κόσμο, εναντιώνεται στον κόσμο της εμφάνισης" (η έμφαση δική μου).
10. Κόντρα στον συρμό των ημερών, η μαρξιστική σκέψη πρέπει να απορρίψει το δόλωμα του προφανούς και αυταπόδεικτου, να προτάξει την αναγκαιότητα της θεωρίας, να επιμείνει στην ταξική σύνθεση και στις ταξικές διαιρέσεις τόσο του ελληνικού όσο και κάθε "λαού", και να υπερτονίσει την σημασία της ηγεμόνευσης --χωρίς κουτοπόνηρους ελιγμούς και καιροσκοπικούς συμβιβασμούς με την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος-- κάθε αντισυστημικού κινήματος από την εργατική τάξη και από τα βασικά προτάγματα του κομμουνιστικού σοσιαλισμού : κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, απεγκλωβισμός από τη λογική του κέρδους και της εκμετάλλευσης, κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, πραγματική ισότητα. Το σύνθημα του παρόντος, με πιο επείγοντα τρόπο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 80 χρόνια, δεν είναι βέβαια ούτε το "ουστ!", ούτε η μούντζα, ούτε η συμμετοχή στη μέθεξη του "πλήθους", ούτε η φαντασματική "αυτοδιάθεση" στα λίγα, "ελεύθερα" μα και εκ των ένδον πολιορκημένα τετραγωνικά μιας πλατείας στο κέντρο ενός γιγάντιου κελιού που ασφυκτιά σε μια ατέλειωτη γεωοπολιτική και οικονομική φυλακή, ούτε η αναβίωση του έθνους και της αρχαίας αθηναϊκής πολιτείας, ούτε κάτι παρόμοια και ανέξοδα νοσταλγικό, φετιχιστικό, αυτο-εκπληρούμενο και αγανακτισμένο.
Όχι. Το σύνθημα του πραγματικού και ριζοσπαστικού αγώνα --ριζοσπαστικού επειδή είναι πραγματικός, επειδή διαφεύγει της σφαίρας της καθαρής εμφάνισης, της ναρκισσιστικής οικονομίας της κινητοποιημένης μάζας που, ελλείψει καταφατικού στόχου, μένει να περιεργάζεται απλώς τον εαυτό της-- είναι ένα, και είναι νηφάλιο, ασυμβίβαστο, ακαταπόνητο και αποφασιστικό: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, για μια ακόμα φορά.
"αγανακτισμένοι" τέλος
από Αναρχικός 6:59μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Εμπρός για γενικές μαζικές απεργίες πάμε γερά για τις 15Ιούνη.Μετά και τη σημερινή πολύ μικρή συγκέντρωση (αλλά και όλες τις πολύ μικρές απεργίες των τελευταίων ημερών) αναδείχθηκαν τα όρια μίας κίνησης που προέκυψε μεν από την διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια αλλά δεν έκανε ποτέ το βήμα της συνείδησης.Τζάμπα οι κατηγορίες από τους συνταγματολάγνους για το "μεγαλοπρεπές κίνημα" που θα μας ¨έβαζε τα γυαλιά".
Και να σημειωθεί ότι η πολύ μικρή συμμετοχή δεν βοηθήθηκε από την τόση διαφήμιση (από μπλογκ και μμε).Βρισκόμαστε στην αρχή μιας μεγάλης πορείας και όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο για μας..
πραξικόπημα
από smin 3:09μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
πραξικόπημα
Ο Α. Παπανδρέου ανέφερε σε δηλώσεις ότι αν ήταν πολίτης θα ήταν κι αυτός με τους αγανακτισμένους του Συντάγματος, αρκεί να εξακολουθούν να συγκεντρώνονται ειρηνικά. Η απόφαση για ειρηνικό κάλεσμα είναι πραξικοπηματική. Υπήρξα σε συνέλευση που ο περισσότερος κόσμος ψήφισε να μην μπει στο κείμενο του καλέσματος ο ειρηνικός χαρακτήρας. Φυσικά αν επανέρχεται συνεχώς από ρεφορμιστές πασοκοπροσκυνητές κάποια στιγμή ο κόσμος όχι μόνο βαριέται αλλά και συνειδητοποιεί βαθιά ότι Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΕΞΈΓΕΡΣΗ ΔΕ ΘΑ ΨΗΦΙΣΤΕΊ ΣΤΟ ΣΎΝΤΑΓΜΑ. Την Τετάρτη όλοι στους δρόμους.
απογείωση του μικροαστισμού
από @ 12:59μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
"Στηρίζουμε με κάθε τρόπο τη Γενική Απεργία και διαδηλώνουμε ειρηνικά."
Αυτή η λέξη "ειρηνικά', στη λαικη συνελευση του Συνταγματος, είχε χτες πολύ ιστορία !
Εγιναν 4 ψηφοφορίες για να μπει, αφού στις 3 ο κόσμος ήταν μοιρασμένος.
Αν και πολλοί είπαν πως σε τέτοιες περιπτώσεις απλά δεν ψηφίζεται και η εισαγωγή της λέξης δεν θα γινόταν, έπεσε γερό τσαλαπάτημα και τράβηγμα στο μικρόφωνο.
Η υπέρμαχοι της εισαγωγής της λέξης τελικά το κατάφεραν αφού φάνηκε πως κάποιοι που προτιμούσαν να μην μπει απλά δεν ψήφισαν.
Χτες φάνηκε και η στειρότητα της συνέλευσης.
Καμία δράση δεν έχει γίνει. Δυο βδομάδες τώρα απλά ακούγονται γνώμες, πολλές είναι μαχητικές, πολλές είναι ουσιώδεις αλλά ο μικροαστισμός κυριαρχεί.
Η λέξη "ειρηνικά" έχει εισαχθεί σε πολλά ψηφίσματα.
Η απορία είναι, αυτή η συνέλευση εκεί στο Συνταγμα κατάντησε να εκπροσωπεί μόνο τα μέλη της, χωρίς καμία ουσιαστική αγωνιστική δράση, με πρόσχημα τις ανοησίες με το ΚΚΕ μ-λ έχει καταφέρει και τον απομονωτισμό από χώρους, τελικά πόσο και πόσοι πασόκοι είναι????? Πόσο βαλτοί είναι?????
(θυμίζω πως ο γουρουνοΠάγκαλος υποστήριξε την "πλατεία" σαν ύψιστη δημοκρατική διαδικασία. Αραγε θα έλεγε τα ίδια αν υπήρχαν καθημερινές δράσεις????)
Χτες, κάποιοι και κάποιες έθεσαν το θέμα της μη αγωνιστικότητας, ωμά και μπράβο τους ! Καποιος ειπε πως στις 15 δεν θα είναι εκεί, ο φυσικός του χώρος είναι το "Μουσείο", εννοούσε θα είναι στην πορεία που συγκεντρώνεται εκεί.
Ας το καταλάβουν όσοι πανε στο Σύνταγμα, έχει μετατραπεί σε χώρο μικροαστικής έκφρασης, μετά από 2 βδομάδες δεν υπάρχουν στοιχεία ωριμότητας και ζύμωσης, ακόμη επιμένουν μερικοί να λένε τα ίδια, περί "κομμάτων", "ειρηνικών διαμαρτυριών" και αποκλεισμών. Κανένας αγώνας και καμία δράση δεν ξεκίνησαν από εκεί ! Στις 15/6, ένα κύμα χιλιάδων αγανακτισμένων εργατων θα διαμαρτυρηθεί, δεν νομίζω πως κανείς τους θα ασχοληθεί με την "πλατεία" των 3.000 μικροαστών με τις 6.000 γνώμες.
Αυτό ας το καταλάβουν όλοι.
Και κάτι τελευταίο, άλλο είναι κόμα, άλλο είναι παράταξη, άλλο είναι συλλογικότητα, άλλο είναι πρωτοβουλία ανθρώπων κι άλλο είναι πολιτικός χώρος. Πως γίνεται εκεί στο Σύνταγμα να έχουν αποκλειστεί όλα τα παραπάνω??????
οχι άλλο κάρβουνο (ψήφισμα)
από ναυτικός. 2:03μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Οι παραπάνω καλά το έγραψαν 15 μέρες χωρίς ουσία και μόνο ένα κατασκηνωτικός χαβαλές,δήθεν ελευθεριακός, χαβαλές από τύπους που νομίζουν πως έτσι κάνουν επανάσταση. Δράσεις θα μπορούσαν να γίνουν πολλές και άκρως ειρηνικές. Χάθηκε ένα συμβολικός αποκλεισμός του υπουργείου οικονομικών που είναι απέναντι; Μια φάση σαν τον Σύλλογο Ειλικρινών Βιομηχάνων που πέρασε το μήνυμα της στον κόσμο δεν έγινε;Μπράβο στα παιδιά που το έκαναν
Τι να τις κάνω τις σκηνούλες και τα διάφορα event όταν δεν παράγουν ουσία. Κάποιοι ΄΄εγραφαν ότι διάφοροι αριστεροί προσπάθησαν να καπελώσουν το Σύνταγμα..Δεν είναι έτσι καπελώθηκαν από δήθεν απολίτικους που προωθούν τα νέα κόμματα εξουσίας ή ακόμα και δυνάμεις του συντηριτικού/κυβερνητικού χώρου με τις ευλογίες του κράτους, κεφάλαιου..
Τελικά ποιο συνέπεις στις θέσεις τους είναι κάποιες ομάδες στην απάνω πλευρά που δεν έκαναν καμία έκπτωση σε αντίθεση με τους συνελευσίες που συνεχώς ρέπουν στο μικροαστικό κομφορμισμό.
Δεν μπορείς να τα έχεις όλα και όλους ικανοποιημένους και δυστηχώς σε αυτήν την λογική χάθηκαν τα πάντα στην συνέλευση. Το ειρηνικά που ψηφίσατε βλέπετε δίνει και την δική σας κάλυψη σε κάθε κυβερνητική απόπειρα καταστολής, αγαπητοί μου.
Το παιχνίδι χάθηκε όταν παγιώθηκε η γραφειοκρατία των επιτροπών και οι ύποπτοι τύποι που τις καθόδηγούν. Καταδικάσετε την τύπισα που το έπαιξε αντιπρόσωπος αλλά το πνεύμα της παραμένει γερά, όπως και οι όμοιοι της και κυριαρχεί του Κερατά.
Βλέπεται δύσκολος καιρός για δήθεν (απολίτικους;) νεόκοπους Επαναστάτες Σκηνίτες (όχι όλοι ασφαλώς).
Υ.γ.μήπως ξεχάσατε να διαβάσετε την δήλωση του τέως βασίλια, λέω τώρα, αφού όλοι χωράνε στην συνέλευση; και τις ανάλογες που έχουν κάνει κάθε λογής χαζοχαρούμενος τηλεαστέρας;
Έτσι είναι..
από υπο-λανθάνουσα γλώσσα 2:23μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Βέβαια, ο φυσικός χώρος πολλών από την Αριστερά και την Αναρχία είναι το "Μουσείο" ενώ αντίθετα ο φυσικός χώρος μερικών ψευτοαριστερών και ψευτοαναρχικών είναι το Νέο Σύνταγμα η Πραγματική Δημοκρατία και η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους!
Το αναποδο
από ΚΟΠΡΙΤΗΣ 2:25μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Normal 0
“ Και κάτι τελευταίο, άλλο είναι κόμα, άλλο είναι παράταξη, άλλο είναι συλλογικότητα, άλλο είναι πρωτοβουλία ανθρώπων κι άλλο είναι πολιτικός χώρος. Πως γίνεται εκεί στο Σύνταγμα να έχουν αποκλειστεί όλα τα παραπάνω?????? “
Στο σύνταγμα δεν έχουν αποκλεισθεί τα παραπάνω.
Το συριζα, (ή κομμάτια του συριζα), λειτουργεί στο σύνταγμα με μηχανισμό,
ο οποίος, με ηλίθιους ιντριγκαδόρικους και εκνευριστικούς τρόπους προσπαθεί να επιβληθεί .
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ, ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Το θέμα δεν ήταν να απομακρυνθούν από το σύνταγμα οι ιδέες και οι θέσεις, αλλά οι μηχανισμοί και οι τακτικισμοί των κομμάτων , πράγμα το οποίο θα ωφελούσε, αν γινόταν, ακόμη και τα ίδια τα κόμματα, (αλλά τι λέμε τώρα και σε ποιον).
Υποδειγματική προς τους παπάρες των κομμάτων που προσπαθούν να επιβληθούν μέσα στις διαδικασίες του συντάγματος (συριζα), ή στον χώρο του συντάγματος σαν ξεκομμένη παρουσία (ΚΚΕ μλ), είναι αυτή του ΑΝΤΑΡΣΙΑ που τα μέλη του δεν κρύβουν την ιδιότητα τους και συμμετέχουν αγωνίσθηκα, χωρίς να έχει μέχρι στιγμής φανεί ότι θέλουν να επιβάλλουν κάποιον μηχανισμό, που θεωρώ ότι θα τους ήταν εύκολο να το κάνουν.
είναι για γέλια
από περαστικος 2:41μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Αναρωτιέμαι πως κάποιοι που το παίζουν δικαιωμένοι περι "άμεσης δημοκρατίας" ουτε κουβέντα δεν βγάζουν για το σύστημα, την εκμετάλλευση, τη βία που ασκείται. Τελικά γίνανε όλοι πασοκοι και παίζουνε το στημένο επικοινωνιακό παιχνίδι του συστήματος προτείνοντας μ..... για καλλωπισμό της εξουσίας με δημοκρατικές δήθεν διαδικασίες. Έμαθα ότι το επικοινωνιακό σχέδιο (επικοινωνιολόγοι της πλατείας-επικοινωνιολόγοι του Γιωργάκη)είναι η ηλεκτρονική διαβούλευση, με άμεση ψηφοφορία από όλους που θα μας δώσουν pin για να μπορούμε να ψηφίζουμε για κάθε νομοσχέδιο, από το σπίτι ή από BOX που θα στηθούν στις πλατείες. Για ανθρώπους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να χειριστούν ή δεν έχουν υπολογιστές το pin θα είναι η αναγνώριση μέσα από δακτυλικό αποτύπωμα. Δεν είναι οργουελικό σενάριο παιδιά. Το συγκεκριμένο σχέδιο δουλεύεται από καθηγητές και επικοινωνιολόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ομάδες της πλατείας επικεφαλής είναι άτομα που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι την όλη κατάσταση τη διευθύνει η "ομάδα επικοινωνίας". Το θέμα είναι καθαρά επικοινωνιακό. Δυο βδομάδες στο σύνταγμα,καμία κινηματική δράση, συζητήσεις για διαβούλευση-ζύμωση και τελικά εκτόνωση. Παθαίνουν αλλεργία στις λέξεις σύστημα, εκμετάλλευση,καπιταλισμός,βία της εξουσίας, εργαζόμενος,σωματείο κλπ. Πάρτε τα κείμενα και θα δείτε. Ότι πέρασαν κάποια κείμενα για απεργία ή είχαν κάποια θετικές αναφορές ήταν ύστερα από μάχες που δόθηκαν εκεί από άτομα του χώρου και ακροαριστερούς. Δεν θέλουν τίποτα εκτόνωση θέλουν. Όσο για τους αμεσοδημοκράτες πασόκους που βρίσκονται εκεί δικαιωμένοι και υπερήφανοι για την πατρότητα της "άμεσης δημοκρατίας" ασχολούνται με το λίφτιγκ του συστήματος, πως θα φτάνουν τα κολοκυθάκια από τις οικολογικές καλλιέργειες στην κατανάλωση μέσα από εμπορευματι-κοκαταναλωτικούς συνεταιρισμούς και άλλες γνωστές μαλακίες. Αξίζει να σημειωθεί η θέση του ότι μέσα σε αυτές τις διαδικασίες αυτοαναιρούνται, ότι ο καθένας εκφράζει τη μοναδικότητά του και όχι συλλογικότητες, ότι πηγή των προβλημάτων είναι τα κόμματα και οι οργανώσεις,(κύρια αντίθεση τα κόμματα και η κοινωνία, δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλευόμενοι κλπ μαλ...) Τελικά το Σύνταγμα δεν είναι μόνο τρεντι. Όποιος δεν έχει τι άλλο να κάνει μπορεί να πάει. Υπάρχουν λουκάνικα και σουβλάκια, μπύρες, ψηφοφορίες, σκηνές, θεματικές ομάδες και μικρόφωνα για κάθε πικραμένο και πολλά άλλα. Πληροφορίες σήμερα λένε ότι θα κάνουν εμφάνιση και αρκουδιάρηδες, επικεφαλής αυτών θα είναι ο γνωστός. Τώρα, πέρα από την πλάκα κάτι πρέπει να κάνουμε. Όποιος δεν έχει κάτι καλύτερο ας ανέβει για καμιά παρέμβαση ρε παιδιά. Ας κάνουμε καμιά πρόταση και ας ψηφίσουμε αν είναι ανάγκη να πάμε πορεία από πλατεία συντάγματος πορεία στο Μαξίμου, να καταλάβουμε το υπουργείο οικονομικών απέναντι ή και ότι άλλο. Τους αφήνουμε να εκτονώνουν καταστάσεις και δεν θα έπρεπε. Στο χώρο εκεί υπάρχει κόσμος κινηματικός, έχω δει πολύ κόσμο από αντεξουσιαστικό χώρο και ακροαριστερούς. Μαλακία κάναμε που όσοι είμαστε εκεί επιτρέψαμε τη βίαιη και φασιστική απομάκρυνση των μουλούδων. Οι πλατείες δεν ανήκουν σε κανέναν τους. Χτες κάποια παιδιά σήκωσαν πανό με σύνθημα "ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ", δεν έγινε κανένας τσαμπουκάς για να το κατεβάσουν, δεν ξέρω τι θα γίνει σήμερα. Αυτά προς το παρόν τα ολίγα.
Oι συριζικοί στο Σύνταγμα είναι για σφαλιάρες κυριολεκτικά
από α 3:21μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Εάν τυχόν είσαι γνωστό πρόσωπο απο διάφορες δράσεις ή εάν απλά έτυχε στις ομάδες να εξέφρασες άλλη άποψη από την πολίτικαλ κορέκτ της απραξίας ή εάν ψήφισες- διαμαρτυρήθηκες στις συνελεύσεις ενάντια στο επιδιωκόμενο απ αυτούς τίποτα ή απλά βαρέθηκες να έχεις σαν γλώσσα την γλώσσα της νοηματικής των κωφαλλάλων, που εφαρμόζουν επιτυχώς οι ελέγχοντες και το απαιτούν επίμονα απ τους διαφωνούντες, τότε πρέπει νάχεις πολύ ισχυρά νεύρα για να συνεχίσεις να συμμετέχεις.
Δηλαδή οι κυράτσες και οι μαλάκες που φορούν τα περιβραχιόνια της εκ θεού συστημικής εξουσίας του συντονιστικού, σε ενοχλούν εναλλασσόμενοι για ώρες σε σημείο που λες ή τους δέρνω ή στους στέλνω στο διάολο και απομακρύνομαι.
Σαφώς είναι πιο ελεύθερα, πιο ανθρώπινα, πιο μαχητικά και έχεις μεγαλύτερη δυνατότητα παρέμβασης, όπως και δυνατότητα να εκφράσεις την άποψή σου (ακόμα και την ξεκάθαρα αναρχική) στο πάνω Σύνταγμα παρά στο συριζικοπασοκικοκαιδενξέρωτιμουγινεται κάτω Σύνταγμα. Επίσης όσες συζητήσεις έχουν οργανωθεί γίνονται απλά, χωρίς οι ομιλητές να αποκτούν ντε φακτο το μέγεθος του ιερού βούδα και οι παρεμβάσεις γίνονται επίσης απλά, παίρνοντας το μικρόφωνο, χωρίς κληρώσεις και αναγκαστική νοηματική. Πλέον δεν γίνεται να παρεμβαίνεις στις κάτω συνελεύσεις, όπου το καπέλωμα είναι ξετσίπωτο, (αφού για να περάσει η άποψή τους καταφέρνουν να γίνονται τρείς και τέσσερις ψηφοφορίες για το ίδιο ζήτημα). Αυτές τις συνελεύσεις δεν περιμένεις να τις αλλάξεις απλά επιτόπου τις διαλύεις.
Εμείς και το καπέλωμα.
από * 4:59μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Παιδιά, διάβασα πολύ προσεχτικά αυτά που γράφετε και θέλω να πω για δυο πράγματα τη γνώμη μου: 1/ όσον αφορά τον Σύριζα, νομίζω ότι πλέον είναι καλύτερα να λέμε Συν, γιατί γιατί αυτοί κάνουν κουμάντο. Μέσα στον Συν, είναι οι του Τσίπρα και οι άλλοι (παύση πληρωμών, δραχμή κλπ.). Η πρώτη συζήτηση "ειδικών" ήταν καπελωμένη από αυτούς του Τσίπρα και, αφού σφάχτηκαν μάλλον μεταξύ τους, πρόκυψαν οι δεύτεροι "ειδικοί" -που είναι εντελώς αποκλεισμένοι από όλα τα ΜΜΕ- και ακούστηκε και η άποψη για παύση πληρωμών, άρνηση του χρέους κλπ. (Εγώ εδώ δεν μπορώ να πάρω θέση, δεν έχω οικονομικές γνώσεις, αλλά φυσικά το μνημόνιο/μεσοπρόθεσμο κλπ. είναι ό,τι χειρότερο για το λαό.) 2/ στο Βήμα έχει αρχίσει κάπως (λίγο, ελάχιστα...) να περνάει ενημέρωση για το θέμα του καπελώματος στη λαική συνέλευση. Κάποια καθηγήτρια από το Πάντειο (δε θυμάμαι τώρα το όνομά της) γράφει σήμερα στο Βήμα ότι θα ήταν ευχής έργο να αναδειχθούν ηγετικά στελέχη από αυτή την κινητοποίηση (θέση Τσίπρα, βγάζει μάτι)!!! 3/ Θεωρώ ότι όλοι (εκτός από αυτούς που προσπαθούν να μαζέψουν ψήφους!) θέλουν να τελειώνουν με όλο αυτό με τον κόσμο στις πλατείες. Νομίζω ότι -τώρα που όλοι ξέρουμε τις προσπάθειες καπελώματος- καλό θα ήταν μέχρι τις 15, να μη χοντρύνει η φάση από εμάς. Και για τις 15 πιστεύω ότι μπάτσοι και χρυσαυγίτες μπορεί να είναι πολύ προκλητικοί για να δημιουργηθεί ένταση και να φοβηθεί ο κόσμος. Για να ξαναγυρίσουν όλοι στους καναπέδες... Πάλι δε θυμάμαι σε ποιο άρθρο του σημερινού Βήματος, κάποιος λέει ότι ακόμη και η ειρηνική περικύκλωση της Βουλής συνιστά πράξη βίας!!! Σας έπρηξα με το Βήμα, αλλά νομίζω ότι δίνει γραμμή. (Δεν εννοώ, όμως, ότι όλο το Βήμα στηρίζει την άποψη περικύκλωση=πράξη βίας.) Οπότε, εμένα μου φαίνεται λίγο δευτερεύον αυτή τη στιγμή να κοιτάζουμε θέματα αρχής (μπήκε ή δεν μπήκε το "ειρηνικά"), όταν στις 15 μάλλον παίζονται πολλά. Για μας κυρίως, γιατί οι άλλοι όλο και κάπου αλλού θα βρουν να χωθούν για να αναδειχτούν σε ηγετικές φυσιογνωμίες - τρομάρα τους...
ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΥΝΗΓΑΝΕ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
από αντισυριζα 5:34μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Κάποιοι κυνηγάνε φαντάσματα. Είδαν εχθρούς συριζαίους, κάποιoν που διάβαζε το ψήφισμα κλπ. Τυχαίο? Όχι. Δεν είμαι συριζαίος και τους απεχθάνομαι για τον τρόπο που παρεμβαίνουν. Αλλά το σύνταγμα είναι καπελωμένο από άλλους. Πιστεύει κανείς, ότι αν ήταν ανοιχτές οι διαδικασίες θα ήταν δύσκολο στον όποιο σύριζα, ανταρσυα, αντιεξουσιαστική κινηση να καπελώσει? Σίγουρα όχι, το ποιο εύκολο πράγμα θα ήταν. Οι διαδικασίες και οι επιτροπές που κάνουν κουμάντο είναι κλειστές. Είναι ψέματα ότι είναι ανοιχτές. Λειτουργούν εκεί κλειστές ομάδες που παίρνουν τις αποφάσεις. Όποιος είναι στο χώρο τους ξέρει είναι άτομα που μπορεί κάποιοι από αυτούς να πέρασαν ένα φεγγάρι από κάποια αντιεξουσιαστική συλλογικότητα, αλλά τώρα δεν έχουν καμιά επαφή με το χώρο και βρίσκονται στον πασοκικο χώρο. Έχουν παράλληλα ενεργοποιήσει άτομα από πρώην πασπίτες στα πανεπιστήμια, που πλαισιώνουν τον ηγετικό πυρήνα. Είναι κλειστό κύκλωμα που δουλεύει για να εκτονώσει την αντίδραση του κόσμου και να προετοιμάσει την ηλεκτρονική διακυβέρνηση του Γιωργάκη για να κερδίσει η άμεση δημοκρατία. Από κοντά και οι αμεσοδημοκράτες του χώρου που προσπαθούν να χωθούν και να πάρουν λίγη αίγλη εξουσίας και επιβαιβέωσης ότι η άμεση δημοκρατία είναι δική τους ιδέα. Παιδιά να σοβαρευτούμε. Σε οργανωτικό επίπεδο το κύκλωμα είναι κλειστό και στεγανό. Οι όποιες δήθεν εκκλήσεις για συμμετοχή και ότι οι ομάδες είναι ανοιχτές είναι μπαρούφες. Η μόνη ίσως δυνατότητα που υπάρχει είναι σε επίπεδο συνέλευσης για να βγει καμιά θετική απόφαση αλλά και αυτό να γίνει δεν συνοδεύεται με δράσεις. Τα περι καπελωμάτων από σύριζα κλπ ομάδων και συλλογικοτήτων στοχεύουν στην ανέλεγκτη δική τους κυριαρχία και στην υλοποίηση των προαποφασισμένων. Μια βόλτα από την πλατεία θα σας πείσει. Άν βρεθεί κανένας ξέμπαρκος πολιτικοποιημένος στο κάτι, καταφέρει να μιλήσει στην συνέλευση και να κάνει καμιά καλή πρόταση θα είναι από οποιοδήποτε πολιτικοποιημένο χώρο και όλοι όσοι είμαστε εκεί θα ταυτιζόμαστε μαζί του μήπως και βγεί κάτι. Έτσι παίχτηκε και χθές με το "ειρηνικά ή όχι". Από τη μια οι τρεντι απολιτικ κρυφοπασόκοι και από την άλλη άνθρωποι που είχαν κάποια συμμετοχή σε κινηματικές διαδικασίες. Σε προηγούμενη συνέλευση είχαμε καταφέρει εντελώς διαφορετικό ψήφισμα, αλλά τι να το κάνεις, έφεραν νέο χθές για να το αλλάξουν και βέβαια δεν γίνεται και τίποτα άλλο...
Oxι μόνο δεν εχουν εξαφανιστεί οι συριζαίοι αλλά
από εκεί είναι, πρώτο τραπέζι πίστα 4:25μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
κι αυτός που διαβαζε χθες στη συνέλευση το ψήφισμα για να ψηφιστεί είναι στελεχάρα του Συν. Δίπλα του και όλοι οι υπόλοιποι του Συν/συριζα, ΚΟΕ, ΑΚ και λοιπές αμεσοδημοκρατικές δυναμεις, κενο δίκτυο κλπ
επειδή έτυχε να βλέπω και γω λαιφ στρίμινγ
από Λυσιέν 7:46μμ, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
αυτός που διάβαζε αρχικά το κείμενο και πήγε σε 4 συνεχόμενες ψηφοφορίες για να προστεθεί το "ειρηνική" είναι γνωστό στέλεχος του Δικτύου. Το ίδιο και η ερειστική συντονίστρια που καθε τρεις και λίγο ξεσπάθωνε ενάντια στη ...μιζέρια και στην ... εσωστρέφεια :-) των διαμαρτυρομένων ακροατών.
Και, συντροφάκια, ο ΣΥΝ δεν έχει φύγει, όλη του η νεολαία εκεί είναι και πρώτο τραπέζι πίστα και εννοείται οτι κουμαντάρουν συντονιστικές και γραμματείες. Αλλωστε ολες οι εκδηλώσεις που έγιναν, είχαν κύριους ομιλητές στελέχη του ή συμπαθούντες.
Ο ΣΥΝ μαζί με την ΚΟΕ κάνουν παιχνίδι στην παρωδία Λαϊκής Συνέλευσης.
Και τους ειναι πολύ απλό, γιατί υιοθετούν, αβαντάρουν και στηρίζουν λόγω ίδιας πολιτικής τα πιο συντηρητικά και ρεφορμιστικά χαρακτηριστικά του αγανακτισμένου κόσμου της πλατείας. Διαβάστε τι λέει ο Τσίπρας στην συνέντευξη που κοτσάρισε κάποιος παραπάνω και θα καταλάβετε.
