Παιχνίδια της Αυτοκρατορίας
Posted on 13/06/2011 by Ομπλομωφ
Παιχνίδια της Αυτοκρατορίας - Αλλά ποιός γράφει τους κανόνες?
Ένα αρκετά ενδιαφέρον κείμενο του William Bowles, (τακτικού αρθρογράφου και στο Global Research) από τη ιστοσελίδα http://dandelionsalad.wordpress.com/
Το άρθρο πραγματεύεται την κατάντια της δυτικής ‘Αριστεράς’, εξηγώντας τις αναιμικές της αντιδράσεις στις νέες πολεμικές εκστρατείες των ελίτ των χωρών τους ως αποτέλεσμα της συμμόρφωσής της στις ιδεολογικές νόρμες στα πλαίσια της φιλελεύθερης δημοκρατίας δυτικού τύπου.
http://dandelionsalad.wordpress.com/2011/06/12/empire-games-but-who-writes-the-rules-by-william-bowles/
Η αδιαφορία της δυτικής Αριστεράς – ή μάλλον, η εγκατάλειψη των αρχών που βρίσκονται στην καρδιά της προσπάθειας για τη σοσιαλιστική απευθέρωση έχει καιρό που έχει ξεκινήσει, αιώνες μάλλον και έχει γίνει ακόμα πιο φανερή από τη θέση της Αριστεράς στα γεγονότα στη Λιβύη και τώρα στη Συρία. Υπήρξαν κατά διαστήματα επικρίσεις για τους ‘ανθρωπιστές, σοσιαλιστές επεμβατιστές’ αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος του το θεμελιώδες ερώτημα του γιατί η Αριστερά εγκατέλειψε την ιστορική της αποστολή δεν τέθηκε.
Γιατί γνωρίζουν οτι δεν θα υπάρξει καμμία πραγματική εναντίωση από τους πολίτες της Αυτοκρατορίας. Αυτό είναι το ουσιαστικό σημείο που λείπει από το άρθρο της Zeleke : η δυτική Αριστερά δεν είναι απλώς παγιδευμένη στην ψευδαίσθηση μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, έχει η ίδια συνεισφέρει στη δημιουργία της και η δυτική Αριστερά είναι η ίδια ένα προϊόν της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Κι αυτό δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο, έχει τις ρίζες του στο απλό γεγονός οτι είμαστε πολίτες της Αυτοκρατορίας και έχουμε απολαύσει τα προνόμια για αιώνες χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους που τώρα εφαρμόζονται στη Λιβύη. Η πλήρης συντριβή της Αριστεράς της Δύσης στο θέμα της Λιβύης και τώρα της Συρίας αντανακλά τις εσωτερικές αντιφάσεις, στην ουσία την προσπάθεια να τετραγωνιστεί ο κύκλος, όπως αποκαλύπτει η σύγχυση στο ‘τί να κάνουμε με τον Καντάφι’.
Έχοντας ανέβει στο τραίνο των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’ είναι δύσκολο να κατέβει απ’αυτό, και ο οππορτουνισμός σηκώνει κεφάλι.
Οι διαμαρτυρίες δεν ήταν μόνο ρηχές, ήταν υπονομευμένες απ’την αρχή.
«Για τις πρώτες δεκατρείς ημέρες από τις 19 Μαρτίου υπό τον έλεγχο της Αφρικανικής Διοίκησης των ΗΠΑ και με την επιχείρηση Αυγή της Οδύσσειας και κατόπιν με την επιχείρηση ‘Ενοποιημένος Προστάτης’ υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟ, οι αεροπορικές επιθέσεις αντιπροσωπεύουν τη δεύτερη μακροσκελή επίθεση στην ιστορία του ΝΑΤΟ, ήδη ξεπερνώντας κατά μία εβδομάδα τις 78 ημέρες βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας το 1999. Μόνο ο σχεδόν δεκαετής πόλεμος στο Αφγανιστάν υπερβαίνει την παρούσα εκστρατεία σε διάρκεια.
Το κυριαρχούμενο από τις ΗΠΑ στρατιωτικό μπλοκ όχι μόνο αναγνωρίζει αλλά επαίρεται για τη διεξαγωγή σχεδόν 11.000 αεροπορικών αποστολών από τις 31 Μαρτίου,εκ των οποίων άνω των 4.000 αφορούσαν πλήγματα.
Πριν από αυτό, εκατοντάδες αεροπρικές επιθέσεις και πάνω από 160 πυραύλων κρουζ εξαπολύθηκαν από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ.»
Από : Rick Rozoff, ‘Τα Άφρικα Κορπ του ΝΑΤΟ κλιμακώνουν τον πόλεμο φθοράς εναντίον της Λιβύης’ http://dandelionsalad.wordpress.com/2011/06/12/nato’s-afrika-korps-escalates-war-of-attrition-against-libya-by-rick-rozoff/
Είναι η ιδέα – τόσο βαθειά εμπεδωμένη στη δυτική σκέψη – οτι έχουμε το δικαίωμα να ‘κάνουμε κάτι’ για τον Καντάφι που εκθέτει την ιδεολογία της Αυτοκρατορίας που έχουμε ενστερνιστεί όλοι μας. Η συνεπαγωγή αυτού θα ήταν ο Καντάφι να αποφασίσει οτι ‘πρέπει να κάνει κάτι’ με εμάς που βομβαρδίζουμε τη χώρα του πίσω στη λίθινη εποχή, όχι οτι διαθέτει καν την ικανότητα ή ούτε καν την ιδέα να ‘κάνει κάτι’ για την βαρβαρική συμπεριφορά μας, αυτή είναι μια ιδέα που ανήκει μόνο στον δυτικό ‘πολιτισμό’.
Αλλά προφανώς όχι και η δυτική Αριστερά. Το δίλημμα της Αριστεράς τονίζεται ακόμα περισσότερο από την έλλειψη απόψεων σε σχέση με τα γεγονότα στη Συρία. Είναι μια υπόθεση όπου κάτι πρέπει να κάνουμε? Ή δεν θά’πρεπε να κάνουμε? Να καταδικάσουμε? Να υποστηρίξουμε ή να μείνουμε σιωπηλοί? Καλύτερα ας μείνουμε σιωπηλοί.
Έχω μόνο μια πολύ αδρή εικόνα για το τί συμβαίνει στη Συρία, και ειδικά για τα αρχικά αίτια, αλλά για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, υπάρχει το χέρι της Δύσης κάπου εκεί μέσα, θολώνοντας τα νερά, κι αυτό είναι αυτονόητο.
«Το Στέητ Ντιπάρτμεντ για παράδειγμα χρηματοδοτεί τη δημιουργία κρυφών ασύρματων δικτύων που θα διευκολύνουν τους ακτιβιστές να επικοινωνούν εκτός της εμβέλειας των κυβερνήσεων σε χώρες όπως το Ιράν, η Συρία και η Λιβύη, σύμφωνα με τους συμμετέχοντες στα προγράμματα.
(‘Οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν τη διαδικτυακή παράκαμψη των λογοκριτών’, New York Times, 12 Ιουνίου http://www.nytimes.com/2011/06/12/world/12internet.html?_r=2&pagewanted=1&nl=todaysheadlines&emc=tha2)»
“Ο Άρης κάνει πόλεμο, μ’ αντάρτες παλικάρια…”
Τραγική «σύμπτωση»! Στις 16 Ιουνίου 1945, την ίδια μέρα που το κρατικό ραδιόφωνο αναγγέλλει σε όλους τους Έλληνες το θάνατο του «αρχισυμμορίτη καπετάνιου του προδοτικού ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη», ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την απόφαση της διαγραφής του από το ΚΚΕ:
«Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Σήμερα όμως, σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί».
Από τις 26 του Φλεβάρη του ’45 έχει υπογραφεί η επονείδιστη Συμφωνία της Βάρκιζας και έχουν παραδοθεί τα τιμημένα όπλα του ΕΛΑΣ, ενώ ο Άρης, έχοντας μαζί του μερικές δεκάδες λαϊκούς αγωνιστές, αρνείται να πειθαρχήσει, καταγγέλλει τη συμφωνία ως ξεπουληματική και διακηρύσσει την πρόθεσή του να συνεχιστεί ο αγώνας.
Όπως αποκαλύφθηκε μάλιστα τα τελευταία χρόνια, με τη δημοσίευση μέρους του αρχείου του, έχει ετοιμάσει και την ιδρυτική διακήρυξη νέας οργάνωσης, του ΜΕΑ (Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας), και νέου στρατού, του ΕΛΑΣ-Ν (ΕΛΑΣ-Νέος). Η Κ.Ε. του ΚΚΕ τον έχει διαγράψει από τον Απρίλη του ’45, γιατί γνωρίζει πολύ καλά τις απόψεις του και τις καταγγελίες που της προσάπτει, αλλά έκρινε σκόπιμο να κρατήσει μυστική την απόφαση για δύο μήνες περίπου για ευνόητους λόγους… Από τη μια μεριά, φοβούνται τη σχέση του Άρη με τους αγωνιστές και το λαό και, απ’ την άλλη, αισθάνονται πλήρη ασφάλεια μόνον όταν επιστρέφει ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός Νίκος Ζαχαριάδης, στα τέλη του Μάη του ’45 από το Νταχάου της Γερμανίας, και αναλαμβάνει αυτός με το κύρος του την εσωκομματική εκκαθάριση.
Και απ’ το «ούτε νερό, ούτε ψωμί στον Άρη», εντολή που δόθηκε σε όλες τις κομματικές οργανώσεις και τα οργανωμένα μέλη του κόμματος, φτάσαμε στον «δειλό, φοβισμένο, προδότη Άρη»!
Ο Άρης (παρότι μάλλον αυτοκτόνησε, σύμφωνα με τις πληροφορίες των εν ζωή συναγωνιστών του, στη γνωστή συμπλοκή με απόσπασμα εθνοφυλάκων στη Μεσούντα) ουσιαστικά δολοφονείται δυο φορές: μία από τους κυνηγούς κεφαλών του ελληνικού δωσιλογισμού και πραιτοριανούς των εγγλέζων ιμπεριαλιστών, και μία από την ηγεσία του κόμματος στο οποίο αφιέρωσε όλη τη ζωή και τη δράση του!
Στο πρόσωπό του συμπυκνώνεται όλο το μεγαλείο και το δράμα του ελληνικού αντιστασιακού κινήματος, του μεγαλύτερου κινήματος Αντίστασης στην Ευρώπη τα χρόνια της Κατοχής.
Κι αν σήμερα, 60 χρόνια απ’ το θάνατό του, υπογραμμίζουμε αυτή την τεράστια αντίφαση που περικλείουν τα γεγονότα του θανάτου του Άρη, δεν το κάνουμε, ούτε γιατί θέλουμε να δώσουμε τεράστια σημασία σε μικρολεπτομέρειες.
(Kαι εδω χρειαζεται μια αναφορα για το βιβλίο του Κ. Χαριτόπουλου "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων". Ένα βιβλίο που αδικαιολόγητα αντιμετωπίζεται εχθρικά από την Αριστερά.
Από τις πρώτες γραμμές του βιβλίου που αναφέρονται στον Άρη καταλαβαίνει κανείς ότι ο Χαριτόπουλος έχει αν μη τι άλλο ψάξει τη ζωή του ως την πιο παραμικρή λεπτομέρεια ρωτώντας και αναζητώντας δεξιά και αριστερά ώστε να διασταυρώσει την αλήθεια, έχοντας βεβαίως τα υλικά μέσα για κάτι τέτοιο αλλά και την απαραίτητη λόξα για ένα θέμα σχετικά με το οποίο για την μιά πλευρά είχαν γραφτεί τόσα βιβλία αλλά δεν υπήρχε η αλήθεια, και που για αυτήν την αλήθεια τώρα κοντράρεται με όλο τον κόσμο, ενώ για την άλλη πλευρά δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον ή υπήρχε απέραντο μίσος.
Ψάχνοντας δεξιά και αριστερά όμως, έκανε το λάθος να προσπαθήσει να συνταιριάξει την Δεξιά και την Αριστερά μέσα στο βιβλίο του προσδίδοντας στην Δεξιά αντιστασιακές ιδιότητες που ποτέ δεν είχε.
Αλλά λόγω του ότι έχει ψάξει τα ζητήματα και προβάλλει την αλήθεια με πάθος και φανατισμό -αυτό φαίνεται μέσα από τα ίδια τα γραφομενά του- και του ότι η αλήθεια αποδεικνύεται από αυτά, ξεσήκωσε την μίνη των δεξιών βουλευτών που είναι απόγονοι ταγματασφαλιτών.
Από την άλλη, λέει "τα του Καίσαρος των Καίσαρι" και στην Αριστερά, ξεθάβοντας πικρές αλήθειες, αλλά απαραίτητες για την ιστορική συνέχεια και την εξαγωγή συμπερασμάτων για το σήμερα. Και μόνο για αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η υποστήριξη του, πιστεύω, από την μαχόμενη επαναστατική Αριστερά του σήμερα.
Το ότι δεν έχει ζήσει ο ίδιος εκείνα τα χρόνια μόνο στα υπέρ του μπορεί να μετρηθεί γιατί ο ιστορικός πρέπει να βρίσκεται εκτός των γεγονότων της εποχής την οποία περιγράφει για να μπορεί να την προσεγγίσει με αντικειμενική ματιά.
Βέβαια δεν του λείπει μια εμφανής προσωπολατρεία προς τον Άρη που του έχει καλλιεργηθεί από τους Ρουμελιώτες με τους οποίους κουβέντιασε (και όποιος έχει μιλήσει με Ρουμελιώτες για τον Άρη, ξέρει) εκτός από το πάθος που είχε ο ίδιος γι' αυτόν από μικρό παιδί.
Η αλήθεια όσο πικρή και αν είναι, πρέπει να ακούγεται, με όσες συνέπειες και αν αυτή προκαλεί.)
Άλλωστε, ο ελληνικός λαός έχει τελεσίδικα αποφασίσει ποιος είναι ο Άρης Βελουχιώτης και τον έχει κατατάξει στις πιο τιμητικές θέσεις που βρέθηκε ποτέ λαϊκός ηγέτης. Ο Άρης Βελουχιώτης έχει μπει στη λαϊκή συνείδηση ως ο αυθεντικότερος εκφραστής του επαναστατικού αγώνα στη χώρα μας οριστικά και αμετάκλητα.
Γέννημα της εποχής της Οκτωβριανής Επανάστασης, κομμουνιστής από μικρή ηλικία, πήρε το παρατσούκλι «Μιζέριας» απ’ την εμμονή του να αναφέρεται στη μίζερη ζωή που κάνει ο έλληνας προλετάριος και ο φτωχός αγρότης. Πέρασε όλη τη διαδρομή της κλασικής κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης της Γ’ Διεθνούς της ηρωικής εποχής. Όπου ανακατεύθηκε βγήκε παλικάρι, είτε στον πειθαρχικό ουλαμό στο Καλπάκι, είτε στις φυλακές και στις εξορίες. Απ’ τους καλύτερους αγκιτάτορες του κόμματος (έχουν μείνει παροιμιώδεις οι αυτοσχέδιες ομιλίες του στις πλατείες της Αθήνας, τα χρόνια της «Τρίτης Περιόδου» και της «ηρωικής εφόδου στον καπιταλισμό»). Αυτή την περίφημη αγκιτάτσια, θα χρησιμοποιήσει, μόνος και πρώτος απ’ όλους, αμέσως μετά την κατάληψη της χώρας απ’ τις δυνάμεις του Άξονα, για να σημάνει το προσκλητήριο του αγώνα στις νέες συνθήκες. Από τις συναναστροφές του με κομμουνιστές διανοούμενους του μεσοπολέμου και την ατίθαση προσωπικότητά του αποκτά και βαθιά κριτικό πνεύμα, θέλει ν’ αγωνιστεί για ν’ ανακαλύψει κι αυτός το νέο κόσμο μέσα από τη δική του πείρα, κριτικάρει και διαφωνεί με τα «ετοιμοπαράδοτα» προϊόντα…
Όσο για το «κουσούρι» της «δήλωσης μετανοίας», δεν γνωρίζουμε ούτε και πρόκειται να μάθουμε ποτέ τι οδήγησε τον Άρη σ’ αυτή την ενέργεια. Από οποιαδήποτε σκοπιμότητα κι αν υπαγορεύτηκε η «δήλωση», εμείς ένα έχουμε να πούμε: όχι μόνο «ξαναγόρασε» με το αίμα του αυτή την πράξη (σαν πολλή αγορά δεν περιέχει άραγε η περίφημη διαγραφή του από την Κ.Ε;), αλλά κατάφερε ακόμα και την άρνηση να την κάνει θέση! Ο Θανάσης Κλάρας έγινε Άρης Βελουχιώτης μετά τη δήλωση! Βρήκε το ρόλο που του ταίριαζε γάντι, έγινε ο πρωτομάστορας, ο πρωτοκαπετάνιος, ο αδιαφιλονίκητος λαϊκός ηγέτης, ο άνθρωπος που αγαπήθηκε περισσότερο απ’ όλους απ’ όλη τη φτωχολογιά της Ελλάδας και μισήθηκε μέχρι θανάτου απ’ την πλουτοκρατία, τους προδότες και τους ξένους ιμπεριαλιστές.
Η λαϊκή συνείδηση έχει «παραγράψει» την οποιαδήποτε «αμαρτία» του Άρη, είτε τη δήλωση, είτε την «υπερβολική σκληράδα» απέναντι σε εχθρούς και φίλους την εποχή του αντάρτικου, γιατί η ίδια η ιστορία απέδειξε με γεγονότα ότι ο Άρης ήταν όχι μόνο στρατιωτική ιδιοφυία στον παρτιζάνικο πόλεμο, αλλά είχε τη διορατικότητα και την τόλμη να χαράξει κατά βάθος μια σωστή πολιτική γραμμή, απέναντι στην αδιέξοδη και τελικά ξεπουληματική πολιτική των «ομαλών δημοκρατικών εξελίξεων» που ακολούθησε το ΚΚΕ.
«Ότι συμφέρει το λαό συμφέρει και το κόμμα»
Όσο κι αν οι καιροί δεν επέτρεπαν να αναγνωστεί η προγραμματική στροφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, που έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ’30 με τα «λαϊκά μέτωπα» και τα σύμφωνα τύπου Σοφούλη-Σκλάβαινα, ο Άρης θέτει, έστω πρωτόλεια, το πραγματικό πρόβλημα: το πρόβλημα του «ποιος ποιον», το πρόβλημα της εξουσίας. Ο Άρης όχι μόνο δημιουργεί από το μηδέν τον αντάρτικο στρατό, αλλά διδάσκεται από τη λαϊκή πείρα, εμπνέεται από τους θεσμούς που δημιουργούνται σε απομονωμένα ορεινά χωριά, και τοποθετεί στα πρώτα καθήκοντα του ΕΛΑΣ την πάλη για να γεννηθούν και να ριζώσουν η λαϊκή αυτοδιοίκηση και η λαϊκή δικαιοσύνη στην Ελεύθερη Ελλάδα των βουνών.
Η φιλοσοφική λυδία λίθος του Άρη είναι πεντακάθαρη: «Ότι συμφέρει το λαό πρέπει να συμφέρει και το κόμμα. Με αυτή τη βάση δεν θα βγούμε ποτέ μπερδεμένοι». (Πόση διαφορά, αλήθεια, απ’ τη φιλοσοφία που αποπνέει η απόφαση της διαγραφής του: για το ΚΚΕ πάνω απ’ όλα στέκεται το κομματικό αλάθητο και τα λαϊκά συμφέροντα πρέπει να υποταχθούν στην ακόμη και λαθεμένη κομματική γραμμή).
Ο Άρης βλέπει την κοινωνική επανάσταση που συντελείτε στην Ελλάδα, συνδυάζει με υποδειγματικό τρόπο το ταξικό με το εθνικοαπελευθερωτικό ζήτημα, ξέρει τα στρατόπεδα και παίρνει συνεχώς πρωτοβουλίες για να προωθήσει τις λαϊκές θέσεις. Το ΚΚΕ παλινδρομεί, παρακαλάει τα αστικά ραμολιμέντα να συμμαχήσουν μαζί του, έχει τουλάχιστον αυταπάτες για το ρόλο των Εγγλέζων στη μετά-κατοχική Ελλάδα, ακόμα και στα Δεκεμβριανά, μετά από συνεχείς παλινωδίες και, ενώ έχουν προηγηθεί οι καταστροφικές συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας (με τις οποίες αποδεχόταν τη διάλυση του ΕΛΑΣ και παρέδιδε την εξουσία στους «πατέρες του έθνους»), επιλέγει τη σύγκρουση με στόχο τη… συμφιλίωση, διώχνει τον κύριο όγκο των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο για να μη λάβει μέρος στη Μάχη της Αθήνας!
Άλλωστε, και το ίδιο το ΚΚΕ αναγκάστηκε απ’ τα πράγματα να ακολουθήσει τη γραμμή του Άρη, με καθυστέρηση βεβαίως δύο χρόνων (!), και να οικοδομήσει τον ΔΣΕ στον εμφύλιο ’46-’49, ασχέτως, βεβαίως αν και στον κολοφώνα της αντιπαράθεσης, στο Γράμμο και στο Βίτσι, η γραμμή του κόμματος μιλούσε πάλι για «ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις» και «εθνική συμφιλίωση».
Ήταν επόμενο, λοιπόν, μετά και τη Βάρκιζα, ο Άρης να κατασταλάξει ως προς αυτά που συνέβησαν. Τα παρακάτω είναι τα λόγια του Άρη, όπως τα καταγράφει στη μαρτυρία του ο συναγωνιστής του Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής) μετά τη Βάρκιζα:
«Άκου, Περικλή, η συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία. Ένα κι ένα κάνουν δύο, η ηγεσία του Κινήματος δεν έκανε λάθη, δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γι’ αυτά πρέπει να δώσει λόγο, το Πολιτικό Γραφείο με επικεφαλής τον Σιάντο πρέπει να περάσει στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσία. Εγώ δεν πρόκειται ν’ ακολουθήσω την ηγεσία στην Αθήνα, να γίνω, όπως με θέλουν, πρόεδρος των Εφεδρο-Ελασιτών για να πρωτοκολλάω τις σφαγές και τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τους εξευτελισμούς των αγωνιστών. Θ’ ακολουθήσω το δρόμο που χάραξα απ’ την αρχή κι όσοι πιστοί προσέλθετε».
Κατά τη γνώμη μας, ο Άρης Βελουχιώτης είναι όχι μόνο το πρότυπο του κομμουνιστή της τρίτο-διεθνιστικής ηρωικής εποχής, της εποχής που ξεκίνησε απ’ τον Οκτώβρη και έφτασε στην Κούβα και στο Βιετνάμ, αλλά και του σημερινού και του μελλοντικού επαναθεμελιωμένου κομμουνιστικού κινήματος. Γι’ αυτό αγαπήθηκε απεριόριστα απ’ την ελληνική εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά. Η δράση του, η επαναστατική στάση του σε όλες τις δυσκολίες, η προλεταριακή αδιαλλαξία του, η ταύτισή του με τις θυσίες και τα βάσανα του λαού μας, η θέλησή του να μην πειθαρχήσει σε μια συμφωνία που πρόδιδε τα λαϊκά συμφέροντα, ο ηρωικός θάνατός του, αναδεικνύουν τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ σε φωτεινό παράδειγμα άξιου λαϊκού ηγέτη που ζει και θα ζει για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά του λαού μας.
Αληθινοί επαναστάτες είναι εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτε
από skopelosnews.blog 5:09μμ, Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
Όλοι εσείς οι δήθεν αγανακτισμένοι ή καλύτερα φασεμπουκάκια και της πλάκας επαναστάτες κατηγορείστε τους αναρχικούς πως σας κατατρέχουν τάχα και σας χαλάνε τις συγκεντρωσούλες σας.
Αληθινοί επαναστάτες είναι εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτε
Αυτό είπε ο θεωρητικός του σύγχρονου αναρχικού κινήματος, Μιχαήλ Μπακούνιν.
Όλοι εσείς οι δήθεν αγανακτισμένοι ή καλύτερα φασεμπουκάκια και της πλάκας επαναστάτες κατηγορείστε τους αναρχικούς πως σας κατατρέχουν τάχα και σας χαλάνε τις συγκεντρωσούλες σας.
Ο Πάγκαλος που αν και ένα από τα μεγαλύτερα γρανάζια του συστήματος είπε, όταν ξεκίνησε το κίνημά σας: ότι δεν σας λαμβάνουμε καθόλου υπόψιν καθώς είναι απλά μόδα και γίνεται για λαϊκή εκτόνωση.
Είχε άδικο;;
Πάρτε το χαμπάρι το μόνο που ζητάτε είναι να επανέλθετε στο προηγούμενο άθλιο καπιταλιστικό καθεστώς και δε ζητάτε την πραγματική αλλαγή, αλλά με λαϊκίστικες κορώνες προσπαθείτε και καλά να αποτινάξετε τη μεταπολιτευτική-χουντική δημοκρατία σας που τόσα χρόνια ψηφίζεται.
Στήστε σαν τον Δον Κιχώτη δήθεν εχθρούς, όπως το αναρχικό κίνημα που είτε σας αρέσει είτε όχι τόσα χρόνια αντιστέκεται στο σύστημα, και όταν η αστική-καπιταλιστική δημοκρατία σας βρει νέα τερτίπια και σας τυφλώσει κατεβείτε πάλι σε κομματικές συγκεντρώσεις τύπου 81...
Η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει. (Che)
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
ελεος πια..
από αυτονομος καρπαζοεισπρακτορας 7:03μμ, Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
ελεος...
...μπροστά στην βουλή των Ελλήνων ,οι αναρχοάπλυτοι μας τάραξαν στην φάπα και στην κλωτσιά...ελεος πια...που ήτανε τα σώματα ασφαλείας να βοηθήσουνε λίγο...ακόμα πονάει ο σβέρκος μου..ΑΙΣΧΟΣ.
Μέχρι πότε θα κόβετε;
από ange1096 6:04μμ, Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
Το φόρουμ είναι χώρος ανταλλαγής απόψεων ή μαγαζάκι;
(δεν χάνω την ελπίδα, κάποια στιγμή θα καταλάβω με ποιο κριτήριο κόβετε σχόλια και μηνύματα...)
Λοιπόν, μετά από πάνω από είκοσι μέρες παρουσίας χιλιάδων "άχρηστων και επικίνδυνων" στις πλατείες, σήμερα γίνεται το σώσε στην Αθήνα, την πιο συμβολική και κρίσιμη μέρα (μερικοί λένε για πάνω από ένα εκατομμύριο) για το σύστημα, και στο φόρουμ κυριαρχεί από το πρωί ανενόχλητη η είδηση με το όπλο που βρέθηκε πάνω σε νεκρό μισθοφόρο του Καντάφι, ενώ όσα σχόλια δεν είναι αρεστά (σε ποιον; ποιος ξέρει..., χτίσατε κι εδώ μέσα ιερατεία σαν το ΚΚΕ) καταλήγουν στον σκουπιδοντενεκέ του site. Το καθεστώς καταρρέει, αλλά για μερικούς αυτό δεν φτάνει, πρέπει να πέσει προς τα κει που θέλουν. Οι σχέσεις εξουσίας ισχύουν και για τους ιδιοκτήτες του indymedia και, όπως πάντα, ο κάτοχος εξουσίας την ασκεί. Χαμένοι είναι πάντα εκείνοι που δεν θέλουν να μπλέκονται σε παιχνίδια εξουσίας.
ange1096@otenet.gr
Φοβούνται τους… Αγανακτισμένους
από aganaktismenos 5:28μμ, Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
Έντονος προβληματισμός επικρατεί στο επιτελείο των οργανωτών του ράλι Ακρόπολις
Έντονος προβληματισμός επικρατεί στο επιτελείο των οργανωτών του ράλι Ακρόπολις, εξαιτίας των καθημερινών συγκεντρώσεων που γίνονται στο Σύνταγμα από τους Αγανακτισμένους πολίτες αλλά και μετά τα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη.
Η εκκίνηση θα δοθεί την Πέμπτη 16 Ιουνίου μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σημείο συγκέντρωσης ενώ το γεγονός ότι, θα καλυφθεί ζωντανά από ξένα τηλεοπτικά δίκτυα ίσως οδηγήσει πολλούς διαδηλωτές στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης για να διαμαρτυρηθούν.
Να σημειώσουμε ότι η εκκίνηση θα δοθεί πολύ κοντά στο σπίτι του κ. Τσοχατζόπουλου, οπότε ο προβληματισμός είναι ακόμα πιο μεγάλος.
Re paidia edw peiname, xanoume tin douleia mas kathimerina & den mporoume na zisoume tis oikogeneies mas & kapoioi kanoun agwnes autokinitou & malista auti tin periodo pou oloi h Ellada vrazei!!! Aisxos ti allo na pw!!!
www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=330759&cid=12
