Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Δευτερα 17 Νοεμβριου 2014


17 Νοέμβρη είναι η μέρα που ψυχοπαθείς κονδυλοφόροι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το τανκ δε μπήκε στο πολυτεχνείο αλλά απλά πάρκαρε αντικανονικά, που το internet μου γεμίζει βιντεάκια με παράφρονες ανιστόρητους και που παίζουμε στοιχήματα αν θα γίνει της πουτάνας το βράδυ ή όχι.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μήνυμα για το Πολυτεχνείο από τους αγωνιζόμενους κομμουνιστές του Λουγκάνσκ
Χαιρετιστήριο μήνυμα προς τους συντρόφους-αντιφασίστες της Ελλάδας από την Ανανεωμένη Κομμουνιστική Οργάνωση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ.
Αγαπητοί σύντροφοι! Με ιδιαίτερη χαρά σας απευθύνουμε χαιρετισμό για την 41η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκής χούντας των μαύρων συνταγματαρχών. Αυτές τις βαρυσήμαντες ημέρες, πριν από 41 χρόνια, οι καλύτεροι γιοί και οι καλύτερες κόρες του λαού σας, έδειξαν σ’ όλο τον κόσμο ένα μεγάλο υπόδειγμα του τι σημαίνει αγάπη στην πατρίδα, πίστη στα ιδανικά με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, χωρίς να λογαριάσουν την ίδια τους τη ζωή, αφουγκραζόμενοι τη φωνή της συνείδησής τους, τη φωνή της φλογερής τους καρδιάς. Τη στιγμή που κρεμόταν πάνω από τον ελληνικό λαό ο πέλεκυς της δικτατορίας, οι φοιτητές του Πολυτεχνείου έδειξαν σ’ όλο τον κόσμο ότι Ο ΛΑΟΣ ΤΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ! Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΧΕΤΑΙ! Βρήκαν μέσα τους τις δυνάμεις και την ανδρεία του στρατευμένου πολίτη και βροντοφώναξαν στην τυραννία: ΩΣ ΕΔΩ! ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ! Με αυτό το διάβημά τους είπαν σ’ όλη την Ελλάδα: ΞΥΠΝΑ ΠΑΤΡΙΔΑ! ΠΟΛΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ! Η θυσία τους δεν ήταν μάταιη. Με ύψιστο αντίτιμο, με την ίδια τους τη ζωή, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του Πολυτεχνείου νίκησαν: ο ηρωισμός τους φλόγισε τις καρδιές των συμπατριωτών τους και οι ημέρες της χούντας ήταν πια μετρημένες. Η Ελλάδα απελευθερώθηκε. Σήμερα, οι ήρωες του Πολυτεχνείου είναι πλέον αθάνατοι στις καρδιές σας και εξακολουθούν να μάχονται για την ελευθερία και την αλήθεια μέσα στα δικά σας έργα, στους σύγχρονους αγώνες. Πόσο όμοια είναι τα γεγονότα εκείνων των ημερών με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τώρα στο Ντονμπάς! Όπως και τότε στη χώρα σας, έτσι και τώρα, στην Ουκρανία, έχει αρπάξει την εξουσία η φασιστική χούντα στο Μαϊντάν. Όπως κι εσείς τότε, κι εμείς κηρύξαμε ανένδοτο αγώνα κατά του φασισμού στις πλατείες των πόλεών μας. Όπως κι εσείς, στήσαμε στο Λουγκάνσκ οδοφράγματα, και με ραβδιά, πέτρες και κοκτέιλ Μολότοφ λάβαμε θέσεις για να αποκρούσουμε τα τεθωρακισμένα και τους ένοπλους κυνηγούς κεφαλών του Μαϊντάν. Όπως και οι μαύροι συνταγματάρχες, η ουκρανική χούντα διέπραξε εγκλήματα κατά του λαού, χρησιμοποιώντας το στρατό εναντίον του άμαχου πληθυσμού. Ο άθλος της φοιτητικής νεολαίας του Πολυτεχνείου, είναι μια μεγάλη σελίδα της ιστορίας του λαού σας, συνάμα τραγική και ένδοξη. Σήμερα, όπως και τότε στην Ελλάδα, ο λαός του Ντονμπάς επίσης γράφει με το αίμα και την γενναιότητα των καλύτερων παιδιών του νέες ηρωικές σελίδες στο βιβλίο του αντιφασιστικού αγώνα. Ο ήρωας της Νοβορώσιας Αλέξανδρος Σκριάμπιν, σκοτώθηκε, όταν ρίχτηκε με μια δεσμίδα χειροβομβίδες κάτω από ένα τεθωρακισμένο. Ο δεκατριάχρονος Κύριλλος Σιντοριούκ σκοτώθηκε καλύπτοντας με το σώμα του την εννιάχρονη αδελφούλα του. Τα ανδραγαθήματά τους μαζί με τους άθλους πολλών άλλων πατριωτών-διεθνιστών του Ντονμπάς ποτέ δεν θα σβήσουν απ’ τη μνήμη του λαού μας. Κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει: “και από που ξεφυτρώνει ο φασισμός; από ποιαν άβυσσο του Άδη βγαίνουν οι εκάστοτε Χίτλερ, οι μαύροι συνταγματάρχες, οι ποροσένκο και όλα τα συναφή; Κατά τη γνώμη μου μόνον εμείς οι κομμουνιστές, που διαθέτουμε το όπλο της ταξικής συνείδησης, μπορούμε να απαντήσουμε μονοσήμαντα σε αυτό το ερώτημα: το όνομα αυτής της αβύσσου είναι ένα – κεφαλαιοκρατία. Σήμερα η κεφαλαιοκρατία έχει τελειωτικά δυσφημίσει τον εαυτό της με τους παγκόσμιους πολέμους, τις χούντες και τα διάφορα μαϊντάν. Και όμως πασχίζει ντροπιασμένη να αποστασιοποιηθεί από το φασισμό, παρουσιάζοντάς τον ως κάτι δήθεν ξένο προς το πνεύμα του κεφαλαίου. Ωστόσο, όλοι εμείς γνωρίζουμε καλά ότι ο φασισμός είναι νομοτελές απότοκο και στάδιο ανάπτυξης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, του συστήματος της ιδιοτελούς πλεονεξίας, της απληστίας και των αιματηρών εγκλημάτων που αυτή γεννά. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα είναι εκείνο το έδαφος, στο οποίο αναπόδραστα αναφύεται το τερατώδες δέντρο του φασισμού. Κεφάλαιο και φασισμός είναι πράγματα αλληλένδετα. Φασισμός είναι εκείνος ο καπιταλισμός που έχει τραβήξει από πάνω του το προσωπείο της δήθεν δημοκρατίας, της ψευτοδημοκρατίας. Και όσο υπάρχει στη Γη ο ζυγός του κεφαλαίου, το φάντασμα του φασισμού, που πάντα στέκει πίσω του σαν την απειλητική και αποτρόπαιη σκιά του, θα απειλεί την ανθρωπότητα. Το αστικό κράτος είναι ανίκανο λόγω της ουσίας του να σκοτώσει το φασισμό, που είναι δικό του τέκνο, σάρκα και αίμα του. Μόνο ο σοσιαλισμός είναι ικανός να συντρίψει οριστικά το τέρας του φασισμού. Όταν θα έχουμε συντρίψει την κεφαλαιοκρατία θα έχουμε συντρίψει και το φασισμό. Γι’ αυτό ακριβώς οι ήρωες του Πολυτεχνείου, όπως και οι ήρωες της Νοβορώσιας, δεν είναι μόνο σύμβολα τη περηφάνιας των λαών της Ελλάδας και της Νοβορώσιας, αλλά και κληρονομιά όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας. Δεν ξεχνούμε κανέναν, δεν ξεχνούμε τίποτε! Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στους Έλληνες συντρόφους μας για την αλληλεγγύη τους και τη βοήθεια που μας παρέχουν. Είμαστε βέβαιοι, πως αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, θα τσακίσουμε το σβέρκο του κεφαλαίου! Ο ραδιοσταθμός του Πολυτεχνείου δεν θα σιγήσει ποτέ!
Μου ανέθεσαν να απευθύνω αυτό το χαιρετισμό οι σύντροφοί μου. Ντμίτρι Μολτσάνοφ, Πρόεδρος της Ανανεωμένης Κομμουνιστικής Οργάνωσης της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ. 16.11.2014
Πηγή: solidarityantifascistukraine.wordpress.com
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Οι αναταραχές και οι κομμουνιστικοί μύθοι
Ποιο 1821; Την Ελλάδα την απελευθέρωσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις με το Ναβαρίνο. Οι μύθοι για χιλιάδες νεκρών Ελλήνων, για Μεσολόγγια, για οχτάχρονο επαναστατικό πόλεμο, δεν είναι παρά φαντασιώσεις όσων, αντί να μελετούν τη διπλωματική ιστορία, κάθονται και αναμασάνε παραμύθια για να προϊδεάζουν τους αφελείς για τις αναταραχές που σχεδιάζουν. Ποιο ΟΧΙ στα βουνά της Πίνδου; Το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς στην Κηφισιά κι ο Παπάγος στη «Μεγάλη Βρετάνια». Αυτά που ακούγονται για χιλιάδες στρατιώτες νεκρούς, για απόκρουση των Ιταλών και καταδίωξή τους και πέρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, είναι προπαγάνδα όσων νομίζουν πως τις νίκες τις φέρνει η πλεμπάγια που πολεμάει. Ποια Εθνική Αντίσταση; Την απελευθέρωση του 1944 την έφεραν οι Βρετανοί του Σκόμπι. Αλίμονο αν περιμέναμε τη λευτεριά από τους κατσαπλιάδες των βουνών και τους διαδηλωτές των πόλεων. Αυτοί το μόνο που κατάφερναν είναι να εξαγριώνουν τους Γερμανούς και να την πληρώνουν οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι, που εξαναγκάζονταν να μπουν στα Τάγματα Ασφαλείας για να πολεμήσουν τους ταραξίες. Ποιο Πολυτεχνείο; Τη Χούντα την πολέμησε ο Καραμανλής από το Παρίσι. Γι΄ αυτό έγινε αμέσως μετά και πρωθυπουργός. Το Πολυτεχνείο ήταν μια ακόμη απόπειρα των κομμουνιστών να προκαλέσουν αναστάτωση στη χώρα και να εκθέσουν την τότε κυβέρνηση, αναγκάζοντάς την να σκοτώσει κάμποσους ταραξίες για να επανέλθει η τάξη.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Οι νεκροί του Πολυτεχνείου
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ! Επειδη καθε επετειο του Πολυτεχνειου, οι βρωμεροι δολοφονοι των παιδιων μας και οι υποστηριχτες τους (Χ.Α.), ισχυριζονται οτι δεν υπηρξαν νεκροι (!), και καποιοι πιτσιρικαδες σε αγνοια ''μασανε'', ενας μικρος καταλογος των επιβεβαιωμενων ''μαρτυρων'', απο την ιδια την Χουντα ! Αιωνια η Μνημη...... «…Έντεκα μήνες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 20 Οκτω¬βρίου 1974, ανακοινώνεται από τον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πλημελειοδικών Κωνσταντίνο Φαφούτη, το πόρισμα του εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, που διενήργησε την προκαταρκτική εξέταση για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου…»
Υπάρχει ένα παράθυρο καμωμένο κόσκινο στη φωτογραφία του δρόμου. Τώρα η σκάλα σε διασχίζει καθέτως απ’ το υπόγειο ως τον αυχένα. Κάποιος ανεβαίνει μ΄ ένα τρανζίστορ ρυθμικός πολλαπλασιασμός των ειδήσεων. Στη μικρή οθόνη τα πρόσωπα εναλλάσονται σταθερά δίχως πολλούς θορύβους. Η εξουσία όπως πάντοτε φωτίζεται με τετραγωνισμένο φως. Ιαχές. Το πλήθος. Στο μεταξύ το πλήθος. Αόρατα μάτια με τρείς διαστάσεις ακτινογραφούν εισερχομένους εξερχομένους διερχομένους. Τα περίστροφα ακίνητα βαθειά μέσα τους σαφώς οπλισμένα. Το πλήθος φεύγει έφυγε. Κι εκεί σε βρήκαν αργότερα με μια ριπή (τρύπες 7-8) στη πλάτη σου ετών ας πούμε 24 καμμιά ταυτότητα. (Τάκης Σινόπουλος: «Δοκίμιο ’73-’74» του έργου Το χρονικό, 1975)
Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει ανεξιχνίαστος. Ερευνητες στα χρονια μετα τα γεγονοτα, βρηκαν με στοιχεια (ονομα, ηλικια, τοπος δολοφονιας) ότι ηταν 88. Δύο μέρες μετά την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο, το καθεστώς αναγνώρισε επίσημα την ύπαρξη 11 νεκρών. (Οι βεβαιωμένοι νεκροί από τον κατάλογο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών) Έντεκα μήνες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 20 Οκτω¬βρίου 1974, ανακοινώνεται από τον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πλημελειοδικών Κωνσταντίνο Φαφούτη, το πόρισμα του εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, που διενήργησε την προκαταρκτική εξέταση για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Όπως σημειώνεται στο πόρισμα του Εισαγγελέα Τσεβά «Βαρύς υπήρξεν ο φόρος του αίματος εις νεκρούς και τραυματίας ο καταβληθείς δια την καταστολήν της εξεγέρσεως του Πολυτε¬χνείου. Και των μεν τραυματιών τον αριθμόν, ήγγισε, μετά βεβαιότητας μάλλον, η έρευνα. Ανεξιχνίαστος, όμως, παραμένει εισέτι ο ακριβής αριθμός των νεκρών. Σύντομοι κατεβλήθησαν προς την κατεύθυνσιν ταύτην προσπάθιαι και πέραν των αμέσως ή εμμέσως περιερχομένων εις γνώσιν μου έκκλησις δια του Τύπου δημοσία διετυπώθη, όπως καταγγελθώσιν ή αναφερθώσι περιπτώσεις θανάτων ή και εξαφανίσεων ατόμων συνεπεία των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Και είναι αληθές ότι ουδέν περιοτατικόν κατηγγέλθη. Δεν αντλείται, όμως εντεύθεν απόδειξις περίν ανυπαρξίας τοιούτων. Διότι κατά τη διαδρομήν της ερεύνης εβεβαιώθησαν ή και απλώς επιθανολογήθησαν περιστατικά εδραιούντα παρ’ εμοί την πεποίθησιν ότι οι νεκροί εκ των γεγονότων του Πολυτεχνείου υπήρξαν περισσότεροι των επισήμως ανακοινωθέντων. Δι’ ο και κατανοώ τα ελατήρια της σιωπής των παθόντων. Εκτιμά ότι ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε 34. 15 είναι εκείνοι που ανακοινώθηκαν επίσημα, 3 που ο θάνατος τους προκύπτει από βέβαιες μαρτυρίες και 16 εκείνοι που ο θάνατος τους προκύπτει από βάσιμες ενδείξεις Οι Επώνυμοι νεκροί είναι: α) Επισήμως ανακοινωθέντες νεκροί είναι οι ακόλουθοι : 1. Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη εξώθι του Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15΄ της 16.11.73. Βασίμως πιθανολογείται ότι δράστης του φόνου τούτου είναι ο προεκτεθείς Συνταγματάρχης. 2. Βασίλειος Παναγώτου Φαμέλλος, ετών 26. Εφονεύθη εγγύς του υπουργείου Δημόσιας Τάξεως περί ώρα 22.30΄ της 16.11.1973, βληθείς προφανώς υπό τίνος των εκ του υπουργείου πυροβολούντων. 3. Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώρα 23.30΄ της 16.11.1973 παρ’ αγνώστου δράστου. 4. Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22. Εφονεύθη υπ’ αγνώστου εις άγνωστον σημείον εξ επαφής περί το μεσονύκτιον της 16.11 1973 και το πτώμα του μετεφέρθη και απερρίφθη εις την διασταύρωσιν των οδών Καλλοδρομίου και Ζωσιμάδων (Κατάθεσις υπ’ αριθμ. 173). 5. Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής. Εφονεύθη επί της οδού Κότσικα (παρόδου Πατησίων) την 10.20 ώραν της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ. 6. Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23. Εφονεύθη ευρισκόμενος εις την επί της οδού Πατησίων και Αιγύπτου 1 πολυκατοικίαν την 10.30 ώραν της 17.11.1973, βληθείς ομοίως υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ. 7. Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43. Εφονεύθη εις την Αιγύπτου περί ώραν 13.00΄ της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιώτου ευρισκομένου έμπροσθεν του Ναού του Αγίου Θεράποντος. 8. Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρας, ετων 6. Εφονεύθη επί της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας Ζωγράφου περί ώραν 13.30 της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιώτου ευρισκομένου έμπροσθεν του Ναού του Αγίου Θεράποντος. 9. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17. Εφονεύθη ευρισκομένη εις την ταράτσα της επί της οδού Μεταγένους 8 – Νέος Κόσμος οικίας της περί ώραν 12.30΄ της 17.11.1973, δεχθείσα εις την κεφαλήν της βλήμα αδέσποτον άρματος. 10.Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις προς εκτέλεσιν υπηρεσίας περί ώραν 12.15΄ της 17.11.1973 δεχθείς ομοίως βλήμα αδέσποτον άρματος μάχης εις την κεφαλήν. 11. Νικόλαος Πέτρου Μαρκούλης, ετών 25. Εφονεύθη παρά την πλατείαν Βάθης περί ώραν 11.00΄ της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος μάχης. 12. Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης. Ετραυματίσθη θανασίμως επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του κινηματογράφου ΕΛΛΗΝΙΣ, περί ώρα 10.00΄ της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσεν εις το ΚΑΤ την 30.11.1973. 13. Ανδρέας Στεργίου Κουμπος, ετών 63. Ετραυματίσθη σοβαρώς διερχόμενος την οδό Καποδιστρίου περί ώρα 14.00΄ της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσε εις την 30.1.1974. 14. Μιχαήλ Δημητρίου Μυρογιάννης, ετών 20. Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30΄ της 18.11.73, βληθείς δια περιστρόφου εις την κεφαλήν και 15. Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος. Ετρυματίσθη σοβαρώς επί της οδού Γλάδστωνος περί ώραν 12.40΄ της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου επι της οδού Πατησίων άρματος και απεβίωσεν την 18.12.1973. β) Νεκροί πλήρως βεβαιωθέντες: 1. Σπύρος Κοντομάρης, δικηγόρος. Απεβίωσεν τας απογευματινός ώρας της 16.11.73 ευρισκόμενος επί της οδού Γεωργίου Σταύρου, συνέπεια θανατηφόρου επενέργειας των ριπτομένων της Αστυνομίας αερίων (κατάθ. υπ’ αριθμ. 93). 2. Αικατερίνη Αργυροπούλου, ετών 75. Ετραυματίσθη σοβαρώς ενώ ευρίσκετο εις την Αγ. Αναργύροις οικίαν της περί ώραν 11.00΄ της 17.11.1973, δεχθείσα αδέσποτον βλήμα άρματος και απεβίωσεν κατά μήνα Μάιον 1974 και 3. Δημήτριος Παπαιωάννου, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Απεβίωσεν την μεσημβρίαν της 17.11.1973 εκ προσφάτου εμφράγματος του μυοκαρδίου κατά την ιατροδικαστικήν έκθεσιν σοβαρώς όμως, υπό της συζύγου του αμφισβητούμενης και υποστηρίζουσας ότι ο σύζυγος της απεβίωσεν είτε βληθείς δι’ όπλου, είτε υποστάστάς συγκοπήν εκ των ριπτομένων αερίων, καταθεσάσης δε ότι μόνον εις το Νεκροταφείον της επετράπη να πλησιάσει απλώς και να ατενίσει το πρόσωπον του νεκρού συζύγου της. (Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 22/10/1974) Προσπαθωντας να θολωσει τα νερα, κατ εντολη του ΚΚΕ, η Προοδευτική Ένωση Μητέρων Ελλάδας (Π.Ε.Μ.Ε.), συνέταξε κατάλογο που περιλαμβάνει 88 ονόματα, που όμως δεν αναφέρονται πλέον αποκλειστικά στην περίοδο του Νοεμβρίου 1973, αλλά σε όλο το χρονικό διάστημα της δικτατορίας 1967-1974. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν όλες οι γνωστές περιπτώσεις των θυμάτων της χούντας, από τα θύματα του πραξικοπήματος και τους λιγότερο ή περισσότερο ανεξιχνίαστους θανάτους επωνύμων αντιπάλων του καθεστώτος, μέχρι τους αγωνιστές που έχασαν τη ζωή τους προβαίνοντας σε πράξεις αντίστασης και, φυσικά, τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Τα ονόματα που εμφανίζονται στην κατηγορία αυτή είναι 52. Συγκρίνοντας τα με τα αναφερόμενα στους παλαιότερους καταλόγους, παρατηρούμε ότι παραμένουν στη θέση τους 26 αταύτιστα ονόματα, τα οποία εξακολουθούν να εκφωνούνται κάθε χρόνο από τα μεγάφωνα του Πολυτεχνείου. Ανάμεσα τους 9 που πιθανότατα αφορούν σε άτομα τα οποία σε πρώτη φάση είχαν θεωρηθεί νεκροί, αλλά μετά τη μεταπολίτευση προέκυψε, όπως είδαμε, ότι είχαν μόνο τραυματιστεί.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ν.Μανιός: «Αυτοί που κυβερνούν σήμερα είναι παιδιά της χούντας του ΄67»
«Αυτοί που κυβερνάνε σήμερα είναι πνευματικά, πολιτικά και ιδεολογικά παιδιά της χούντας του ΄67. Ο πρύτανης Φορτσάκης τι άλλο είναι εκτός από πιστή αντιγραφή μιας μεγάλης μερίδας πανεπιστημιακών της χούντας;» Ο Νίκος Μανιός, φοιτητής Ιατρικής τότε, ενεργό μέλος του αντιδικτατορικού αγώνα, φυλακισμένος, εξορισμένος, συντονιστής Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, μιλάει με αφορμή την επέτειο των 41 χρόνων από το Πολυτεχνείο, για το χτες και το σήμερα ενός αγώνα που συνεχίζεται. "Το παρελθόν είναι η πατρίδα της ψυχής, και θέλουν να σβήσουν το παρελθόν, για να σβήσουν και τη ψυχή", λέει ο Νίκος Μανιός. "Να μην ξεχάσουμε πως από το 1972 ξεκίνησε ο αντιδικτατορικός αγώνας, ξεσηκώθηκε στη συνέχεια ο φοιτητικός κόσμος, η εργατική τάξη πήγε δίπλα στους φοιτητές και η χούντα υπέστη τέτοιο πλήγμα που έπεσε, αφού είχαν βάλει πλάτη οι φοιτητές". Μιλάει για τη φλόγα πρωτοπορίας ο Ν. Μανιός και φέρει παράδειγμα αυτής της φλόγας τους δύο μαθητές που τα έβαλαν με τα ΜΜΕ, μέσα από την ίδια την τηλεόραση, στην εκπομπή του Πρετεντέρη, την προηγούμενη εβδομάδα. "Τη φλόγα την παίρνει αυτός που είναι έτοιμος να την πάρει και να την κάνει αγώνα". "Χούντα δεν ζήσαμε, λένε τα παιδιά, μα ούτε και δημοκρατία. Ποια είναι η διαφορά με τη χούντα; Τώρα δεν έχουμε δημοκρατία, είναι μια διαρκής διολίσθηση που καταργεί τον κοινοβουλευτικό έλεγχο". Μιλάει για τη νέα γενιά: "Αυτή η γενιά, οι 16αρηδες, θα πραγματώσουν όσα εμείς ούτε τα είχαμε σκεφτεί. Αυτά τα παιδιά δεν είναι χαμένη γενιά. Προφανώς, όπως και τότε, η πρωτοπορία θα τραβήξει, η δυναμική επαναστατική μειοψηφία. Και θ ατους ακολουθήσει ο άλλος κόσμος".
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Απόστρατοι αξιωματικοί σε κοινές συνομιλίες με τη Χρυσή Αυγή
Την ίδια ώρα που ανακοινωνόταν η απόφαση του πρωθυπουργού να αναθέσει στον Νίκο Δένδια τη θέση του υπουργού Αμυνας μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Αβραμόπουλου, η θεσμικά αναγνωρισμένη Ενωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ) συναντιόταν με τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής και συμφωνούσε για κοινούς «αγώνες» και κοινά «προγράμματα». Η σκανδαλώδης συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 31 Οκτωβρίου στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, αλλά ανακοινώθηκε επίσημα από την ΕΑΑΣ μόλις στις 5 Νοεμβρίου. Σύμφωνα με την ανακοίνωση αυτή, η συνάντηση διάρκεσε μία ώρα και εκ μέρους της Χρυσής Αυγής «παρευρέθηκαν ο Βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης και μέλος της Επιτροπής Αμυνας και Εξωτερικών της Βουλής των Ελλήνων Ανχης ε.α. κ. Πολύβιος Ζησιμόπουλος, οι ευρωβουλευτές Αντγοι ε.α. κκ. Γεώργιος Επιτήδειος και Ελευθέριος Συναδινός, και ο Διευθυντής Προσωπικού του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσής Αυγής κ. Δημήτριος Βλαχόπουλος». Σημειώνουμε την παρουσία του τελευταίου, όχι μόνο επειδή αναφέρεται με την πρωτοφανή για κόμμα ιδιότητα του «διευθυντή προσωπικού», αλλά κυρίως επειδή ως οικονομικός υπεύθυνος και προσωπικός λογιστής (μαζί με τη σύζυγό του) του Αρχηγού της ναζιστικής οργάνωσης, σύμφωνα με το πόρισμα του ΣΔΟΕ διατηρεί δύο ασφαλιστικές εταιρείες, την «Εξέλιξη ΕΠΕ» και την «Κίνηση Sub Agent ΕΠΕ», με τις φερόμενες ως έδρες τους να είναι ανύπαρκτες, και με συμμετοχή στα κεφάλαιά τους δύο κυπριακών offshore εταιρειών, της Palmsun Holdings Ltd και της Stormia Investments Ltd, οι οποίες υποτίθεται ότι είναι εγκατεστημένες και στην Ελλάδα, αλλά διαπιστώθηκαν «ανύπαρκτες κατά τον έλεγχο»!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αμόλησαν πιτ μπουλ κατά διαδηλωτών στις Σκουριές
Νέο «θερμό» επεισόδιο στις Σκουριές, το βράδυ της Κυριακής, με ένα πιτ μπουλ να επιτίθεται κατά κατοίκων της Ιερισσού Χαλκιδικής. Πιο αναλυτικά, περίπου 70 κάτοικοι βρέθηκαν έξω από την είσοδο του εργοταξίου της εταιρείας χρυσού, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις εξορύξεις. Ωστόσο, ένας σκύλος πιτ μπουλ -που προφανώς είναι εκπαιδευμένος να επιτίθεται και χρησιμοποιείται για τη φρούρηση της εταιρείας- αφέθηκε ελεύθερος, με αποτέλεσμα να επιτεθεί στους διαδηλωτές. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο σκύλος δάγκωσε τουλάχιστον έναν διαδηλωτή, ο οποίος γέμισε με αίματα μετά την επίθεση. Από την πλευρά της η αστυνομία, αντί να βρει τον δράστη-σεκιουριτά που αμόλησε τον σκύλο και να μεριμνήσει για τη μεταφορά τού τραυματία σε νοσοκομείο, έβαλε σε κλοιό τους κατοίκους και προχώρησε σε έλεγχο στοιχείων ταυτότητας. Οι καμπάνες ήχησαν δυνατά στο χωριό και ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται. Τελικά, ύστερα από τρεις ώρες, οι κάτοικοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Παραμένει άγνωστο εάν το θύμα ή κάποιος άλλος πρόκειται να καταθέσει μήνυση για το περιστατικό.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εδώ Πολυτεχνείο - Του Βασίλη Ραφαηλίδη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιώργο, έναν καλοκάγαθο αστυφύλακα μιας κάποιας ηλικίας που έπαιρνε σύνταξη σε λίγο. Απ’ αυτόν μαθαίναμε στο κρατητήριο, όπου οι εφημερίδες απαγορεύονταν αυστηρά, τα σημαντικά διεθνή γεγονότα. Αυτός ήταν που μας πληροφόρησε για το θάνατο του Γκεβάρα, για τον οποίο, άλλωστε, με δυσκολία έκρυβε το θαυμασμό του. Φυσικά, όλα αυτά μας τα’λεγε εμπιστευτικά, σχεδόν συνωμοτικά. Ωστόσο, δεν έκανε ποτέ κουβέντα για τη χούντα και τα σχετικά με τον πάνω κόσμο, των ζώντων ελλήνων. Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο. Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ρισκάρεις λοιπόν, σχεδόν εκ του ασφαλούς κι έτσι ανέξοδα αποχτάς το δικαίωμα να παριστάνεις τον αντιστασιακό. Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι όταν τους είχαμε ανάγκη; Μα, περίμεναν να ξεθυμάνει η χολέρα που λέγεται χούντα για να βγουν από το καβούκι, αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι. Το μπουντρούμι της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας βρίσκεται πίσω από το Πολυτεχνείο. Κι όσοι πέρασαν από εκεί, δεν νομίζω πως θα ήταν δυνατό να έχουν διάθεση να συνεορτάσουν με τους πανηγυριώτες της 17ης Νοέμβρη. Ο λαός της Αθήνας έβλεπε την χούντα να καταρρέει από τα ίδια της τα ανομήματα και μπήκε στον εύκολο αγώνα, έτσι για την τιμή των όπλων, που λέμε, και ίσα-ίσα για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός, τη στιγμή που και οι κότες ξέρουν εκείνο που καμώνονται πως δεν ξέρουν τα μουλάρια, ότι δηλαδή η χούντα έπεσε γιατί σάπισε. Γιατί, λοιπόν, σκοτώνονται να μαζέψουν τα σάπια φρούτα που κάθε χρόνο πέφτουν κάτω από το δέντρο του Πολυτεχνείου οι όψιμοι αντιστασιακοί; Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι εδώ στους έτσι κι αλλιώς ζωηρούς έφηβους που, με κάθε ευκαιρία, το παίζουν επαναστάτες ή περίπου. Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου κάθε φορά που περνώ έξω από το Πολυτεχνείο. Εκεί μπροστά μας ξεφόρτωσαν για να μας παν στη σήμανση, λίγο πιο κάτω, στα Χαυτεία. Από την Ασφάλεια μέχρι το Πολυτεχνείο, η απόσταση είναι δυο βήματα. Κι ωστόσο μας φόρτωσαν στην κλούβα για να μας ξεφορτώσουν λίγο παρακάτω. Ίσως δεν ήθελαν να βλέπουν οι περαστικοί πως από την Ασφάλεια βγαίνουν πολιτικοί κρατούμενοι δεμένοι με χειροπέδες, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Ευτυχώς, να λες, που ήμουν δεμένος με τον Περικλή Κοροβέση –πάντα με τον Περικλή θα με δένουν από δω και πέρα σε κάθε μετακίνηση. Ίσως γιατί στην πρεμιέρα ήμασταν πολύ καλοί σαν ζευγάρι κωμικών. Ασουλούπωτοι και οι δύο, άνθρωποι με χιούμορ και οι δύο, προσφέραμε θέαμα υψηλής ποιότητας στο εθνικό θέατρο του παραλόγου. Μας μεταφέρουν την άλλη μέρα από την οδό Μπουμπουλίνας στην οδό Ρεθύμνης, εκεί κοντά, προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Σε ένα νεοκλασικό της συμφοράς, ήταν οι κοιτώνες των αστυφυλάκων που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια. Ήταν σκοτάδι πίσσα εκεί μέσα. Από πουθενά δεν έμπαινε φως και πουθενά δεν άναβε φως. Καμιά εικοσαριά ανθρώπους, μας αδειάζουν στον καινούργιο μας τάφο. Δεν έχω ιδέα, κανείς δεν θα ήταν δυνατό να έχει ιδέα, πόσες μέρες μείναμε εκεί. Ούτε ρολόι, ούτε φως, ούτε ώρες ύπνου, ούτε ώρες ξύπνιου. Προσπαθούσαμε να μετρήσουμε το χρόνο με το κατούρημα. Δύο κατουρήματα, μια μέρα. Το φαΐ, οι μανάδες συνέχιζαν να το πηγαίνουν στην Μπουμπουλίνας. Στη Ρεθύμνης ήμασταν ινκόγκνιτο. Κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει κρατητήριο, παρεκκλήσιο το λέγαμε, στην οδό Ρεθύμνης. Όλοι γνώριζαν τον μητροπολιτικό ναό της οδού Μπουμπουλίνας, κι εκεί πήγαιναν τις προσφορές τους. Και οι διάκονοι του εθνικού συμφέροντος, όπως λέμε στην Ελλάδα το ιδιωτικό συμφέρον, μετέφεραν τον άρτον ημών τον επιούσιον ιεροκρυφίως στο παρεκκλήσιον, όπου και κοινωνούσαμε των αχράντων μυστηρίων των σωτήρων του έθνους. Ανοίγαμε τα τάπερ στα τυφλά, κι ό,τι άρπαζαν τα δάχτυλα, τούτο το πανάρχαιο πηρούνι που είναι δυνατό να λειτουργήσει και σα μαχαίρι. Κεφτέδες, φώναζε ο ένας τυφλοπόντικας. Κοτόπουλο έλεγε από δίπλα ο άλλος τυφλοπόντικας. Ήταν το παιχνίδι μας. Κι ο Περικλής Κοροβέσης να λέει ανέκδοτα και να μη σώνει ποτέ. Μεταφορά στις φυλακές Αβέρωφ: ρίγη συγκινήσεως ανεβοκατέβαιναν στην αντεθνική μου ράχη μου καθώς περνούσα στην πύλη των φυλακών Αβέρωφ. Κόσμος και κοσμάκης πέρασε από τις σωφρονιστικές φυλακές Αβέρωφ, από το 1892 που κτίστηκαν μέχρι πριν από λίγα χρόνια που κατεδαφίστηκαν για να χτιστεί στην θέση τους ο σημερινός Άρειος Πάγος, κοντά στην Ασφάλεια, επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Το θέμα είναι να μην μπεις φυλακή. Όμως, έτσι και μπεις, αισθάνεσαι ελεύθερος. Κανείς δεν μπορεί να σε συλλάβει όταν ήδη σε έχουν συλλάβει και σε έχουν βάλει φυλακή. Παίζαμε σκάκι, παιχνίδι θα’ λεγες σπέσιαλ για φυλακισμένους που δεν κατάλαβα πως γίνεται και το παίζουν και εκτός φυλακής. Κάναμε διαλέξεις με θέματα γενικού εγκυκλοπαιδικού ενδιαφέροντος, αφήνοντας την πολιτικολογία για τις κατ’ ιδίαν ατέλειωτες συζητήσεις, και γενικά περνούσαμε την παγιδευμένη ζωή μας με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο, όπως έλεγαν οι συνηθισμένοι στη χρηστομάθεια παλιότεροι σύντροφοί μας, που ένοιωθαν στη φυλακή σα στο σπίτι τους. Ειδικότερα ο Χρόνης Μίσσιος, που είχε πάθει τον παθών του τον τάραχο μια ζωή στις φυλακές και στα απομονωτήρια των φυλακών, ήταν σχεδόν ευτυχής που πρώτη φορά στην καριέρα του ως δεσμώτης βρίσκονταν ανάμεσα σε τόσους πολλούς και τόσο διαπρεπείς συντρόφους. Δίπλα μου ακριβώς, κολλημένο στη γωνία, ήταν το κρεβάτι του Λεωνίδα Κύρκου, που δεν ήταν ακόμα ούτε ευρωκομμουνιστής, ούτε ανανεωτικός. Βρισκόμουν από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στον προθάλαμο της κόλασης και ήδη είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι σιγά-σιγά με την ιδέα ενός θανάτου διά τυφεκισμού. Εκείνους τους πρώτους μήνες της αναγέννησης του φοίνικα από τις παλιές του στάχτες, που ξέμειναν από άλλους καιρούς, κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα. Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν πολύ. Εύκολα αντιστέκεται κανείς όταν ξέρει πως τουλάχιστον η ζωή του δεν κινδυνεύει. Όμως, εμείς είχαμε αρχίσει την αντίσταση κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς να νοιαστούμε και πολύ για τις συνέπειες της στράτευσής μας. Δεν ήμασταν μέλη της «Δημοκρατικής Άμυνας» που πάρα πολύ όψιμα αποφάσισαν να αντισταθούν κι αυτοί στη χούντα, κυρίως δια συνεδριάσεων. Ήμασταν νέοι κομμουνιστές, που μπορεί να μην είχαμε ακόμα ιδιαίτερα αναπτυγμένη την πολιτική μας συνείδηση, πάντως συνείδηση του κινδύνου είχαμε. Το γεγονός πως τα ιδανικά μας αργότερα θα στραπατσαριστούν κι εδώ στην Ελλάδα, όπως παντού, απ’τους χυδαίους γραφειοκράτες, δεν μειώνει την αξία της στράτευσής μας σε έναν αγώνα που όχι μόνο δεν γινόταν για τα προσωπικά μας συμφέροντα, αλλά τα έβλαπτε στα σίγουρα. Είχα μπει στο αγώνα κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας. Αλλά στα μετά την πτώση της χούντας χρόνια δεν πήγα να γραφτώ στο σύλλογο των αντιστασιακών, για να μπορέσω να εξαργυρώσω σε κάποιο δημόσιο ταμείο τη μικρή, την ελάχιστη προσφορά μου στον αγώνα κατά της νέας παραλλαγής του παλιού φασισμού. Ούτε δέχτηκα να γραφτώ στην ΕΣΗΕΑ, το επαγγελματικό μου σωματείο, ως αντιστασιακός. Ούτε πήγα να εξαγοράσω τα εφτά χρόνια της δικτατορίας για να μου αναγνωριστούν ως συντάξιμα. Κι όταν κάποτε απόχτησα τα από το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ προβλεπόμενα τυπικά προσόντα και πήγα να γραφτώ στο επαγγελματικό μου σωματείο, με απέρριψαν ως στερούμενο… ουσιαστικών προσόντων. Πέντε χρόνια απέρριπταν συνεχώς την αίτησή μου. Φαίνεται πως ούτε μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κατάφερα να αποκτήσω ουσιαστικά προσόντα ως δημοσιογράφος. Και ξέρετε ποιοι αντέδρασαν περισσότερο στην εγγραφή μου; Αυτοί που γράφτηκαν ως αντιστασιακοί! Για μένα, η πιο σημαντική πράξη ήταν το ότι μπόρεσα και αντιστάθηκα στον πειρασμό να εξαργυρώσω καθ’οιονδήποτε τρόπο τη στράτευσή μου στον αγώνα κατά της χούντας. Κι ακόμα, το ότι πέτυχα την εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ με δικαστική απόφαση. Ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που εγγραφόταν στο επαγγελματικό του σωματείο με δικαστική απόφαση. Και η νομολογία που δημιουργήθηκε άνοιξε το δρόμο για πολλούς συναδέλφους. Δεν έχει σημασία που έχασα εφτά συντάξιμα χρόνια. Κέρδισα την αξιοπρέπειά μου. Άλλωστε από αξιοπρέπεια μάλλον παρά για λόγους ιδεολογικούς στρατεύτηκα στον αγώνα κατά της χούντας. Πάντα έλεγα πως, ναι μεν είμαι κομμουνιστής, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως από κομμουνιστής σκέτα είμαι επιπροσθέτως και καλός κομμουνιστής. Άλλωστε ένας ρεβιζιονιστής από πεποίθηση, όπως εγώ, ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει καλός κομμουνιστής. Εν πάση περιπτώσει, ήμουν και παραμένω ένας ελεύθερος σκοπευτής, που πάει με αυτούς που τον έχουν ανάγκη, και όχι με εκείνους που τους έχει ανάγκη για να τη βολέψει. Στρατεύτηκα με το κομμουνιστικό ΠΑΜ όχι γιατί με επιστράτευσε το κόμμα, αλλά γιατί έτσι έκρινα σκόπιμο. Όπως και να΄ναι, το καλοκαίρι του 1968 είμαι ελεύθερος, ύστερα από δέκα μήνες φυλακή. Εντάξει, ήμουν ελεύθερος, αλλά τι να την κάνω την ελευθερία χωρίς δουλειά, χωρίς τους φίλους που είχαν σκορπίσει εδώ και κει στην Ευρώπη, στα νησιά και στις φυλακές; Το πρώτο που σκέφτηκα ύστερα από μια εβδομάδα ελεύθερου βίου ήταν να κάνω κάτι κατεπειγόντως ώστε να ξαναμπώ φυλακή, ή έστω εξορία. Το σκέφτηκα μεν σοβαρά, όμως ήταν αδύνατο να έχω επαφή με κάποια αντιστασιακή οργάνωση. Αφενός γιατί οι αντιστασιακές οργανώσεις είχαν ήδη μετακομίσει στο εξωτερικό για να κάνουν από κει τουριστική αντίσταση εκ του ασφαλούς, και αφετέρου διότι ήμουν ήδη σεσημασμένος, και οι συνωμοτικοί κανόνες λεν να μην πλησιάζεις τους σεσημασμένους. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια. Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης, γνωστός και ως «πίθηκος», ήταν πολύ άτυχος. Διορίστηκε πρωθυπουργός την 8η Οκτωβρίου 1973, και ενάμιση μήνα μετά την ορκωμοσία του, εκδηλώνεται η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήρθε στην εξουσία υποτίθεται για να εκτονώσει την κατάσταση και να κατασιγάσει τα πάθη μετά την εξέγερση της Νομικής αλλά τα πάθη φούντωσαν εντελώς απροσδόκητα στο Πολυτεχνείο από την 14η Νοεμβρίου 1973 που αρχίζει η κατάληψη, μέχρι τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή της 17ης Νοεμβρίου, που τα τανκς θα σπάσουν την πόρτα και θα καταστείλουν την αυθόρμητη, αυτοκαθοδηγούμενη και ακαθοδήγητη από τα κόμματα φοιτητική εξέγερση. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν κινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος. Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής. Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει. Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια. Υ.Γ. Τα προεκτεθέντα αποτελούν μία ανθολογία από τα όσα έγραψε ο Βασίλης Ραφαηλίδης σχετικά με τη φυλάκισή του στη χούντα και σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πηγές: 1. Βασίλη Ραφαηλίδη, Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο, σελ.397-401, 402,408-9,419-20,444. 2. Βασίλη Ραφαηλίδη, Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974, σελ.419,436-7.
Σχολιο.- Το διάβασα ... Δεν μου αρέσει η απαξίωση .... Ο καθενας ξέρει τους δικούς του αγώνες ... Για τους οποίους αγώνες ξέρουν αλλοι πέντε ... Το ότι η "επωνυμία" βρήκε κάποιους μετρημένους είτε απο τύχη είτε απο διασυνδέσεις δεν μπορει να ακυρώσει τον αγώνα άλλων που δεν ακούστηκαν πολυ ή και καθόλου ... Εκτιμώ το λόγο του αλλα δεν δέχομαι να ακυρώνονται τα παντα ..... Υπαρχουν ανθρωποι που μπορούν να σκοτώσουν κάνοντας αντίσταση ... Αλλοι δεν το μπορούν κι αντιστέκονται με διαφορετικό τροπο ... Λυπάμαι, αλλα οχι δεν μου άρεσε .... Ωστόσο θα το ξαναδιαβάσω ... Σχολιο.- Ξέρω ανθρώπους που φυλακίστηκαν και τ ονομα τους τον ξέρουν 10 ανθρωποι ... Ιστορική αλήθεια να "υποτιμάς" έναν λαό ... Δεν ξερω .. Ισως ο λαός λοιπόν να μην θέλει να "μετέχει" οταν τον απαξιώνουν ... Κι ασφαλώς ειναι αξιόλογος ο Ραφαηλίδης .. Γι αυτο και ειπα ότι θα το ξαναδιαβασω ... Σχολιο.- Κι όχι δεν ειναι η πλειοψηφία του λαού σάπια ... Με συγχωρείς πολυ ... Δεν υπάρχει κυρίαρχος η μη κυρίαρχος λαός Δεν ειναι ευθύνη του λαού αν βρίσκεται και τότε ακομα χειρότερα βρισκόταν να ζει σε ακραίες καταστάσεις ... Η ντροπη και η σαπίλα υπήρξε και υπάρχει στους ιθύνοντες ... Σε αυτούς που γνωρίζουν ... Σε αυτούς που παίζουν πολιτικό ρόλο ... Δεν θα ζητήσω πολιτική ευθύνη απο τη μανα μου που έπρεπε να δουλεύει 12 εως 14 ώρες για να επιβιώσουμε .... Κι ο λαός ειναι η μανα μου η μανα σου εγω εσυ ... Ουτε και φέρει ευθύνη ο λαός για την κατάντια του .... Άντε γιατι αυτόν τον έρμο λαό τον ονομάζουμε ποτε ήρωα και ποτε μαλακα ανάλογα κατα που φυσαει ο άνεμος ... Δεν ειναι δέκα εκκατομυρίων γλείφτες Δεν το δέχομαι .... Εκτός κι αν λαό αποκαλούμε συγκεκριμένο αριθμό και συγκεκριμένα πρόσωπα ... Σχολιο.- Να θυμίσω απλώς ότι ο πολίτης ηταν έρμαιο της αστυνομίας Ότι δεν μπορούσαμε να κυκλοφορούμε πανω απο τρεις Να θυμίσω ότι υπήρχαν (στη γειτονια μου τουλάχιστον) μπακαλομαναβησες που κοίμιζαν τα παιδια τους στο μανάβικο -- με τον άνδρα ποτε φυλακισμένο και ποτε εξόριστο -- που όμως απο αυτο που τους έλειπε έδιναν και στη γειτονια .. Πολλοί τέτοιοι ανθρωποι υπήρξαν Ήταν κι αυτος ενας τρόπος να αντισταθείς (άσχετα αν θεωρω ότι δεν ηταν και δεν ειναι λύση η βοήθεια ή η αλληλεγγύη ) Απο την άλλη αν δεν εχεις τα εφόδια (με ότι μπορει να συμπεριλάβει η λεξη --- είτε οπλισμό είτε γνώσεις --- ) δεν ειναι τοσο απλό να γινεις επαναστάτης ... Δεν μου αρέσει η εύκολη κριτική .... Απο κανέναν και για κανέναν ...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ Γιώργος Κηρύκου. Είναι ένας από τους αφανείς ήρωες του Πολυτεχνείου
Την ώρα που μπήκαν τα τανκς ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα και κρατούσε την ελληνική σημαία. Νύχτα 17ης Νοεμβρίου 1973. Αυτός σκαρφαλωμένος στην πύλη του Πολυτεχνείου ανεμίζει την ελληνική σημαία και φωνάζει, «όχι αδέρφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό». Μαζί με την πόρτα του Πολυτεχνείου, όλα έγιναν συντρίμμια. Το όνομα του: Γιώργος Κηρύκου. Είναι ένας από τους αφανείς ήρωες του Πολυτεχνείου. Αυτός συνέχισε, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε και δυο δεκαετίες μετά την εξέγερση κάηκε στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993 στην προσπάθεια του να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του. Μια ακόμη θυσία… Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιγε τον Νοέμβριο του 73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε 20 χρόνια μετά ολόκληρο το νησί. Το όνομα του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας. Η επανάσταση δεν ήταν κάτι που γινόταν έξω απ’ αυτόν. Η μικρότερη αδερφή του Όλγα, μόλις 11 ετών τότε, θυμάται τον Γιώργο να λέει με υπερηφάνεια, «άντε να αστράψει το όραμα, να φωτιστεί η ύπαρξη μας, μπας και πάρει φωτιά ο κόσμος». Παλικαράκι 18 ετών, με ένα σακίδιο στον ώμο και με λιγοστά χρήματα, έφυγε από το νησί για να κυνηγήσει το όνειρο στην μεγαλούπολη. Οικοδομή, ελαιοχρωματιστής ήταν μερικές από τις δουλειές που έκανε εκείνο τον καιρό. Το όνειρο του όμως και η μεγάλη του αγάπη ήταν η κιθάρα. Του άρεσε να φτιάχνει στιχάκια καινά τραγουδάει για τους ανθρώπους, για τη ζωή, για το άγνωστο αύριο που ξημερώνει. Ο αρραβώνας του με μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο. «Δεν άρεσε στον αδερφό μου να μιλάει για το Πολυτεχνείο γιατί θεωρούσε ότι δεν είχε κάνει κάτι σημαντικό», αναφέρει η 43χρονη, σήμερα, αδερφή του Όλγα και συνεχίζει: «Την ώρα που μπήκαν μέσα τα τανκς αυτός ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα και κρατούσε την ελληνική σημαία. Αρχιζε να τρέχει μαζί με άλλους και, όπως μου είχε πει, κρύφτηκε σ’ έναν φωταγωγό. Τον έπιασαν όμως και φυλακίστηκε για ένα μήνα στο Χαϊδάρι. Οι βασανιστές του τον χτυπούσαν ανελέητα, τα ρούχα του ήταν ποτισμένα από το αίμα, αλλά ο Γιώργος άντεξε. Η μητέρα μου είχε τρελαθεί, έκλεγε και έλεγε συνεχώς, χάθηκε το παιδί μου». «Οι μέρες περνούσαν κι ελπίδες εξανεμιζόντουσαν, ώσπου ένα γράμματης Μαρίας έφερε ξανά στο σπίτι μας τη χαρά. Ο Γιώργος ήταν ζωντανός. Μέσω ενός φαντάρου ο αδερφός μου κατάφερε να επικοινωνήσει με την αγαπημένη του και λίγες μέρες μετά να αποφυλακιστεί», θυμάται η Όλγα. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να συνέλθει από τον ξυλοδαρμό και το σοκ που είχε υποστεί ο Γιώργος. Ποτέ όμως δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε για την ιστορία του Πολυτεχνείου. Λίγους μήνες μετά μπαρκάρισε λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε και ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Βραζιλία. Γύρισε όμως γρήγορα, αφού ήταν παράνομος και δεν είχε κανένα χαρτί μαζί του. Έμεινε για λίγο στην Αθήνα και ύστερα έφυγε για την Αμερική, όπου γνώρισε μια κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκε απέκτησε κι έναν γιο και έμεινε εκεί δέκα χρόνια. Έπαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας. Εκανε αυτό που αγαπούσε. Χώρισε όμως με τη γυναίκα του και το ’87 επέστρεψε στην Ικαρία και έμεινε μαζί με την μητέρα μας, όπου έφτιαξε ξανά τη ζωή του κι έκανε έναν δεύτερο γάμο με τη Φανή». Στο νησί παρέδιδε μαθήματα κιθάρας, παίρνοντας ελάχιστα χρήματα. Το παρατσούκλι του ήταν «Αλμπάνο» και οι μικροί μαθητές του κι όλο το χωριό έτσι τον αποκαλούσαν. Όλα πια στη ζωή του Γιώργου κυλούσαν ομαλά, ώσπου…. Το καλοκαίρι του 1993 θα γραφόταν ο τραγικός επίλογος. Όταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευτεί 4 γέροντες έτρεξαν με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσίδα, να τους σώσουν. Τους μετέφεραν σε άλλο μέρος, πιστεύοντας ότι ήταν ασφαλείς. Ο αέρας όμως γύρισε και η φωτιά ήρθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν και κάηκαν όλοι.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
17 Νοέμβρη είναι η μέρα που ψυχοπαθείς κονδυλοφόροι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το τανκ δε μπήκε στο πολυτεχνείο αλλά απλά πάρκαρε αντικανονικά, που το internet μου γεμίζει βιντεάκια με παράφρονες ανιστόρητους και που παίζουμε στοιχήματα αν θα γίνει της πουτάνας το βράδυ ή όχι.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σαν σήμερα, πάντα, έχει την τιμητική του κι ο μαλάκας τύπου "η γενιά του πολυτεχνείου φταίει μέχρι και για τον έμπολα". Αν μαλάκα μου στους αγωνιστές της ηρωικής εξέγερσης βλέπεις μόνο τον Λαλιώτη και την Δαμανάκη, εμείς βλέπουμε τον Κώστα Τζιαντζή, τον Μυρογιάννη και τον Κομνηνό
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γιατί το Ποτάμι είναι τόσο φιλοχουντικό;
17/11/2014
Ούτε δυο εβδομάδες δεν είχαν περάσει από τα τερατώδη ψέματα που εκστόμισε ο “φιλόσοφος” του ποταμιού Στέλιος Ράμφος για το δήθεν μηδενικό χρέος που άφησε πίσω της η χούντα και το Ποτάμι επανήλθε στην υπόγεια φιλοχουντική στάση που εκφράζει εδώ και χρόνια ο Σταύρος Θεοδωράκης. “Η εξέγερση των φοιτητών το ’73″ διαβάσαμε σε ανακοίνωση του κόμματος” ήταν μια ηρωική πράξη που έγινε κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής”. Δεν χρειάζεται φυσικά να μπει κανείς στον κόπο να εξηγεί στον “δημοσιογράφο – πλυντήριο της Χρυσής Αυγής”, Σταύρο Θεοδωράκη, ότι στα χρόνια της δικτατορίας δεν υπήρχαν πολιτικά κόμματα. Το πρόβλημα άλλωστε δεν εντοπίζεται στη συγκεκριμένη ανακοίνωση αλλά στην πορεία την οποία ακολούθησε ο δημοσιογράφος – πολιτικός σε μέσα ενημέρωσης στα οποία είχε κυρίαρχο πολιτικό λόγο, όπως το Protagon. Ποιος μπορεί να ξεχάσει πόσες και πόσες φορές το Protagon δεν ζήτησε την κατάλυση του συντάγματος και την ανάληψη της εξουσίας από το στρατό (ή έστω την απαγόρευση κυκλοφορίας πολιτών στους δρόμους). Κανένας όμως δεν έδινε τότε σημασία στο νεοφιλελεύθερο και βαθιά αντιδημοκρατικό παραλήρημα των συντακτών του. Να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους: Όχι κύριε Ράμφο, η χούντα δεν άφησε μηδενικό χρέος. Όσο και αν θέλετε να στηρίξετε το καθεστώς των συνταγματαρχών, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας το χρέος από 32 δισ. δρχ. το 1966 εκτινάχτηκε στα 114 δισ. δρχ. το 1974. Για την ακρίβεια η χούντα εκτός του ότι υπήρξε η περίοδος της μεγαλύτερης ρεμούλας και διαφθοράς από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, έστησε και ορισμένα από τα μεγάλα οικονομικά τζάκια, που σήμερα στηρίζουν την άνοδο του Ποταμιού. Αυτός είναι ο βασικός συνδετικός σας κρίκος με την επταετία και από αυτόν δεν θα μπορέσει να απογαλακτιστεί ποτέ το κόμμα των εκδοτών και των εργολάβων. Όχι, πολιτικέ, Σταύρο Θεοδωράκη, τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο (ή μήπως θα το αρνηθείς και αυτό, όπως κάνουν στελέχη της ΝΔ) δεν πέθαναν για να καταργήσουν τους κομματικούς μηχανισμούς αλλά για να επαναφέρουν τη δημοκρατία και την ελευθερία στη χώρα – τα στοιχεία δηλαδή που οι συνεργάτες σου στο Protagon παλεύουν να καταργήσουν εδώ και χρόνια. Μπορείς να συνεγαλάζεσαι όσο θέλεις με τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής και να του κάνεις “δύσκολες” ερωτήσεις, (όπως αν ήταν καλός μαθητής στο σχολείο), μπορείς να αντιγράφεις τη ρητορική του κάθε φορά που κατεβαίνεις στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά δεν θα ξαναγράψεις εσύ την ιστορία και τους αγώνες αυτού του τόπου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ωραία λοιπόν, αφού (σύμφωνα με τα γραφόμενά σου βέβαια) οι νεκροί δεν ήταν φοιτητές και εντός του Πολυτεχνείου, αλλά πολίτες και παιδιά εκτός αυτού, δεν έχει καμιά σχέση με το Πολυτεχνείο και την εξέγερση του λαού εκείνες τις μέρες. Και οι ¨παρακρατικοί" και οι "ελεύθεροι σκοπευτές" ήταν μάλλον προβοκάτορες τις αριστεράς, που τους έστελναν ο Παπανδρέου κι ο Φλωράκης. Και φυσικά η απονομιμοποίηση ενός δόλιου καθεστώτος στα μάτια του συνόλου του ελληνικού λαού, δεν έχει καμιά σχέση με τη μεταγενέστερη διάλυσή του και την πτώση του. Αν δεν ήταν το Πολυτεχνείο αγαπητέ, μπορεί να είχαμε μια βελούδινη μετάβαση τύπου Πινοσέτ και οι Παπαδοπουλοπατακοί να ζούσαν και να βασιλεύαν με παχυλές συντάξεις που θα τους πληρώναμε, πράγμα που σίγουρα θα επικροτούσαν κάποιοι σήμερα. Αλλά τι περιμένεις, έχει γίνει πλέον εξυπνάδα η αποδοχή της όποιας εθνικοκαπηλευτικής προπαγάνδας. Ε, ναι λοιπόν, οι αριστεροί και οι εβραίοι σκοτώναν γύρω από το Πολυτεχνείο, γιατί η Χούντα είχε ανακαλύψει το μυστικό της καταγωγής των Ελλήνων από τον Σείριο!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Οι δολοφονημενοι γυρω από το Πολυτεχνειο το 1973 ηταν 79, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το μεσημέρι της 18 Νοεμβρίου 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρισκόταν με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρα, οι αστυφύλακες χτυπούσαν ένα νεαρό, που προς στιγμήν φάνηκε να τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής έβγαλε τότε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε. «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιέγραφε στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλλης - και συνέχισε: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής, σα να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε: “Με παραδέχεσαι ρε; 45 χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!”»…
αφιερωμενο εξαιρετικα στους ντροπαλους φιλοχουντικους ,τους σταθερους βασιληδες νυκοκυραιους ακροδεξιους νεοδημοκρατες του δημοτικου τραγουδιου και σ οσους τετοια μερα μαγαριζουν τη μνημη καποιων που δεν δειλιασαν.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΙΞΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΑΝ ΤΗ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΧΟΥΝΤΙΚΙΑ ΟΝΝΕΔΙΤΙΣΑ ΠΑΠΑΓΓΕΛΗ.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κάτω τα χέρια από τα ιστορικά ντοκουμέντα!
Προσβολή στη ιστορική μνήμη συνιστά η αλλοίωση των φωτογραφικών ντοκουμέντων της εξέγερσης του Νοέμβρη. Από τις πιο ταλαιπωρημένες φωτογραφίες εκείνων των ημερών είναι και αυτή. Πολύ συχνά, αφαιρούνται τα συνθήματα «Έξω αι ΗΠΑ» και «Έξω το ΝΑΤΟ», που ήταν γραμμένα στις δύο κολώνες της κεντρικής πύλης του Πολυτεχνείου. Συνήθως από αυτούς που θα ήθελαν να έχει η εξέγερση φιλοδυτικό προσανατολισμό. Κάπως σαν το νεοφασιστικό πραξικόπημα της Ουκρανίας! Κάποιες φορές -όπως συμβαίνει και σε άλλες φωτογραφίες της εξέγερσης- αφαιρούνται οι σημαίες, για να μη θεωρηθεί πως οι εξεγερμένοι ήταν… εθνικιστές. Σε κάθε περίπτωση και για οποιονδήποτε λόγο, η όποια παρέμβαση για «διόρθωση» συνιστά δείγμα της αθλιότητας και της χυδαιότητας αυτού που το επιχειρεί. Αν δεν του αρέσει ο Νοέμβρης όπως έγινε, ας κάνει έναν δικό του. Αλλά από τον δικό μας Νοέμβρη, κάτω τα χέρια!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Όπως έχουμε πει πολλές φορές, το Πολυτεχνείο δεν ήταν μόνο τα συνθήματα, οι συγκρούσεις και τα τανκς. Ήταν συνάμα και ένα εργαζόμενο σώμα, με πολιτικές αποφάσεις σε όλες τις γενικές συνελεύσεις και αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους στη Συντονιστική Επιτροπή, οι οποίοι υλοποιούσαν αυτές τις αποφάσεις. Έμοιαζε δηλαδή με μια μικρή κομμούνα...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σάλος με την 26χρονη χουντικια της ΟΝΝΕΔ που έγραψε ότι δεν σκοτώθηκε κανείς στο Πολυτεχνείο
Σφοδρές αντιδράσεις έχει προκαλέσει από το πρωί η ανάρτηση στο Facebook της 26χρονης Ελλης Παπαγγελή, μέλους της ΟΝΝΕΔ και υποψήφιας περιφερειακής συμβούλου Αττικής με τον Γιώργο Κουμουτσάκο, όπου χαρακτήριζε την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου ως «μυθολογία της Αριστεράς» ενώ υποστήριζε ότι «δεν υπήρξαν νεκροί». Η 26χρονη ΟΝΝΕΔίτισσα, περισσότερο γνωστή ωστόσο για τις φωτογραφίσεις της με μαγιό, μετά το σάλο που ακολούθησε από τις παραληρηματικές της απόψεις, έσπευσε να «κατεβάσει» το επίμαχο κείμενο. Το κακό είχε γίνει, καθώς αμέσως διαδόθηκε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ανάμεσα σε άλλα, η ανάρτηση ανέφερε: «Γύρω από τα γεγονότα του Νοεμβρίου '73 στήθηκε ένα πλέγμα θρύλων, ρητορικών υπερβολών και ασύστολων ψευδών, που μόνο σκοπό είχε να ξεπλύνει το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς και να την νομιμοποιήσει πολιτικά», ενώ σε άλλο σημείο η Παπαγγελή γράφει: «Μας είπαν για ομαδικούς τάφους και εκατοντάδες νεκρούς, χωρίς ποτέ τίποτα να αποδειχθεί… Μας είπαν για δολοφονημένους εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, όπου όμως κανείς δεν έχασε τη ζωή του». Αν και η συγκεκριμένη ανάρτηση, η οποία έχει προκαλέσει σε πολλούς προβληματισμό σχετικά με τις... παρενέργειες του κολλαγόνου (καθώς η 26χρονη διαφημίζει σκεύασμα με το συστατικό αυτό) ανέβηκε στο λογαριασμό της το Σάββατο, η ίδια το κατέβασε μόλις σήμερα, μετά τα εκατοντάδες αρνητικά σχόλια που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται σε άλλες αναρτήσεις της, τα περισσότερα εκ των οποίων φροντίζει να «μπλοκάρει». Σύμφωνα με το βιογραφικό που έχει αναρτήσει στο Facebook, η Παπαγγελή είναι αρχαιολόγος στο επάγγελμα, μέλος της ΟΝΝΕΔ, ενώ ήταν υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος Βορείου Τομέα Αττικής με το συνδυασμό του κ. Κουμουτσάκου. Σύμφωνα με την ίδια, έχει εργαστεί σε αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έχει παρακολουθήσει σεμινάρια σπηλαιολογίας. Είναι ωστόσο αμφίβολο αν σε αυτή της την προϋπηρεσία οφείλονται οι περίπου 22.000 «φίλοι» της. Οι φωτογραφήσεις της με μαγιό για διαφημίσεις ή φωτογραφήσεις περιοδικών είναι η πιθανότερη εξήγηση.
Ολόκληρη η ανάρτηση: Το Πολυτεχνείο και η Μυθολογία της Αριστεράς Το «Πολυτεχνείο» είναι ο θεμέλιος λίθος της απόλυτης ιδεολογικής ηγεμονίας που άσκησε η αριστερά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ιδίως μετά το 1981, όταν ο καταστροφικός παπανδρεϊσμός ανέλαβε τα ηνία διακυβέρνησης της χώρας, οδηγώντας την στον εκτροχιασμό. Γύρω από τα γεγονότα του Νοεμβρίου '73 στήθηκε ένα πλέγμα θρύλων, ρητορικών υπερβολών και ασύστολων ψευδών, που μόνο σκοπό είχε να ξεπλύνει το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς και να την νομιμοποιήσει πολιτικά. Με το «Πολυτεχνείο» η αριστερά χάλκευσε το ιδεολόγημα της ηθικής της ανωτερότητας, προβάλλοντας ως πανεθνικό αγώνα κατά της τυραννίας αυτό που στην πραγματικότητα ήταν μια εφηβική εξέγερση. Το ανθολόγιο των ψεμάτων είναι εντυπωσιακό: μας είπαν για την όμορφη Ηλένια που την αναζητούσε με δάκρυα ο καλός της, για να αποδειχθεί ότι ήταν μια φωτογραφία φωτομοντέλου που διαφήμιζε σαμπουάν… Μας είπαν για ομαδικούς τάφους και εκατοντάδες νεκρούς, χωρίς ποτέ τίποτα να αποδειχθεί… Μας είπαν για δολοφονημένους εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, όπου όμως κανείς δεν έχασε τη ζωή του. Στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1980 το Πολυτεχνείο λειτούργησε ως ο απόλυτος καθεστωτικός μύθος νομιμοποίησης του πασοκισμού. Μια στυγνή αριστερή ορθοφροσύνη επιβλήθηκε σε κάθε κύτταρο δημόσιου χώρου και δημόσιου λόγου: στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ, τις δημόσιες υπηρεσίες, παντού. Όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τα ψεύδη περί Πολυτεχνείου στιγματιζόταν ως «φασίστας» και «χουντικός», ενώ κινδύνευε να χάσει τη δουλειά του. Μια ιδεολογική τρομοκρατία αριστερής έμπνευσης που επέβαλε έναν ωμό ηθικό μανιχαϊσμό: οι πολίτες χωρίζονταν σε «καλούς» αριστερούς-«προοδευτικούς», και κακούς που μάταια επέμεναν να απαντούν με ορθολογικά επιχειρήματα στον παραληρηματικό αριστερίστικο λόγο που αγνοούσε την πραγματικότητα. Κάτω από το κάλυμμα του αντιχουντικού και αντιφασιστικού λόγου, ο μύθος του Πολυτεχνείου δεν ήταν παρά προπαγάνδα αριστερών δογμάτων. Μας επέβαλαν να προσκυνάμε νέα τοτέμ και να συμμετέχουμε σε γιορτές μνήμης και πορείες για «δημοκρατία», μόνο για να διαιωνίσουν τη δική τους κυριαρχία. Φτάνει πια. Τέσσερις δεκαετίες αρλούμπας αρκούν. Φυσικά να τονίσουμε πως κανένα Πολυτεχνείο δεν «έριξε» τη δικτατορία, αλλά η απώλεια της μισής Κύπρου. Δεν χρειαζόμαστε νέα Πολυτεχνεία και νέους μάρτυρες, αλλά μια επανάσταση του πιο αυτονόητου πράγματος: «της κοινής λογικής».
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Απίστευτες επιστολές μεταξύ μητροπολιτών - «Καλή αντάμωση στην κόλαση» γράφει ο ένας στον άλλο
«Ραντεβού στην κόλαση» δίνει ο μητροπολίτης Καλαβρύτων κ Αμβρόσιος με τον μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμο μέσω μιας σειράς επιστολών που αν μη τι άλλο σοκάρει. Οι δυο μητροπολίτες που είχαν συγκρουστεί στην αίθουσα της Ιεραρχίας τον προηγούμενο Οκτώβριο για το θέμα του Πατριαρχείου, επανέρχονται και με σειρά επιστολών τις οποίες έδωσε στη δημοσιότητα ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος, φέρνουν την κόντρα στα άκρα.
ΣΚΛΗΡΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ«Πόλεμος» μητροπολιτών Καλαβρύτων και Αλεξανδρουπόλεως με αφορμή το Πατριαρχείο
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κήρυγμα "φωτιά" του παπα-Ανδρέα από τα Ανωγεια για το Πολυτεχνείο: "Ποιο Ψωμί; Ποια Παιδεία; Ποια Ελευθερία; Ζούμε την εποχή της Ισοπέδωσης και του Δ΄Ραϊχ" Σε ένα ακόμα κήρυγμα "φωτιά" προχώρησε ο παπα-Ανδρέας από τα Ανώγεια της Κρήτης.
Νοέμβριος 17 2014 16:11
Ακόμη κήρυγμα "φωτιά" εκφώνησε ο παπα-Ανδρέας Κεφαλογιάννης από τα Ανώγεια της Κρήτης. Αναλυτικά, όπως μας το έστειλε ο ίδιος:
"Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί
Μέσα σε πρωτοφανείς συνθήκες κρίσης, για τον ελληνικό λαό, συνθήκες που προσομοιάζουν με αυτές της Κατοχής 1941- 1944, με τη διαφορά ότι…. σήμερα έχουμε κινητά και tablets… διασκεδάζοντας με αυτόν τον τρόπο την πείνα και την εξαθλίωση, γιορτάζουμε τα 41 χρόνια από το ματωμένο Νοέμβρη του 1973. Τότε που μια χούφτα, στην αρχή φοιτητές, τα έβαλαν με την Χούντα, με τα τάνκς, με τους φασίστες, με την εφτάχρονη τυραννία. Σιγά- σιγά οι λίγοι που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο έγιναν πολλοί, η εργατιά, οι μαθητές, οι αγρότες όλοι μα όλοι στήριξαν τον αγώνα τους μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Στήριξαν τον αγώνα τους για «ΞΑΣΤΕΡΙΑ» ΚΑΙ Δημοκρατία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για κοινωνική δικαιοσύνη. Και σε αυτόν τον αγώνα οι Ανωγειανοί έδωσαν βροντερό παρών. Με τον Νίκο Ξυλούρη ή Ψαρονίκο να τραγουδάει επικεφαλής των φοιτητών την ΞΑΣΤΕΡΙΑ και τους Ανωγειανούς φοιτητές κρεμασμένοι στα κάγκελα, να φωνάζουν για ψωμί – παιδεία – ελευθερία. Αιτήματα που ειδικά σήμερα, στην εποχή των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ και της Σύγχρονης Δουλείας βρίσκονται στην ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ των αγώνων. Σήμερα το ψωμί είναι ανύπαρκτο, έως λιγοστό. Ο κόσμος κυριολεκτικά πεινάει. Παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία. Οι άνεργοι είναι κοντά 2 εκατομμύρια. Οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο. Οι ξεσπιτωμένοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Οι άστεγοι είναι η ντροπή του σύγχρονου, λεγόμενου, νεοπολιτισμού. Είναι δυνατόν στην λεγόμενη Ευρώπη των λαών, στην λεγόμενη Ευρώπη της αλληλεγγύης να υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι; Τόσα κονδύλια σκορπάνε οι Βρυξέλλες σε άχρηστα πράγματα, γιατί δεν διαθέτουν ένα από αυτά να εξαφανίσουν την ντροπή που οι ίδιοι δημιούργησαν με τις λεγόμενες πολιτικές της διάσωσης και των προγραμμάτων; Για ποιο ψωμί μιλάμε σήμερα, όταν οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν κοπεί στο μισό, ενώ την ίδια ώρα ούτε λέξη για κούρεμα των δανείων που έχει πάρει ο κόσμος; Ψάχνουν μέσα από αλχημείες να βρουν λύσεις για τα κόκκινα δάνεια, στην ουσία όμως, καλούν τον κόσμο, είτε τώρα, είτε μετά από 30 χρόνια να τους πληρώσουν τα δανεικά. Μα είναι δυνατόν, τη στιγμή που οι τράπεζες έχουν πάρει τόσα δισεκατομμύρια, από το αίμα μας, για να σωθούν, όπως λένε, να μην δέχονται να κουρέψουν τα δάνεια του κόσμου; Πως θα πληρώσεις σήμερα ένα δάνειο, όταν ο μισθός έχει πέσει κατά 40%, η φορολογία έχει φτάσει στα ύψη και η τραπεζική δόση εξακολουθεί να είναι η ίδια; Αυτά δεν είναι λογικά πράγματα… Για ποιο ψωμί μιλάμε σήμερα, όταν οι μανάδες αφήνουν τα παιδιά τους στα ιδρύματα, να τα μεγαλώσουν; Αυτή η εποχή, η εποχή της εξαθλίωσης και της απόλυτης φτώχειας, αναβίωσε τους βρεφοσυλλέκτες μια άλλης εποχής. Τότε που οι μανάδες τα γεννούσαν και τα άφηναν στα ειδικά κουτιά, έξω από τα μαιευτήρια. Για ποιο ψωμί μιλάμε, όταν το μεροκάματο έχει καταντήσει ξεροκόμματο, ζητιανιά, κι αν το βρεις κι αυτό είναι θαύμα… Για ποιο ψωμί μιλάμε, όταν οι γύπες του ΔΝΤ και του Βερολίνου στέκονται από πάνω μας και δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα. Μόλις μας δουν να αναπνεύσουμε, μας βουτάνε ξανά το κεφάλι στο νερό…Ως πότε όμως; Για ποιο ψωμί μιλάμε όταν το Δ΄ ΡΑΪΧ έχει βάλει στόχο να στήσει νέα Άουσβιτς, νέα Νταχάου, νέα στρατόπεδα πεινασμένων, στο όνομα της γερμανικής οικονομικής ευημερίας. Για ποια ελευθερία ή ελευθερίες μπορούμε να μιλάμε όταν μας έχουν δεμένους χειροπόδαρα; Το ισχυρό δίκτυο των δανειστών μπορεί και ελέγχει το σύνολο των ΜΜΕ για να περνάνε τις απόψεις τους, για το πόσο καλά είναι τα μνημόνια και πόσο πολλά προσφέρουν στον τόπο. Οι Γκεμπελίσκοι ήταν και είναι πάντα εδώ. Μας μιλάνε κάθε βράδυ από τα παράθυρα του σκότους και μας λένε ότι οι…Γερμανοί ξανάρθαν για το καλό μας. Το καλό μας είναι να μας αφήσουν ήσυχους, να ξεκουμπιστούν και να σηκωθούν να φύγουν από εδώ τα νέα ES- ES, που καθημερινά σκοτώνουν κόσμο, λεηλατούν περιουσίες, φυλακίζουν κόσμο για τα λίγα που χρωστάει, ενώ την ίδια δεν ακουμπάνε τα μεγάλα ψάρια από τις διάφορες λίστες όπως ομολογούν οι ίδιοι οι οικονομικοί εισαγγελείς. Για ποια ελευθερία μιλάμε, από τη στιγμή που μόλις αποφασίσουν, είτε μαθητές, είτε φοιτητές, είτε εργάτες, είτε αγρότες να διαδηλώσουν για τη φτώχεια τους και τα αιτήματα τους, να τους περιμένουν με τα…βαϊων και κλάδων οι δυνάμεις καταστολής; Ζούμε, δυστυχώς, την εποχή της απόλυτης αυταρχικότητας. Η κοινωνία, κατά εντολή των ΔΝΤουδων είναι σιδηροδέσμια, είναι φυλακισμένη και θα πρέπει να σπάσει αυτά τα δεσμά και θα τα σπάσει μόνο αν ξεσηκωθεί, μόνο αν σηκωθεί από τον καναπέ, μόνο αν βγει δυναμικά στο δρόμο. Σήμερα και πάλι είναι επίκαιρη η φράση: «Η με τις αλυσίδες ή με τα όπλα». Με τα όπλα της ψυχής, με τα όπλα του αγώνα, με τα όπλα που μπορεί και διαθέτει η εργατιά, η αγροτιά, οι μαθητές, οι φοιτητές για να σηκώσουμε την ήλιο λίγο ψηλότερα… Και έρχομαι στο άλλο μεγάλο αίτημα του Νοέμβρη, την ΠΑΙΔΕΙΑ. Την ταλαίπωρη παιδεία… Χιλιάδες οι αγώνες, πολλοί οι νεκροί, κι όμως φτάσαμε σήμερα σε αυτό το κατάντημα. Η Παιδεία είναι ένα πουκάμισο, αδειανό… Παιδεία χωρίς δασκάλους, χωρίς καθηγητές, χωρίς μαθήματα… Παιδιά που χάνουν χρόνο περιμένοντας να έρθουν οι λύσεις, που δεν έρχονται… Φοιτητές με Πανεπιστήμια και ΤΕΙ που υπολειτουργούν. Και για οικονομική ενίσχυση ούτε λόγος. Ίσα- ίσα κόβουν κι από πάνω κάθε μέρα που περνάει, εξαθλιώνοντας παιδιά, γονείς, καθηγητές και δασκάλους. Πώς να διδάξει σωστά ένας εκπαιδευτικός όταν ο μισθός δεν το φτάνει να ζήσει ούτε για 15 μέρες; Πως να μάθει γράμματα ένα παιδί, όταν ο γονιός δεν έχει πλέον να πληρώσει τα προς τα ζην , πόσο μάλλον για φροντιστήρια; Πώς να λειτουργήσει σωστά ένα σχολείο όταν δεν υπάρχουν τα βασικά; Κι όλα αυτά είναι απόρροια των προγραμμάτων διάσωσης, των προγραμμάτων που έφεραν και μας φόρεσαν οι ξένοι και ντόπιοι καλοθελητές, με μερικούς από δαύτους μάλιστα να ζητάνε σήμερα και τα ρέστα… Λίγη ντροπή, λίγη τσίπα…Κανονικά θα έπρεπε να είχαν περάσει από ειδικό δικαστήριο, για να μην πω λαϊκό… Ένα άλλο μέτωπο που καλείται να αντιπαλέψει σήμερα ο λαός είναι τα φίδια του φασισμού, που βρήκαν πρόσφορο από την οικονομική κρίση έδαφος και βγήκαν πάλι για σεργιάνι, για να σκορπίσουν το μίσος και το θάνατο. Κι όσοι έχουν παρασυρθεί, και λένε ότι δεν ήξεραν με ποιους είχαν να κάνουν, τώρα πια ξέρουν και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Οι ντόπιοι φασίστες, συνεχιστές των Χιτών, των ταγματασφαλιτών, των γκεσπαμπιτών, των Απριλιανών, βρήκαν την ευκαιρία και έβγαλαν από το ντουλάπι τους τα σύμβολα του θανάτου, τις σβάστικες και όλα τα λάβαρα του Γ’ ΡΑΪΧ, που έπνιξαν την Ευρώπη στο αίμα. Τώρα δεν πρέπει να αφήσουμε όλους αυτούς τους αιμοδιψείς να κάνουν και πάλι τα ίδια. Ο λαός πρέπει να τους απομονώσει και να τους στείλει από και που ΄ρθαν. Όχι άλλος Φασισμός, όχι άλλο Ναζισμό, είτε ντόπιος, είτε ξένος. Ο Νοέμβρης και το Πολυτεχνείο δείχνουν ξεκάθαρα το δρόμο. Μόνο με αγώνα, μόνο αν ματώσουμε θα δούμε άσπρη μέρα, θα δούμε να έρχεται η ΞΑΣΤΕΡΙΑ, θα βάλουμε τέλος στους σύγχρονους τυράννους, θα βάλουμε φραγμό στο νέο οικονομικό ΝΑΖΙΣΜΟ και Φασισμό. Τιμή και Δόξα στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Τιμή και δόξα στην αγωνιζόμενη νεολαία. Τιμή και Δόξα σε όσους αντιστάθηκαν στο Φασισμό. Τιμή και Δόξα σε όσους αντιστέκονται στις Χούντες".
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Όργιο ασυδοσίας των ένστολων αποβρασμάτων στα Εξάρχεια... Τα «άντε γαμήσου!», τα «θα σε γαμήσω, πουτάνα», τα «γαμήστε τους!» δίνουν και παίρνουν από την αλητεία των ένστολων αποβρασμάτων... της ακροδεξιάς κατοχικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ! Που είναι οι δικαστες κι εισαγγελείς που δεν είναι υπόδουλοι του Δ' Ράιχ;
Εισβολή στην περιοχή των Εξαρχείων πραγματοποιούν τα ένστολα ανθρωποειδή των ΜΑΤ και των εποχούμενων παρασιτικών ομάδων, προκαλώντας τους πολίτες, χωρίς να έχει προηγηθεί το παραμικρό επεισόδιο. Αναφέρονται σπασίματα βιτρινών καταστημάτων με γκλομπ, εφορμήσεις με μηχανές και τραυματισμοί δημοσιογράφων, και ακατάσχετη χυδαιολογία χρυσαυγίτικης έμπνευσης, κυρίως προς νέες γυναίκες. Τα... «άντε γ@μήɕ⓪υ!», τα θα σε γ@μήɕω, π⓪υτάνα», τα «γ@μήɕτ€ τους!» δίνουν και παίρνουν από την αλητεία των ένστολων αποβρασμάτων. Ακόμη και καταστροφή περιπτέρων και λεηλασία διαφόρων ειδών έχει καταγγελθεί. Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε, από περίπτερο της πλατείας Εξαρχείων. είναι ενδεικτική. Εν τω μεταξύ, από έγκυρες πηγές έχει διαρρεύσει η πληροφορία πως οι ομάδες των έμμισθων τραμπούκων δρουν πολύ συχνά απόψε ανεξαρτήτως εντολών της ΓΑΔΑ, πράγμα που έχει προκαλέσει ανησυχία στους προϊσταμένους τους.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αν απ' το διορθωμένο Ε9 προκύψει επιστροφή φόρου τότε τρως πρόστιμο 100ευρώ για να μάθεις να κάνεις μαγκιές στο κράτος
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Στρατός των Ζαπατίστας συναντήθηκε με τους γονείς των 43 αγνοούμενων φοιτητών
Τους γονείς των 43 αγνοούμενων φοιτητών υποδέχθηκαν το περασμένο Σάββατο τα μέλη του στρατού των Ζαπατίστας, στην περιοχή Τσιάπας στο Μεξικό, και ένωσαν τις φωνές τους στην κοινή κραυγή για δικαιοσύνη και εύρεση των φοιτητών. Οι ηγέτες του Στρατού των Ζαπατίστας εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους και εγγυήθηκαν ότι θα απαιτήσουν να αποδοθεί άμεσα δικαιοσύνη στην υπόθεση. "Είμαστε εδώ για να ζητήσουμε την υποστήριξή σας, διότι η κυβέρνηση δεν μας ακούει", είπαν οι γονείς στον EZLN. "Εμείς, οι Ζαπατίστας - ο Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση, θέλουμε να... ακούσουμε τον πόνο και το θυμό σας, που είναι επίσης και δικοί μας", είπε ο Comandante Tacho κατά την τελετή υποδοχής των συγγενών. "Πενήντα ημέρες πέρασαν από τότε που τα παιδιά μας εξαφανίστηκαν και η κυβέρνηση φαίνεται πως από την αρχή μας εξαπατά και θέλει να μας αποτρέψει από το να τα βρούμε. Μια μας λένε ότι είναι νεκρά, πρώτα θαμμένα σε λάκκους - και μετά καμμένα. Αλλά δεν πιστεύουμε τίποτα επειδή δεν έχουν καμία απόδειξη για αυτά που λένε. Είμαι σίγουρη ότι ο γιος μου πάρθηκε από την κυβέρνηση και αυτή ξέρει που τους έχουν", δήλωσε η Carmelita Cruz, μητέρα ενός από τους φοιτητές.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Oι απόντες απ' όλους τους αγώνες, τα μνημονιακά γερμανοτσογλάνια (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και σια), τα πουλημένα τομάρια... δεν μπορούν να αποφασίσουν αν για όλα φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου ή η γενιά του Πολυτεχνείου
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η γενιά του Πολυτεχνείου
Μετά την χρεοκοπία της χώρας, είναι πολύ διαδεδομένη η άποψη πως για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο οποίος πέθανε το 1996). Πριν από την χρεοκοπία της χώρας, ήταν πολύ διαδεδομένη η άποψη πως για όλα τα άσχημα στην Ελλάδα έφταιγε η γενιά του Πολυτεχνείου. Τα πράγματα μπερδεύονται λίγο όταν πλησιάζει η... επέτειος του Πολυτεχνείου γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν να αποφασίσουν αν για όλα φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου ή η γενιά του Πολυτεχνείου. Πάντως, αυτοί φταίνε μόνο. Κανένας άλλος. Βέβαια, είναι μια πρόοδος να ευθύνεται για την κατάντια της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου ή η γενιά του Πολυτεχνείου, αφού, πριν ρίξουμε όλες τις ευθύνες σε αυτούς, για όλα έφταιγαν οι Τούρκοι. Μάλλον κάποιοι αντιλήφθηκαν πως είναι πολύ αστείο να ρίχνουν τις ευθύνες στους Τούρκους, αφού αποχώρησαν -και μας άφησαν μόνους μας με τους προδοτες δεξιους - πριν από πάρα πολλές δεκαετίες. Είναι εντυπωσιακό πως όλοι αυτοί που ρίχνουν όλες τις ευθύνες για την σημερινή κατάντια της Ελλάδας στον Ανδρέα Παπανδρέου, ή στη γενιά του Πολυτεχνείου, θεωρούν πως οι δεξιές κυβερνήσεις μετά την κατοχή, η χούντα -που κι αυτή δεξιά ήταν-, οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και οι κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή δεν έχουν απολύτως καμία ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας. Είναι λογικό να μην αναγνωρίζουν ευθύνες σε όλους αυτούς γιατί τους περισσότερους τους ψήφιζαν με πάθος• 90% έπαιρναν μαζί, μέχρι πριν την χρεοκοπία, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, και δεν τους ψήφιζα εγώ. Οπότε, αν έχουν ευθύνη ο Κώστας Σημίτης και ο Κώστας Καραμανλής, έχουν ευθύνες κι αυτοί που τους ψήφιζαν. Δηλαδή οι ίδιοι. Οι Έλληνες έφαγαν 7 χρόνια στη μάπα τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τη γελοία παρέα του, δεν έβγαλαν άχνα, αλλά, μετά την τραγωδία της Κύπρου και την πτώση της χούντας, ανακάλυψαν όλοι πως έκαναν αντίσταση κατά της χούντας. Όλοι οι Έλληνες ήταν στο Πολυτεχνείο. Θα θυμάστε την εποχή που δεν υπήρχε Έλληνας που να μην υποστήριζε πως ήταν στο Πολυτεχνείο την 17η Νοεμβρίου του 1973. Το Πολυτεχνείο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τους Έλληνες, αφού, αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο, θα έπρεπε να αποδεχτούν την πικρή αλήθεια: η χούντα δεν γνώρισε ουσιαστική αντίσταση. Η χούντα έκανε περίπατο επί 7 χρόνια. Οι Έλληνες και τα κόμματα φούσκωσαν τόσο πολύ το Πολυτεχνείο -για να καλύψουν τη δική τους δουλοπρέπεια και εθελοδουλία- που του έδωσαν διαστάσεις λαϊκής επανάστασης. Όταν πέρασαν λίγο τα χρόνια, οι Δεξιοι νοστάλγησαν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο -που ήταν γελοίος και κάθαρμα όπως ήταν κι αυτοί, οπότε τους ταίριαζε απόλυτα-, και έριξαν τις ευθύνες για ό,τι άσχημο συνέβαινε στη χώρα στη γενιά του Πολυτεχνείου. Μα η γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν στο Πολυτεχνείο. Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν στο σπίτι της. Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν αυτοί οι ίδιοι που την κατηγορούσαν. Στο Πολυτεχνείο ήταν μόνο μερικές χιλιάδες όμορφοι και γενναίοι νέοι, που έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την χούντα, τα κόμματα που ήταν στην παρανομία -και διαφωνούσαν με την κατάληψη-, και τη συντριπτική πλειοψηφία των αδιάφορων Δεξιων πολιτών, και κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Και ξαφνικά, οι ευθύνες για την κατάσταση στην Ελλάδα αποδόθηκαν σε αυτούς που είχαν κλειστεί στο Πολυτεχνείο. Ποιοι τους απέδωσαν ευθύνες; Μα αυτοί που γούσταραν τρελά τη χούντα του Παπαδόπουλου. Η γενιά της χούντας. Η γενιά της χούντας, η οποία χρησιμοποίησε το Πολυτεχνείο, για να βαφτιστεί «γενιά του Πολυτεχνείου» και να πάρει συγχωροχάρτι για το γεγονός πως γούσταρε τη χούντα. Την ευθύνη για την κατάντια της χώρας την έχει η γενιά της χούντας, η οποία το βράδυ του Πολυτεχνείου ήταν κλεισμένη στο σπίτι της και έβλεπε ανέμελα στην τηλεόραση τον χαριτωμένο Νίκο Μαστοράκη -βρίζοντας και τα «κωλόπαιδα που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο και κάνουν φασαρίες»-, ενώ, μετά την πτώση της χούντας, η γενιά της χούντας πέρασε στη Νέα Δημοκρατία. Η μόνη έγνοια που είχε η γενιά της χούντας -δηλαδή οι περισσότεροι Δεξιοι - ήταν να φάει από όπου μπορούσε και να αρπάξει. Και αυτοί κατηγορούν τώρα τους νέους που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973. Υπάρχει κάποιος που να απορεί ακόμα για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας; Η Δεξιοι και οι Δεξιες έχουν αυτό που τους αξίζει. Και αξίζουν και χειρότερα.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κανένας μνημονιακός δωσίλογος δεν έχει πλέον ασυλία! Φοιτητές δεν επέτρεψαν στον πρύτανη του ΑΠΘ να καταθέσει στεφάνι
Φοιτητές που είναι συγκεντρωμένοι από νωρίς το πρωί στη Πολυτεχνική σχολή του ΑΠΘ δεν επέτρεψαν στον πρύτανη, Περικλή Μήτκα, να καταθέσει στεφάνι για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο πρύτανης του ΑΠΘ έφτασε μέχρι την είσοδο, ωστόσο όταν προσπάθησε να πλησιάσει στο μνημείο, οι φοιτητές έφτιαξαν αλυσίδα και... τον απέτρεψαν από το να προχωρήσει. Τελικά, άφησε το στεφάνι στην είσοδο, από όπου οι φοιτητές το πήραν και το πέταξαν.