Η πιο τραγική, ισως, φιγούρα του κομμουνιστικού κινήματος και , σίγουρα, μια από τις πιο όμορφες!
Το μετεμφυλιακό καθεστώς, οι παράνομοι και η «υπόθεση Πλουμπίδη»*
«(...) αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος»...
Στις 14 Αυγούστου 1954, χαράματα, ο Νίκος Πλουμπίδης, φορώντας ένα μαύρο κουστούμι και λευκό πουκάμισο, δεμένος με χειροπέδες, μεταφέρεται με αυτοκίνητο από τις φυλακές όπου κρατείται στην Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Η ύστατη ώρα πλησιάζει μα εκείνος δεν χάνει το κουράγιο του. Απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους που είναι συγκεντρωμένοι αξημέρωτα στον τόπο εκτέλεσής του, λέει: «Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να ’στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει». Σε λίγο το εκτελεστικό απόσπασμα στήνεται απέναντί του, ο ίδιος αρνείται να του δέσουν τα μάτια και να κοινωνήσει. «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» έγραφαν οι εφημερίδες την επόμενη μέρα.
Επρόκειτο για την τελευταία πράξη στην υπόθεσης της «ασυρματολογίας» (όπως τη χαρακτήριζε ο Τύπος της εποχής), που είχε ξεκινήσει με τη σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του (1950), στην οποία ο Ν. Πλουμπίδης ενεπλάκη με διάφορους τρόπους. Την ευθύνη για τη δολοφονία Πλουμπίδη είχε η μετεμφυλιακή κυβέρνηση του «Ελληνικού Συναγερμού» με πρωθυπουργό τον Αλ. Παπάγο. Η «υπόθεση Πλουμπίδη» αποκτά διπλό ενδιαφέρον καθώς μετά τη σύλληψή του στοχοποιήθηκε τόσο από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς όσο και από την ηγεσία του κόμματός του.
Στην ηγεσία τα κρίσιμα χρόνια
Ο Νίκος Πλουμπίδης ή Μπάρμπας υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ) από το 1938. Συμμετείχε στην καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού στη διάρκεια του εμφυλίου. Μετά την ήττα του ΔΣΕ, ήταν το μόνο μέλος του ΠΓ που παρέμεινε ασύλληπτο στην Αθήνα και η ηγεσία του έδωσε εντολή να αναλάβει την καθοδήγηση του παράνομου δικτύου. Παράλληλα, συνέδεσε το όνομά του με τις πρώτες προσπάθειες νόμιμης έκφρασης της Αριστεράς, το 1950-1.
Το αντι-κομμουνιστικό μετεμφυλιακό καθεστώς
Το τέλος του εμφυλίου πολέμου σηματοδότησε την επιβολή ενός αντι-κομμουνιστικού καθεστώτος: Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ παρέμειναν εκτός νόμου, συνεχίστηκε η αναστολή άρθρων του Συντάγματος, η εφαρμογή διαφόρων «έκτακτων μέτρων» (έκτακτα στρατοδικεία, κ.λπ), μονιμοποιήθηκε η λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η χρήση του «πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων» κ.ά. Τον Απρίλη του 1950, σύμφωνα με ανακοινώσεις του ΓΕΣ, 3.033άτομα είχαν εκτελεστεί, 5.322 είχαν καταδικαστεί σε θάνατο από έκτακτα στρατοδικεία, 17.000 σε ισόβια, 20.000 ήταν εκτοπισμένοι.
Δομικά στοιχεία του μετεμφυλιακού καθεστώτος, τα οποία συναντάμε με διαφορετική ένταση σε όλη την περίοδο από το 1950-1967, ήταν: Η αυτονόμηση των ενόπλων δυνάμεων και του Στέμματος, η απορρόφηση της νομοθετικής εξουσίας από την εκτελεστική και η συνεχής προσφυγή στις «εξαιρετικές λειτουργίες», η λειτουργία διαφόρων ανταγωνιστικών κέντρων εξουσίας εντός του κράτους (μοναρχία, ένοπλες δυνάμεις, συμμαχικός παράγοντας).
Ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ αμέσως μετά τον εμφύλιο
Για την ηττημένη Αριστερά, το τέλος του εμφυλίου σηματοδοτήθηκε από το πέρασμα χιλιάδων πολεμιστών του ΔΣΕ, μελών του ΚΚΕ και της ηγεσίας, σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Λίγες ανταρτοομάδες παρέμεινα στο εσωτερικό έχοντας στενά περιθώρια δράσης. Τα παράνομα μέλη του ΚΚΕ γνώριζαν ένα ανελέητο πογκρόμ. Σε αυτό το πλαίσιο, η λειτουργία του παράνομου μηχανισμού του κόμματος αναγορεύτηκε από την ηγεσία ως πρώτιστος στόχος.
Το ΚΚΕ διατηρούσε παράνομο μηχανισμό (κομματικές οργανώσεις, τυπογραφεία, ασυρμάτους) στην Αθήνα καθ’ όλη τη διάρκεια του εμφυλίου. Ωστόσο από τον Μάρτη έως το Σεπτέμβρη 1949, η Ασφάλεια τον αποσάρθρωσε. Ο μόνος καθοδηγητής που είχε μείνει ασύλληπτος ήταν ο Νίκος Πλουμπίδης, ο οποίος ορίστηκε επικεφαλής του μετεμφυλιακού παράνομου μηχανισμού. Επιπλέον έχει διασωθεί και το δίκτυο των ασυρμάτων που έλεγχε ο Βαβούδης. Παράλληλα, ηγετικά στελέχη της ΕΠΟΝ (Σ. Κασιμάτης, Φ. Λαζάρου) συγκρότησαν 2ο παράνομο κέντρο στην Αθήνα, που ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικό απέναντι στο δίκτυο Πλουμπίδη.
Η πρώτη εκλογική καταγραφή
Μετά το λήξη του εμφυλίου, μια νέα εκλογική καταγραφή, που θα νομιμοποιούσε το στρατιωτικό αποτέλεσμα, ήταν αναγκαία. Στις 5 Μαρτίου 1950 προκηρύχθηκαν εκλογές, χωρίς τη χαλάρωση των αυταρχικών μέτρων. Λαικο κομμα, Κων. Τσαλδαρης 18,8% και 62 εδρες, Φιλελευθερο Κομμα Σοφοκλης Βενιζελος 17,2% και 56 εδρες, Εθνικη Προοδευτικη Ενωση Κεντρου Νικολαος Πλαστηρας 16,4% και 45 εδρες, Σοσιαλιστικο Δημοκρατικο Κομμα Γεωργιος Παπανδρεου 10,6% και 35 εδρες, Δημοκρατικη Παραταξη (αριστερα) Σβολος-Σοφιανοπουλος-Γρηγοριαδης 9,7% και 18 εδρες, Πολιτικη Ανεξαρτητος Παραταξις Μανιαδακης-Κοτζιας 8,1% και 16 εδρες, Μετωπο Εθνικης Αναδημιουργιας Παν. Κανελλοπουλος 5,2% και 7 εδρες, Εθνικο Κομμα Ναπολεοντας Ζερβας 3,6% και 7 εδρες, Νέο Κομμα Σπυριδων Μαρκεζινης 2,5% και 1 εδρα, Παραταξη Αγροτων Εργαζομενων Μπαλτατζης-Μυλωνας 7,5% και 3εδρες. Στη Βουλη των 250 εδρων. Κυβερνηση Πλαστηρα-Βενιζελου-Παπανδρεου. Τα προπολεμικά κόμματα (Λαϊκό Κόμμα και Κόμμα των Φιλελευθέρων) παρουσίασαν πτώση. Έκπληξη αποτέλεσαν: Η νεοσύστατη ΕΠΕΚ του Ν. Πλαστήρα, που πρόβαλλε ως στόχους την ειρήνευση και την αλλαγή, αλλά και η Δημοκρατική Παράταξη, εκλογικό μέτωπο της Αριστεράς, το οποίο συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, απαρτιζόμενο από κόμματα που είχαν συνεργαστεί στο ΕΑΜ, το 1946. Ο Ν. Πλουμπίδης ήταν αυτός που ανέλαβε τις συνεννοήσεις, αυτοπροσώπως, με κίνδυνο να συλληφθεί. Κατά τις διαβουλεύσεις, οι σύμμαχοι αρνήθηκαν τη συμμετοχή των εξόριστων και των φυλακισμένων στα ψηφοδέλτια. Τελικά, ο Ν. Πλουμπίδης δέχθηκε τις απαιτήσεις τους, γεγονός που αποτέλεσε σημείο τριβής του με την ηγεσία.
Το «κεντρώο διάλειμμα» και τα «μέτρα ειρηνεύσεως»
Μετά τις εκλογές σχηματίστηκε κυβέρνηση Κέντρου με πρωθυπουργό τον Ν. Πλαστήρα από Μαρτιο μεχρι Αυγουστο και μετα μεχρι τις 9 Σεπτεμβριου 1951 πρωθυπουργος Βενιζελος . Σε μια προσπάθεια να γίνει μετάβαση από το καθεστώς του εμφυλίου, η κυβέρνηση ανέστειλε τις εκτελέσεις. Παράλληλα, προώθησε 5 νομοσχέδια για την εφαρμογή «μέτρων επιείκειας»: Αύξηση του Συμβουλίων Χαρίτων, αναθεώρηση των αποφάσεων των εκτάκτων στρατοδικείων, κατάργηση του Αναμορφωτηρίου της Μακρονήσου και αμνήστευση των παραδιδόμενων.
Τα «μέτρα» προκάλεσαν σάλο καθώς κατατέθηκαν στη Βουλή σε μια κρίσιμη, διεθνώς, περίοδο: Η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Κορέα και η όξυνση του Ψυχρού Πολέμου, ενίσχυσαν τις ακραίες φωνές εντός των διαφόρων κέντρων εξουσίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, ξέσπασε κυβερνητική κρίση, όταν ο Πλαστήρας δήλωσε ότι θα καταργηθεί η θανατική ποινή. Η κυβέρνηση έπεσε τον Αύγουστο του 1950 και σχηματίστηκε νέα από τα κόμματα του Βενιζέλου και Παπανδρέου, με την υποστήριξη των Λαϊκών. Σε αυτή τη φάση, εντάθηκε η επίθεση κατά της Αριστεράς, επαναλειτούργησαν τα έκτακτα στρατοδικεία, οι διώξεις έπληξαν ακόμα και οπαδούς της ΕΠΕΚ.
Η δράση των παρανόμων και η αποστολή Μπελογιάννη
Κατά τη διάρκεια του «κεντρώου διαλείμματος», η Αριστερά πίεζε για διεύρυνση των «μέτρων», ενώ κύριο αίτημά της ήταν η γενική αμνηστία. Σε αυτή τη φάση στόχος της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν η ανασυγκρότηση του παράνομου μηχανισμού με αποστολές στελεχών από το εξωτερικό, επικεφαλής των οποίων ορίστηκε ο Ν. Μπελογιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Πράγματι, τον Ιούνιο του 1950, ο Ν. Μπελογιάννης πέρασε παράνομα στη χώρα και ήρθε άμεσα σε επαφή με τον παράνομο μηχανισμό του Πλουμπίδη στην Αθήνα.
Τέλη Ιουνίου, γνώριζε ήδη την οργανωτική κατάσταση και ενημέρωνε την ηγεσία, μέσω του ασυρμάτου του Βαβούδη: «Σας γράφω κρίση μου για ανθρώπους μας. Ο Μπ (Πλουμπίδης) είναι εντάξει. Αρρώστια και απομόνωση συντελούν να βλέπει ορισμένα πράγματα στενά, σχολαστικά, χλιαρά. Κουφός (Βαβούδης) μάλλον εντάξει (…) Ξεκαθαρίζω, ανασυγκροτώ αυτό που υπάρχει και προσπαθώ να χτίσω άλλο παράλληλα»
Η σύλληψη Μπελογιάννη
Μέσα σε ατμόσφαιρα έντασης των διώξεων από την κυβέρνηση Βενιζέλου – Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1950 η σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη, της Έλλης Ιωαννίδου και 93 ακόμη κομμουνιστών. Επρόκειτο για το μεγαλύτερο «χτύπημα» της Ασφάλειας από την άνοιξη του 1949. Η υπόθεση αξιοποιήθηκε για τη σκλήρυνση των μέτρων εναντίον του ΚΚΕ (τον Μάρτη εκτελέστηκαν 14 κομμουνιστές, τον Απρίλη πραγματοποιήθηκε κύμα συλλήψεων στην Αθήνα).
Οι συλλήψεις τροφοδότησαν κλίμα καχυποψίας μεταξύ των εναπομεινάντων παρανόμων, των φυλακισμένων, των εξόριστων και της ηγεσίας. Άμεσα πραγματοποιήθηκε αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων. Ο Ν. Πλουμπίδης πήρε εντολή από το ΠΓ «να κλειστεί μέσα», να έχει επαφή μονό με τον Βαβούδη, ο οποίος ανέλαβε την καθοδήγηση της νόμιμης και παράνομης δουλειάς.
Ωστόσο, τον Αύγουστο του 1951, για άλλη μια φορά η ηγεσία ορίζει τον Ν. Πλουμπίδη υπεύθυνο για τις συνεννοήσεις με τους συμμάχους εντός της νεοϊδρυθείσας ΕΔΑ. Οι εντολές που είχε ήταν η δημιουργία μετώπου με μίνιμουμ πρόγραμμα, η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια φυλακισμένων – εξόριστων, του ίδιου και του Μπελογιάννη. Οι συγκεκριμένες υποψηφιότητες είχαν μεγάλη σημασία για το ΚΚΕ, ωστόσο οι σύμμαχοι μέσα στην ΕΔΑ τις αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Μπροστά στον κίνδυνο να τορπιλιστεί το νέο εγχείρημα, ο Πλουμπίδης αποδέχεται τους όρους τους, προκαλώντας την αντίδραση της ηγεσίας.
Η δεύτερη φάση του «κεντρώου διαλείμματος»
Από τις εκλογές του Σεπτέμβρη 1951 προέκυψε κυβέρνηση συνασπισμού αποτελούμενη από την ΕΠΕΚ και το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Στις εκλογες 9 Σεπτεμβριου 1951 ο Ελληνικος Συναγερμος του Αλεξανδρου Παπαγου πηρε 36,4% και 110 εδρες, η ΕΠΕΚ του Πλαστηρα 23,5% και 72 εδρες, οι Φιλελευθεροι του Σοφοκλη Βενιζελου 18,9% και 56 εδρες, η ΕΔΑ 10,5% και 9 εδρες, το Λαικο Κομμα του Κωνσταντινου Τσαλδαρη 6,5% και 2 εδρες το Αγροτικο Κομμα του Μπαλτατζη 2,2% και 1 εδρα, και το Σοσιαλιστικο Δημοκρατικο Κομμα του Γεωργιου Παπανδρεου 2% και καμια εδρα. Κυβερνηση Πλαστηρα-Βενιζελου μεχρι 16 Νοεμβριου 1952 που εγιναν εκλογες και νικησε ο Ελληνικος Συναγερμος του Παπαγου. Το κέντρο για άλλη μια φορά προσπάθησε να προωθήσει μέτρα κατευνασμού: Αντικατάσταση των εκτάκτων στρατοδικείων από 5μελή εφετεία, κατάργηση των στρατοπέδων, μετατροπή των θανατικών ποινών σε ισόβια, κ.ά. Έως τα τέλη Οκτώβρη εξετάστηκαν από αναθεωρητικά στρατοδικεία οι υποθέσεις 571 θανατοποινιτών: Οι 124 απαλλάχθηκαν, σε 28 μετατράπηκε η ποινή σε ισόβια, σε 75 δεν άλλαξε η ποινή και στους υπόλοιπους αποδόθηκαν μικρότερες.
Το στράτευμα αντέδρασε. Μάλιστα με πρωτοβουλία του ξεκίνησε, εσπευσμένα, η δίκη Μπελογιάννη σε έκτακτο στρατοδικείο και όχι 5μελές εφετείο. Παραπέμφθηκαν 93 άτομα με κατηγόριες για παράβαση του ν. 509. Η τροπή της υπόθεσης άλλαξε όταν, λίγες μέρες πριν βγει η απόφαση, αποκαλύφθηκαν οι δύο ασύρματοι του ΚΚΕ σε Γλυφάδα και Καλλιθέα. Ο ασυρματιστής Βαβούδης αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χέρια των διωκτών του.
Τελικά το δικαστήριο επέβαλε σε 12 εκ των κατηγορουμένων θανατικές ποινές. Όμως η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ότι δεν θα γίνουν εκτελέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, η αποκάλυψη των ασυρμάτων χρησιμοποιήθηκε από τις αρχές για να παραπεμφθεί εκ νέου ο Μπελογιάννης και 29 ακόμη κομμουνιστές στο Διαρκές Στρατοδικείο για παράβαση του ν. 375, περί κατασκοπίας.
Η νέα δίκη, που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1952, τελείωσε με την καταδίκη 8 κατηγορούμενων σε θάνατο. Η απόφαση έπρεπε να εκτελεστεί σε 5 μέρες.
Δεκάδες προσωπικότητες από το χώρο της διανόησης (Σάρτρ, Ελυάρ κ.ά.), βουλευτές από την Αγγλία, Γαλλία, την ΕΔΑ και την ΕΠΕΚ ζήτησαν να μην γίνουν οι εκτελέσεις.
Εκείνες τις τραγικές στιγμές ήταν που ο Πλουμπίδης έστειλε επιστολή στην Ασφάλεια, αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού, διαβεβαιώνοντας ότι θα παραδοθεί αν ανακληθούν οι θανατικές ποινές. Ωστόσο το γράμμα του καταγγέλθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ ως κατασκεύασμα της Ασφάλειας.
Τελικά στις 30 Μαρτίου, αφού το Συμβούλιο Χαρίτων αποφάσισε να μην ανασταλούν οι ποινές για τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο, οι 4 κομμουνιστές οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, αναδεικνύοντας μεταξύ άλλων και την τραγική αποτυχία της κυβέρνηση Κέντρου να επιβάλλει την πολιτική του κατευνασμού.
Η «υπόθεση Πλουμπίδη»
Οι αποκαλύψεις των ασυρμάτων οδήγησαν στο οριστικό μπλοκάρισμα της επικοινωνίας του παράνομου κέντρου του Ν. Πλουμπίδη με την ηγεσία. Χωρίς καμία κομματική μέριμνα ο Πλουμπίδης προσπαθούσε να διαφύγει τη σύλληψη, κρυμμένος σε σπίτια έμπιστών του. Εκείνη την περίοδο συστηματικές διαδόσεις μεταξύ των κομμουνιστών στο εσωτερικό ανέφεραν ότι ήταν «χαφιές». Μάλιστα ζητήθηκε και η γνώμη του Μπελογιάννη, ο οποίος εγγυήθηκε για δεύτερη φορά για την ακεραιότητά του. Σε όλη αυτή τη διαδικασία θα παίξει ρόλο και η προπαγάνδα της Ασφάλειας, η οποία συντηρεί ένα διαρκή δημοσιογραφικό θόρυβο για τον ασύλληπτο κομμουνιστή.
Τον Απρίλη του 1952, ο Πλουμπίδης έστειλε γράμμα στην Έ. Ιωαννίδου στο οποίο πιστοποιούσε πως έχει έξι μήνες να συνδεθεί με το Πολιτικό Γραφείο: «Σπίτι δεν έχω. Λεφτά υπάρχουν κάτι λίγα. (…) Ο 10 δεν μπορεί να μου βρει σπίτι γιατί φοβούνται όλοι την κατηγορία της κατασκοπίας». Παράλληλα διατύπωνε τους φόβους του: «Το κόμμα να μην ενδιαφερθεί για μένα τόσο καιρό σημαίνει ότι κάτι στραβό έχει εναντίον μου», «κάποιος δίνει πληροφορίες στο ΠΓ που το αναγκάζουν να είναι κουμπωμένο μαζί μου».
Οι φόβοι του Ν. Πλουμπίδη ήταν πραγματικοί, καθώς η ηγεσία είχε ξεκινήσει από το Γενάρη του 1952 διαδικασίες για την εξέταση της υπόθεσής του. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής είχαν κληθεί να γράψουν εκθέσεις με ό,τι σχετικό γνωρίζουν, οι οποίες ωστόσο δεν περιείχαν κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο. Αντίθετα, οι εκθέσεις του Ζαχαριάδη και Μπαρτζιώτα αποτελούσαν δριμύτατο κατηγορώ. Μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη, δόθηκε εντολή στον Μπαρτζιώτα να γράψει το σχέδιο απόφασης που αφορούσε στον Ν. Πλουμπίδη, το οποίο επικυρώθηκε τρεις μήνες αργότερα. Έγραφε χαρακτηριστικά: «Το ΠΓ εξετάζει δύο χρόνια τώρα την υπόθεση του Ν. Πλουμπίδη (…). Τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν σε βάρος του αποδείχνουν ότι είναι παλιός προβοκάτορας του ΚΚΕ. (…) Η δράση του ξεδιαλύνεται κυρίως από την 4η Αυγούστου».
Οι βασικές κατηγορίες που του αποδόθηκαν ήταν οι χειρισμοί του στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1950-1, τα «χτυπήματα» που υπέστη ο παράνομος μηχανισμός, και κυρίως η προδοσία του Μπελογιάννη στις αρχές. Μάλιστα η απόφαση, σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί γιατί ενώ υπήρχαν υποψίες χρησιμοποιούταν ως κύριος εκπρόσωπος του ΠΓ σε κομβικές κομματικές δράσεις, υποστήριζε: «Η Ασφάλεια για να τον διευκολύνει και παράλληλα για να κρατά στα χέρια της κάθε νόμιμη κίνηση, έδινε τη δυνατότητα στον Ν. Πλουμπίδη να βγάζει εφημερίδες κ.ά. Μα αυτό επέτρεπε στο ΚΚΕ να χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο βήμα (…) και ακόμη να μπαίνει στα ίχνη της αποκάλυψης του προβοκάτορα». Ο μόνος που αντέδρασε στην απόφαση ήταν ο Κ. Θέος. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε καμιά ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής δεν συζητήθηκε το ζήτημα.
Η ανυπαρξία ενός προστατευτικού δικτύου διευκόλυνε τη σύλληψη του Πλουμπίδη, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1952. Ο Ν. Πλουμπίδης ήταν προετοιμασμένος: Σε γράμμα του αναφέρει «τη σύλληψη μου την περίμενα, ήταν αναπόφευκτη αφού δεν είχα ούτε λεφτά, ούτε οργάνωση να στηριχθώ». Η ηγεσία, μετά τη σύλληψη, τον παρουσίασε μέσω του ραδιοσταθμού ως «χαφιέ» και ανέφερε ότι εδώ και καιρό είχε επισημάνει την προδοτική του δράση. Η Ασφάλεια αξιοποίησε αμέσως τις ανακοινώσεις και προσπάθησε να στρέψει τον Πλουμπίδη εναντίον του ΚΚΕ, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Κατά την παραμονή του στις φυλακές Σωτηρία κρατήθηκε σε απομόνωση από τους άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Οι μόνοι που τον επισκέπτονταν ήταν οι γονείς και ο αδερφός της συζύγου του, που ήταν δικηγόρος του. Πιέσεις για να τον αποκηρύξει δεχόταν και η γυναίκα του. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που αντιτάχθηκαν ανοιχτά στις καταγγελίες της ηγεσίας. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της Έλλης Ιωαννίδου. Όπως η ίδια αναφέρει «μόλις μαθεύτηκε η καταγγελία στις φυλακές Αβέρωφ, έστειλα μέσω Ελβετίας στο Ζαχαριάδη ότι κάνουν λάθος και μπορώ να τους στείλω στοιχεία. Εκείνοι μου ζήτησαν τα στοιχεία που είχα. Έστειλα κρυπτογραφημένο μήνυμα. Η απάντηση ήταν πως η επιτροπή πόλης της Αθήνας καθαιρούσε τη φυλακισμένη που είχε την τόλμη να αμφισβητήσει. Η επιχειρηματολογία της απόφασης στηρίζονταν στο ότι είχα πει να βάλει το κόμμα δικηγόρο στον Πλουμπίδη, στήριξα τη γυναίκα του κ.ά.».
Παρά τη διμέτωπη επίθεση, ο Πλουμπίδης παρέμεινε πιστός στην κομματική πειθαρχία. Θεώρησε ότι η ανακοίνωση της ηγεσίας «ήταν έκφραση των υπαρχόντων ερωτηματικών που γεννήθηκαν στην ΚΕ από γνώμες μου πάνω σε σοβαρά προβλήματα που εγώ καθοδήγησα και από πληροφορίες». Δικαιολόγησε μάλιστα την ενέργεια, υποστηρίζονταν ότι η καταγγελία αποτελούσε κλήση σε επαγρύπνηση. Μάλιστα, όπως φαίνεται σε γράμματα του από την φυλακή, πίστευε πως η ηγεσία, αν και έχει κάνει λάθος, κατοπινά θα τον αποκαθιστούσε.
Τη μάχη της δίκης την έδωσε μόνος, ωστόσο υπεράσπισε την κομμουνιστική δράση και κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις του αντι-κομμουνιστικού κράτους. Στις 14 Αυγούστου του 1954οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πέντε χρόνια μετά τον εμφύλιο η κυβέρνηση του Ελληνικού Συναγερμού συνέχιζε τις εμφυλιοπολεμικές πρακτικές. Μόνο που αυτή τη φορά καμία αντίδραση δεν ξέσπασε από το στρατόπεδο των ηττημένων.
Δύο μέρες μετά την εκτέλεση, η «Ελεύθερη Ελλάδα» πληροφορούσε ότι η δολοφονία ήταν εικονική και ο Πλουμπίδης είχε φυγαδευτεί στην Αμερική: «Η σκηνοθεσία της εκτέλεσης του προβοκάτορα Πλουμπίδη ήταν μέσα στα σχέδια τους να φουντώσουν την αντικομμουνιστική υστερία. Με την ψευτοεκτέλεση Πλουμπίδη θέλησαν να δημιουργήσουν προηγούμενο ότι εκτελούνται τάχα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ για να προχωρήσουν σε καταδίκες σε θάνατο και πραγματικές εκτελέσεις στελεχών – λαϊκών αγωνιστών».
Επίσης θα υποστηριχθεί ότι ο Πλουμπίδης παρείχε πληροφορίες βάσει των οποίων έγιναν αναθεωρήσεις δικών, όπως στην περίπτωση της Ε. Ιωαννίδου: «Η παπαγική στρατοκρατία επιδιώκει να επικυρώσει τις θανατικές καταδίκες, να στηρίξει και να ξαναζεστάνει με τη βοήθεια του προβοκάτορα Πλουμπίδη τον πλαστηρικό μύθο περί κατασκοπίας». Η συκοφάντησή του συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια. Την επίσημη διατύπωσή της θα αναλάβει ο Σ. Κασιμάτης με τα άρθρα του στο «Νέο Κόσμο» κατά το 1953. Η επιλογή αυτού του στελέχους δεν ήταν τυχαία, καθώς επρόκειτο για τον καθοδηγητή του 2ου παράνομου κέντρου, που διατύπωνε υποψίες για το μηχανισμό Πλουμπίδη στο ΠΓ. Ο ίδιος θα υποστηρίξει αργότερα ότι τα άρθρα τα έγραψε υπό την πίεση της ηγεσίας.
Η αποκατάσταση
Οι καταγγελίες στο πρόσωπο του Πλουμπίδη θα σταματήσουν οριστικά μετά την καθαίρεση Ζαχαριάδη, όταν θα αναζητηθούν ευθύνες για τα «χτυπήματα» του παράνομου μηχανισμού, εντός των μελών του ΠΓ. Τότε ξεκινά και η εσωκομματική αναδιαπραγμάτευση της υπόθεσής του. Τον Νοέμβρη του 1957, συστάθηκε εξεταστική επιτροπή που συνέταξε πόρισμα. Σύμφωνα με αυτό: «Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στα αρχεία της ΚΕ, που να καταγγέλλει ότι ο Ν. Πλουμπίδης ευθύνεται για τη σύλληψη του Μπελογιάννη». Τα αίτια της σκευωρίας υποστηρίχθηκε πως ήταν πολιτικά: «(…) και μετά την ήττα τους χρειάστηκε ένας να του φορτώσουν τη χρεοκοπία της πολιτικής τους», ενώ ανέφερε «ειδική ευθύνη για τη συκοφάντηση και εξόντωση του φέρουν οι Ζαχαριάδης, Μπαρτζιώτας, Βλαντάς». Η 8η Ολομέλεια θα τον αποκαταστήσει με μια λιτή απόφαση, η οποία ωστόσο δεν δημοσιοποιήθηκε.
Ο Νίκος Πλουμπίδης (1902 - 14 Αυγούστου 1954) ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, τη Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, αλλά και μία από τις πλέον τραγικές φυσιογνωμίες στην ιστορία του ΚΚΕ.
Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας το 1902. Σπούδασε στο Διδασκαλείο, στον Πύργο Ηλείας και έγινε δάσκαλος. Υπηρέτησε στην Ελασσόνα και το 1926, έχοντας ήδη αναπτύξει σοσιαλιστικές ιδέες και συνδικαλιστική δράση στον κλάδο του έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Στην αρχή εξελέγη μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Δημοσιοϋπαλληλικής Ομοσπονδίας και λίγο αργότερα της Πανυπαλληλικής Συνομοσπονδίας.[1] Για τις πρώτες του αυτές δραστηριότητες συνελήφθη το 1931, επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, για παράβαση του Ν.2229 του γνωστού Ιδιώνυμου και καταδικάστηκε σε 3 μήνες φυλάκιση με παράλληλη απόλυση από τη θέση του. Έκτοτε αφιερώθηκε στον συνδικαλισμό και αναδείχθηκε ηγετικό στέλεχος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΕΓΣΕΕ).
Συμμετείχε επίσης στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που πήρε μέρος στο 7ο Συνέδριο της Γ' Διεθνούς στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1935. Στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1935 ο Πλουμπίδης εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.
Οι στερήσεις και φυλακίσεις υπέσκαψαν την υγεία του και προσβλήθηκε από φυματίωση.
Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά ο Πλουμπίδης πέρασε στην παρανομία. Ήταν γραμματέας αρχικά της παράνομης κομματικής επιτροπής του ΚΚΕ στη Θεσσαλία και στη συνέχεια στη Μακεδονία. Tον Απρίλιο-Μάιο του 1938 μετά από τις συλλήψεις πολλών ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος και μαζί με τον Γιώργη Σιάντο ανέλαβαν την καθοδήγηση της λεγόμενης Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ).
Τον Μάιο του 1939 συνελήφθη από την Ασφάλεια, αλλά, επειδή έπασχε από φυματίωση μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία» στην πτέρυγα πολιτικών κρατουμένων. Από εκεί, μετά και τη σύλληψη του Σιάντου (Νοέμβρης 1939), μέσω ενός παρανόμου δικτύου, είχε την καθοδήγηση της ΠΚΕ. Η ΠΚΕ με εισήγηση του Πλουμπίδη διέγραψε τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ Π. Δαμασκόπουλο, Σ. Σκλάβαινα, Μ. Μανωλέα που είχαν υπογράψει δήλωση μετανοίας. Μάλιστα ο Δαμασκόπουλος ήταν κουμπάρος του Πλουμπίδη, για τον οποίο σχημάτισε λανθασμένα την εντύπωση ότι ήταν χαφιές της Ασφάλειας.
Η ΠΚΕ ήρθε σε σφοδρή σύγκρουση με την ασφαλίτικη Προσωρινή Διοίκηση που προκάλεσε μεγάλη σύγχυση στα μέλη του παράνομου ΚΚΕ. Μάλιστα η καθαρή ΠΚΕ κατηγορήθηκε ακόμα και από τον έγκλειστο στις φυλακές Νίκο Ζαχαριάδη σαν ασφαλίτικη και χαφιέδικη. Τον Ιούνιο του 1941 ο Πλουμπίδης έδωσε εντολή στα μέλη της ΠΚΕ να προσχωρήσουν στη Νέα Κεντρική Επιτροπή που είχε σχηματιστεί από στελέχη του ΚΚΕ που είχαν αποδράσει από τους τόπους κράτησής τους και να τους παραδώσουν τον παράνομο εκδοτικό μηχανισμό.
Η κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς βρήκε τον Πλουμπίδη κρατούμενο στο σανατόριο «Σωτηρία», από όπου δραπέτευσε μαζί με άλλους κομμουνιστές την Άνοιξη του 1941. Αμέσως μετά την δραπέτευσή του, πέρασε στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης, αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ. Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής έδρασε στην Αθήνα μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ σαν επικεφαλής του ΕΑΜ Αθηνας. Όπως γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο βιβλίο του «Άρης, ο Αρχηγός των Ατάκτων», αυτός ήταν ο επικεφαλής νους που διοργάνωσε την διαδήλωση της Αθήνας το 1943 ενάντια στην βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης.
Μετά την απελευθέρωση, τον Απρίλιο του 1945, εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής από την 11η Ολομέλεια και συμμετείχε στο νέο Πολιτικό Γραφείο. Μετά την επάνοδο όμως του Νίκου Ζαχαριάδη από το Νταχάου το Μάιο του 1945, ο Ν. Πλουμπίδης δεν εκλέχτηκε ξανά στο Πολιτικό Γραφείο.
Όταν στα τέλη του 1947 το ΚΚΕ τέθηκε εκτός νόμου και η ηγεσία του έφυγε για τους ορεινούς όγκους της βόρειας Πίνδου, ο Πλουμπίδης παρέμεινε στην Αθήνα και ανέλαβε την καθοδήγηση των οργανώσεων του ΚΚΕ στην Αθήνα και τον Πειραιά μαζί με την Χρύσα Χατζηβασιλείου. Την άνοιξη του 1948 που έφυγε και η Χατζηβασιλείου για το Γράμμο, ο Πλουμπίδης μαζί με τον Στέργιο Αναστασιάδη ανέλαβαν την καθοδήγηση και μετά τη σύλληψη του Αναστασιάδη το Μάρτη του 1949 συνέχισε μόνος του την κομματική καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην πρωτεύουσα.
Όταν τελείωσε ο Εμφύλιος Πόλεμος τέθηκε επικεφαλής της παράνομης κομματικής οργάνωσης εσωτερικού[1], φροντίζοντας και την έκδοση της εφημερίδας "Δημοκρατικός" που αποτελούσε και το νόμιμο προσωπείο του παράνομου ΚΚΕ.
Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη (1950), το εκτός νόμου ΚΚΕ διέθετε έναν παράνομο μηχανισμό - κλιμάκιο που διεύθυναν τον πολιτικό αγώνα από κρησφύγετα, ο μεν πρώτος ελεγχόταν από τους Ν. Πλουμπίδη και Ν. Μπελογιάννη (που είχε επιστρέψει κρυφά στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1950), το οποίο ερχόταν σε επαφή με το κόμμα μέσω του Ν. Βαβούδη.
Η δε ηγεσία του ΚΚΕ παρέμενε εκτός Ελλάδας σε χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού.
Ο Νίκος Πλουμπίδης απέκτησε ένα γιο, τον Δημήτρη, με τη σύντροφό του Ιουλία, αγωνίστρια της Αντίστασης
Τρίτη, 14 Αυγούστου 2018
Nέα στοιχεία για τα βασανιστήρια στη φυλακή που διηύθυνε η σημερινή επικεφαλής της CIA
Η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε εσωτερικές επικοινωνίες που αποκαλύπτουν νέες λεπτομέρειες σχετικά με τη χρήση βασανιστηρίων σε μια μυστική φυλακή στην Ταϊλάνδη την οποία διηύθυνε η σημερινή επικεφαλής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA), Τζίνα Χάσπελ.
Η εφημερίδα είχε πρόσβαση σε στοιχεία που τεκμηριώνουν γεγονότα που συνέβησαν το επόμενο έτος των επιθέσεων της 11ης Σεπτέμβρη 2001 στις ΗΠΑ και που αποδεικνύουν ότι η CIA έκανε χρήση του “υποβρυχίου” (εικονικός πνιγμός) και άλλων τεχνικών βασανιστηρίων σε τουλάχιστον έναν υποτιθέμενο τρομοκράτη και με αυτόν τον τρόπο απέσπασε ελάχιστες ή καμία πληροφορία σε σχέση με κάποιο συμβάν.
Στα τέλη Νοεμβρίου του 2002, σε μια μυστική φυλακή στην Ταυλάνδη οι ανακριτές της CIA απείλησαν έναν ύποπτο για συμμετοχή στην Αλ Κάιντα ότι “θα έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες της πλάνης του” και ενώ ο άνθρωπος έκλαιγε “εφαρμόστηκε η επεξεργασία νερού” (εικονικός πνιγμός), αναφέρει το μέσο.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, 11 άκρως απόρρητα μηνύματα την εποχή που η Χάσπελ διηύθυνε την βάση, παρέχουν κάποιες γραφικές λεπτομέρειες για τις τεχνικές που χρησιμοποίησε η υπηρεσία για να ανακρίνει με βαναυσότητα τους αιχμαλώτους της Αλ Κάιντα.
Ο Τόμ Μπλάντον, διευθυντής του Εθνικού Αρχείου Ασφαλείας του Πανεπιστημίου George Washington, δήλωσε ότι ως επικεφαλής του χώρου, η Χάσπελ έγραψε ή επικύρωσε αυτά τα μηνύματα , τα οποία ήρθαν στην κατοχή μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης με χρήση του Νόμου περί Ελευθερίας της Πληροφορίας.
Στα έγγραφα συμπεριλαμβάνεται η περίπτωση του Σαουδάραβα Αμπντ Αλ-Ραχίμ Αλ-Νασχίρι, κατηγορούμενο για την οργάνωση μιας βομβιστικής επίθεσης στο πλοίο USS Cole του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ στις ακτές της Υεμένης το 2000, τον οποίο οι ανακριτές ξύρισαν, τον έκλεισαν σε ένα κουτί και τον χτυπούσαν στον τοίχο.
Παρά το γεγονός ότι αυτά τα υλικά έχουν πολλά διαγραμμένα στοιχεία δείχνουν ότι σύμφωνα με μια έκθεση του 2014 της Επιτροπής Πληροφοριών της Γερουσίας, ο εικονικός πνιγμός και η βάναυση μεταχείριση του Νασχίρι απέδωσε ελάχιστες ή καμία νέα πληροφορία σχετικά με τα πραγματοποιηθείσες ή επικείμενες επιθέσεις.
Αυτή τη χρονιά, κατά τη διάρκεια της ακρόασης για να αναλάβει την διεύθυνση της CIA η Χάμπελ υπεβλήθη σε ερωτήσεις για τη συμμετοχή της μετά τις επιθέσεις του 2001 σχετικά με τη χρήση "ενισχυμένων τεχνικών ανάκρισης" οι οποίες θεωρούνται σήμερα βασανιστήρια.
Απαντώντας τότε σε αυτές τις ερωτήσεις, η σημερινή διευθύντρια της CIA δήλωσε ότι δεν έχει πρόθεση να επαναλάβει αυτές τις πρακτικές στην υπηρεσία και ότι “το ενισχυμένο πρόγραμμα ανάκρισης δεν ήταν κάτι που έπρεπε να είχε αναλάβει η CIA”.
Οι Times υπενθύμισαν ότι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ φλερτάρησε με την ιδέα της αναβίωσης του “υποβρυχίου” (εικονικός πνιγμός), επιμένοντας ότι “τα βασανιστήρια λειτουργούν” και ποτέ δεν έχει καταγγέλει τις σκληρές τεχνικές που χρησιμοποιεί η CIA.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αργεντινή 15/8/1972-44 χρόνια από τη σφαγή στό Trelew
Στις 15 Αυγούστου 1972, 25 πολιτικοί κρατούμενοι απέδρασαν από τη φυλακή Ράουσον [Rawson] στην Αργεντινή.
Έξι από αυτούς κατόρθωσαν να περάσουν τα σύνορα και να φτάσουν στη Χιλή.
Πρόκειται για τους Mario Santucho, Roberto Quieto, Fernando Vaca Narvaja, Enrique Gorriarán Melo, Domingo Mena y Mario Osatinsky. Οι υπόλοιποι 19 παραδόθηκαν μετά από υποσχέσεις της χούντας για τη διαφύλαξη της σωματικής τους ακεραιότητας.
Ωστόσο, 7 μέρες μετά η χώρα ανατρίχιασε. Ένα παγωμένο πρωινό στην Παταγονία, η κυβέρνηση του δικτάτορα στρατηγού Λανούσσε [Lanusse] υλοποιούσε τη σφαγή που θα σηματοδοτούσε την έναρξη της περιόδου της κρατικής τρομοκρατίας που οδήγησε στην εξαφάνιση 30.000 ανθρώπων.
Στις 22 Αυγούστου 1972, 19 πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν στην αεροπορική βάση του πολεμικού ναυτικού Αλμιράντε Σαρ. Οι 16 από αυτούς έπεσαν νεκροί ενώ 3 επέζησαν και κατόρθωσαν να διηγηθούν τα γεγονότα, πρώτα μέσα από το νοσοκομείο των φυλακών Βίγια Ντεβότο, κατά τη διάρκεια της δίκης που έλαβε χώρα στην ίδια φυλακή μετά από τις διαδικασίες που κίνησαν οι συγγενείς των θυμάτων ενάντια στο πολεμικό ναυτικό, και κατόπιν μέσω της συνέντευξης που έδωσαν στον δημοσιογράφο Πάκο Ουρόντο, πριν την απελευθέρωσή τους το 1973 επί κυβέρνησης Κάμπορα [Cámpora].
Λίγα χρόνια μετά θα εξαφανίζονταν όπως και οι συγγενείς τους, οι δικηγόροι τους, οι σύντροφοί τους και οι φίλοι τους σε μια απόπειρα να εξαφανιστεί μαζί τους και η ιστορία.
Αλλά δεν τα κατάφεραν. Χρόνο με το χρόνο, με διαφορετικούς τρόπους αλλά με την ίδια αποφασιστικότητα όλοι εμείς που αρνούμαστε την κυριαρχία του θανάτου, τη σιωπή και τη λήθη επιστρέψαμε άλλη μια φορά στον αγώνα για την αλήθεια, τη μνήμη και τη δικαιοσύνη.
44 χρόνια μετά από αυτή την εκτέλεση που καταγράφηκε στη συλλογική μνήμη ως «Η σφαγή στο Τρελέου» αποτιούμε φόρο τιμής στους πολιτικούς αγωνιστές που ενώθηκαν πέρα από τις διαφορές τους και έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα για μια Αργεντινή ελευθερίας, δικαιοσύνης και σεβασμού προς όλους. Για αυτό λέμε πως δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ και πως αποτελούν κομμάτι της ιστορίας μας.
Σήμερα κάποιοι από τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της σφαγής είναι στη φυλακή σε αναμονή της έναρξης της «δίκης για το Τρελέου».
Οι πεσόντες την 22ας Αυγούστου 1972:
Carlos ASTUDILLO, Rubén BONET, Eduardo CAPELLO, Mario DELFINO, Carlos Alberto DEL REY, Alfredo KOHON, Clarisa LEA PLACE, Susana LESGART, José MENA, Miguel Ángel POLTI, Mariano PUJADAS, María Angélica SABELLI, Humberto SUAREZ, Humberto TOSCHI, Jorge ULA, Ana María VILLARREAL DE SANTUCHO.
Οι επιζήσαντες (δολοφονημένοι και εξαφανισμένοι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας): María Antonia BERGER, Alberto Miguel CAMPS, Ricardo René HAIDAR.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ξεκινά η δίκη 10 πρώην στρατιωτικών για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με 805 θύματα στη διαβόητη Σχολή του Μηχανικού, στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1976-1983).
Η τέταρτη γενοκτονική δίκη ξεκινά για περισσότερα από 800 θύματα με 10 κατηγορούμενους που δεν είχαν ποτέ δικαστεί
Οι κατηγορούμενοι είναι:
• Carlos Mario Castellvi, ψευδώνυμο «Λουκάς» απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, εντάχθηκε η περιοχή της Task Force Πληροφοριών 3.3.2 ΕΑΚΑΑ από 11/04/1979 έως 03/01/1980.
• Νέστωρ Eduardo Tauro: ex έξω από το Πολεμικό Ναυτικό, πρώην επικεφαλής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας της ΕΑΚΑΑ, μέλος της Task Force 3.3.2 ΕΑΚΑΑ από 24/03/1976 έως 20/12/1976.
• Ramon Roque Zanabria: ex έξω από το Πολεμικό Ναυτικό, εντάχθηκε η Task Force 3.3.2 Η ΕΑΚΑΑ, από 24/03/1976 έως 20/12/1977.
• Nestor Carlos Καρίγιο, ψευδώνυμο «Cari» ή «Η salteño»: πρώην αξιωματικός του ναυτικού, χειριστή επικοινωνιών Task Force 3.3.2 ΕΑΚΑΑ από 13/03/1979 έως 15/11/1979 (ένας φοιτητής στην ΕΑΚΑΑ τη στιγμή των γεγονότων).
• Ο Raúl Armando Cabral, γνωστός και ως «Tiburón»: πρώην αστυνομικός, εντάχθηκε στην Task Group 3.3.2 από τις 7/1/1977.
• Miguel Conde, ψευδώνυμο "Carames" ή "Cortez" πολιτικό Intelligence Τάγμα 601, ολοκληρωμένη περιοχή Intelligence Task Force 3.3.2 ΕΑΚΑΑ από 14/10/1976 έως 31/03/1979.
• Luis Horacio Ferrari, ψευδώνυμο «Pantera» ή «Ντιέγκο» συνταξιούχος του Ναυτικού ναύαρχος, μέλος της Task Force 3.3.2 ΕΑΚΑΑ από τον Μάρτιο του 1977 μέχρι τον Ιανουάριο του 1978.
• Jorge Luis María Ocaranza, πρώην αντιπρόσωπος του ναυτικού: πρώην επικεφαλής της ομάδας ESMA shooters, εντάχθηκε στην Ομάδα Εργασίας 3.3.2 από 24/3/1976 έως 1/8/1977.
• Ο José Luis Iturri: πρώην στρατόπεδο του Ναυτικού, εντάχθηκε στην Ομάδα Εργασίας 3.3.2 της ΕΑΚΑΑ από τις 24/3/1976 έως τις 11/15/1976.
• Claudio Vallejos: πρώην μέλος της Υπηρεσίας Ναυτιλιακών Πληροφοριών.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γιώργος Αλεξάτος
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
Πέρσι τέτοια μέρα επισκεφτήκαμε με συντρόφους από τη Νίκαια το σημείο όπου εκτελέστηκε ο Πλουμπίδης στο Δαφνί κι αφήσαμε μια ανθοδέσμη.
Ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό για την εγκατάλειψη του μνημείου. Ξερόχορτα, σκουπίδια, έλλειψη οποιασδήποτε φροντίδας. Ακόμη και μια ταμπέλα στην Ιερά Οδό, που έδειχνε πού βρίσκεται το μνημείο, εξαφανίστηκε εδώ και χρόνια, και κανένας δεν φρόντισε για το ξαναστήσιμό της.
Σκεφτόμουν τότε και το 'χα συζητήσει κιόλας, να πάρω την πρωτοβουλία να καθαριστεί ο τόπος, να ξαναστηθεί η ταμπέλα. Το ανέβαλα για το φθινόπωρο και μετά το ξέχασα. Και ντρέπομαι γι' αυτό.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Βγήκε και δήλωση Τσίπρα για τον θάνατο του Σαμίρ Αμίν. Βγάζει μάτι πως άλλος του την έγραψε, καθώς πολύ απίθανο να ήξερε ο αμόρφωτος γόνος των μεγαλοεργολάβων την ύπαρξη του αιγύπτιου μαρξιστή.
Του έκρυψαν και τα όσα έλεγε ο Σαμίρ Αμίν για τον ίδιο. Χαρακτηρίζοντάς τον ενδιάμεσο για τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Που καταδίκασε έναν ολόκληρο λαό στην καταστροφή για να υπηρετήσει το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Σχολιο.- Σε μια παρέμβαση που είχε κάνει ο Σταθης Κουβελακης πριν κάποια χρόνια στην Κ.Ε του Συριζα για το Ευρώ.
Του είχε απαντήσει εκ μέρους της πλειοψηφίας ο Τσακαλωτος οτι αυτα που λέει δεν είναι κείμενα που αφορούν την παράδοση της Ανανεωτικής Αριστεράς αλλά οι θεσεις αυτές βασίζονται σε κειμενα του Αμιν.
Με ξεπερνάει η σημερινή ανακοίνωση του Τσιπρα
Σχολιο.- Ε, ναι! Ο μαρξισμός του Τσακαλώτου δεν μπορούσε να ανεχθεί έννοιες όπως ιμπεριαλισμός, εθνική κυριαρχία κ.λπ. Φυσικά, εκεί φάνηκε για μια ακόμη φορά ύπουλο ανθρωπάκι, καθώς ο Πουλαντζάς σε μια σειρά τέτοια ζητήματα είχε παραπλήσιες απόψεις μ' αυτές του Σαμίρ Αμίν. Ίσως για τον Τσακαλώτο και ο Πουλαντζάς να μην εντασσόταν στην παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την απόπειρα του Αλέκου Παναγούλη κατά του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, στις 13 Αυγούστου 1968.
Έλληνας πολιτικός και ποιητής, κορυφαία μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα. Στις 13 Αυγούστου 1968 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εμπρός της Πατρίδας μου οι κολασμένοι δουλοπάροικοι...
Ο πυροπληκτος πηρε επιδομα αποτην κυβέρνηση. Ομως η άμεσα ελεγχομενη απο τους Γερμανούς εφορια, του πηρε το ποσό απο την τραπεζα για ληξιπροθεσμες οφειλες που ειχε για ενφια.
Τονιζω οτι η εφορια ελεγχεται αμεσα απο τους Γερμανούς, καθως πολλοι το αγνοουν.
Δείχνει τη διαφορα αντίληψης Έλληνα απο Γερμανό διοικητη.
Ο Ελληνας δειχνει μια συμπόνια. Ο Γερμανός διοικητής, θα σου βγαζει τα χρυσα δόντια απο το στομα τη στιγμη που πεθαινεις
Πριν σε βάλει στο φούρνο, να σε κανει σαπούνι. Σε τι αλλαξαν οι Γερμανοι τα τελευταία 70 χρονια;
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η σφαγή των Ινδιάνων Σεγέν και Αραπάχο. «Έχω έρθει να σκοτώσω Ινδιάνους και θα το κάνω με όποιον τρόπο μπορώ»...
Στις 29 Νοεμβρίου του 1864, η πολιτοφυλακή του Κολοράντο σφαγίασε 137 φιλήσυχους Ινδιάνους, στην περιοχή Σαντ Κρικ του Κολοράντο. Ανάμεσά τους, 109 γυναίκες και παιδιά. Ο Συνταγματάρχης Τζον Τσίβινγκτον, που διέταξε την επίθεση, αρχικά τιμήθηκε ως ήρωας, αλλά όταν έγιναν γνωστές οι θηριωδίες που διέπραξε, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον στρατό και την ανερχόμενη πολιτική του καριέρα.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Οχυρού Λαραμί, που υπογράφηκε το 1851, οι τεράστιες εκτάσεις ανάμεσα στον ποταμό Αρκάνσας και στα Βραχώδη Όρη, ανήκαν στις ινδιάνικες φυλές των Σεγέν και Αραπάχο.
Το 1858, όμως, οι περιοχές των Ινδιάνων πλημμύρισαν με «χλωμά πρόσωπα», που έψαχναν για χρυσό. Έτσι, το 1861, υπογράφηκε καινούργια συνθήκη, που μείωνε σημαντικά την έκταση των ινδιάνικων περιοχών. Οι Ινδιάνοι αποδέχτηκαν τη συνθήκη χωρίς αντιδράσεις, επιθυμώντας πάνω απ’ όλα να ζήσουν ειρηνικά.
Μόνο μια ομάδα πολεμιστών, οι «Στρατιώτες Σκύλοι», αντιτάχθηκαν στη συνθήκη και συνέχισαν να κυνηγούν στις περιοχές που είχαν περάσει στην κυριαρχία των λευκών.
Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, είχε εγκατασταθεί εκεί η Πολιτοφυλακή του Κολοράντο, με τον συνταγματάρχη Τζον Τσίβινγκτον. Από τον Απρίλιο του 1864, ο Τσίβινγκτον ξεκίνησε έναν ανεπίσημο πόλεμο με τους ατίθασους Ινδιάνους.
Ήταν αποφασισμένος να εξολοθρεύσει και τον τελευταίο Ινδιάνο της περιοχής: «Κατάρα σε όποιον υποστηρίζει τους Ινδιάνους. Έχω έρθει να σκοτώσω Ινδιάνους και θα το κάνω με όποιον τρόπο μπορώ. Σκοτώστε τους και πάρτε τα σκαλπ σε μικρούς και μεγάλους, γιατί οι κόνιδες γίνονται ψείρες».
Τον προσέγγισαν ορισμένες ομάδες Σεγέν και Αραπάχο, ζητώντας ειρήνη και προστασία από τις διαμάχες. Ο Τσίβινκγτον τους ξεγέλασε, όταν τους διαβεβαίωσε ότι βρίσκονταν υπό την προστασία της πολιτοφυλακής και τους είπε να κατασκηνώσουν στα ανατολικά του οχυρού Λιόν, στην περιοχή Σαντ Κρικ....
Η σφαγή
Όταν οι Ινδιάνοι πείστηκαν, ο Τσίβινγκτον διέταξε τους 700 άντρες που διοικούσε, να επιτεθούν στην κατασκήνωση στο Σαντ Κρικ. Ήταν 29 Νοεμβρίου του 1864.
Το προηγούμενο βράδυ, η στρατιά του Τσίβινγκτον γλεντούσε, αναμένοντας την νίκη της εναντίον των φιλήσυχων Σεγέν. Γνώριζαν πολύ καλά, ότι οι μόνοι αντίπαλοί τους στην περιοχή, η πολεμική ομάδα των “Στρατιωτών Σκύλων”, δεν είχε καμία σχέση, με τους ανθρώπους που θα έβρισκαν στην κατασκήνωση.
Διαπίστωσαν μάλιστα, λίγο πριν την επίθεσή τους, ότι οι πιο νέοι και μάχιμοι άντρες της φυλής έλειπαν για κυνήγι, γιατί είχαν εμπιστευτεί τον συνταγματάρχη, όταν τους υποσχόταν ότι θα τους προστάτευε. Όσοι είχαν απομείνει, ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά, ήταν τελείως απροστάτευτοι.
Η “γενναία” πολιτοφυλακή του Κολοράντο δεν τους λυπήθηκε καθόλου. Οι 700 άνδρες του Τσίβινγκτον χίμηξαν στην κατασκήνωση με λύσσα και σάρωσαν ότι βρέθηκε στον διάβα τους....
Δε σταμάτησαν, ούτε όταν οι Ινδιάνοι σήκωσαν λευκή σημαία, σε ένδειξη υποταγής.
Μαρτυρίες κάποιων στρατιωτών περιέγραφαν σκηνές πρωτόγνορης αγριότητας: “Είδα τα κορμιά των ανθρώπων πεσμένα στο έδαφος, ακρωτηριασμένα. Οι γυναίκες είχαν ξεσκιστεί με μαχαίρια, τους είχαν πάρει τα σκαλπ, τα κρανία τους είχαν ραγίσει. Παιδιά δύο και τριών μηνών, κάθε ηλικίας, από μωρά μέχρι ενηλίκους… ποιος τα κατακρεούργησε; Τα στρατεύματα των Ηνωμένων Πολιτειών…”.
Μετά το τέλος της επίθεσης, οι στρατιώτες συνέχισαν τις θηριώδες. Σκότωσαν όλους τους τραυματίες και διαμέλισαν τα πτώματα. Έκοψαν τα γεννητικά όργανα αντρών και γυναικών, και τα έβαλαν για διακοσμητικά στις λόγχες τους.
Το σώμα ενός απ’ τους αρχηγούς της φυλής, της Λευκής Αντιλόπης, βρέθηκε στο στόχαστρό τους. Έκοψαν τη μύτη, τα αυτιά και τα γεννητικά του όργανα. Τα τελευταία τα χρησιμοποίησαν ως θήκη για τον καπνό.
Πήραν μέχρι και ένα έμβρυο απ’ την κοιλιά της νεκρής μητέρας του.
Τα “τρόπαια” τα περιέφεραν με περηφάνια οι στρατιώτες, σε σαλούν της περιοχής.
Συνολικά υπολογίζεται ότι σφαγιάστηκαν 137 Ινδιάνοι, απ’ τους οποίους οι 109 ήταν γυναικόπαιδα.
Υπήρχαν απώλειες κι απ’ τη μεριά των Αμερικάνων, περίπου 24 άτομα. Βέβαια οι περισσότεροι σκοτώθηκαν από φιλικά πυρά, γιατί, όπως είπαν οι ίδιοι, οι στρατιώτες ήταν μεθυσμένοι απ’ το γλέντι της προηγούμενης νύχτας και πυροβολούσαν χωρίς καν να στοχεύουν.
Η ντροπή των Αμερικάνων
Στην αναφορά που συνέταξε μετά τη μάχη, ο Τσίβινγκτον έκανε λόγο για μία θριαμβευτική νίκη, εναντίον ενός παντοδύναμου εχθρού.
Αλλά οι μαρτυρίες μερικών “μετανοημένων” στρατιωτών, αποκάλυψαν τι πραγματικά έγινε στο Σαντ Κρικ στις 29 Νοεμβρίου.
Κατηγορήθηκε ότι “σχεδίασε και εκτέλεσε μία σφαγή τόσο αχρεία, που θα ντρόπιαζε ακόμα και τους βάρβαρους που έγιναν θύματά του. Γνωρίζοντας τον φιλικό τους χαρακτήρα, εκμεταλλεύτηκε την απροστάτευτη κατάστασή τους, για να ικανοποιήσει τα χείριστα πάθη, που γέννησε ποτέ η ψυχή του ανθρώπου”.
Η στρατιωτική και πολιτική καριέρα του Τσίβινκγτον ήταν παρελθόν. Ήταν η μικρότερη δυνατή συνέπεια για έναν σφαγέα....
Ο απόηχος
Συνέπεια της σφαγής, ήταν η προσχώρηση όλων των ειρηνικών δυνάμεων των Σεγέν και Αραπάχο, στους “Στρατιώτες Σκύλους”. Οι πιο σεβάσμιοι και διαλλακτικοί αρχηγοί των φυλών, είχαν πεθάνει στο Σαντ Κρικ και όσοι απέμεναν, ήταν πολύ πιο νέοι και πολύ πιο πρόθυμοι για πόλεμο.
Για έναν χρόνο, οι εμπλουτισμένες δυνάμεις των “Στρατιωτών Σκύλων” έκαναν πολλές επιθέσεις εναντίον των “χλωμών προσώπων”, σπέρνοντας κι αυτοί, με τη σειρά τους, τον θάνατο. Το 1965, υπογράφηκε άλλη μία συνθήκη, αυτή του “Μικρού Αρκάνσας”, με την οποία προσέφεραν οι Αμερικάνοι στους Ινδιάνους γη και χρήματα, ως αποζημίωση για τη σφαγή του Σαντ Κρικ.
Δύο χρόνια μετά, η αμερικανική κυβέρνηση είχε καταπατήσει πέρα για πέρα τη συνθήκη του ’65 και οι Ινδιάνοι είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν στην Οκλαχόμα. Η γη που τους αντιστοιχούσε, μειωνόταν με γεωμετρική πρόοδο....
Μέχρι το 2002, η σφαγή του Σαντ Κρικ συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις “μάχες της πολιτοφυλακής του Κολοράντο”. Μόλις μία δεκαετία πριν, προστέθηκε επιγραφή, που εξηγεί ότι είναι λάθος ο χαρακτηρισμός του Σαντ Κρικ ως μία δίκαιη και τίμια μάχη....
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ένας " δεύτερος" ηθοποιός, μια μεγάλη μορφή με τεράστια ποικιλία ρόλων... Στον σημαντικότερο ρόλο της καριέρας του θα υποδυθεί τον " Σακαινα" στη " Λόλα", θα χορέψει μαζί με τον Κούρκουλο το ωραιότερο χασάπικο του ελληνικού κινηματογράφου και, εκτός σεναρίου, θα είναι ο πρώτος που θα τολμήσει να φωνάξει δημόσια το σύνθημα των ανταρτών ΤΟΥ ΔΣΕ..." ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΆ"..
Πέρασε γιά πάντα στην ιστορία, μία ημέρα σάν σήμερα τό 1972 σε ηλικία 66 ετών ο Νίκος Φέρμας.
Γεννημένος στήν Μυτιλήνη μεγάλωσε ορφανός καί φτωχικά. Κάνοντας πολλές εργασίες βιοπορισμού, τού δόθηκε μία θέση κλητήρα σε τράπεζα την οποία όμως παράτησε λόγω τού ασυμβίβαστου χαρακτήρα του.
Κατά την Μικρασιατική καταστροφή βρέθηκε στήν Λέσβο ένας παλιός ηθοποιός, όπου καί δημιούργησε θίασο μέ ντόπιους. Έτσι ο έφηβος Φέρμας βρέθηκε γιά πρώτη φορά στην σκηνή.
Μετά δύο χρόνια στήν δραματική σχολή, κι έπειτα μία ασταμάτητη πορεία σε θέατρο καί κινηματογράφο μέ 150 περίπου συμμετοχές δευτερων ρόλων.
Εθισμένος στόν απαγορευμένο καπνό, δεν τό έκρυψε ποτέ του, κάνοντας αστεία μέ αυτό ακόμη καί μετά την μή νόμιμη χρήση του.
Παντρεμένος χρόνια μέ την ηθοποιό Άννα Παντζίκα δέν διέφερε ως άνθρωπος από τούς χαρακτήρες πού υποδύθηκε.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Διαβάζοντάς το, σκέφτηκα ότι η γενιά μου που προσέγγισε το επαναστατικό κίνημα τα πρώτα μεταδικατορικά χρόνια, γαλουχήθηκε με την βεβαιότητα (και δικαίως) ότι η αιχμή του δόρατος (λόχος στρατηγείου) του διεθνούς επαναστατικού κινήματος ήταν η ΕΣΣΔ και οι σοσιαλιστικές χώρες, στη δεύτερη γραμμή (πεζικό) ήταν το εργατικό κίνημα των (αναπτυγμένων ή μέσης ανάπτυξης) καπιταλιστικών χωρών και "στα μετόπισθεν", τα λεγόμενα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του επίσης λεγόμενου τρίτου κόσμου που όφειλαν να απελευθερωθούν και στη συνέχεια να "ωριμάσουν" (και να γίνουν σαν τα μούτρα μας). Όμως όλες οι επαναστάσεις που ακολούθησαν προέκυψαν από τα καθυστερημένα μετόπισθεν, όσο για τα μούτρα μας .... Και όχι μόνο αυτό, τα μετόπισθεν ήταν τα μόνα που πέρασαν στην επόμενη φάση του 21ου αιώνα και εκεί χτυπάνε σήμερα όλα τα σφυριά του ιμπεριαλισμού, αλλά και εκεί ακριβώς είναι που υπάρχουν οι πιο ισχυρές αντιστάσεις, αντεπιθέσεις, νίκες και επαναστατικά σκιρτήματα.
14 Αυγούστου 2018
Αναζητώντας την ιστορική αλήθεια - αντί αφιερώματος στο Ν. Ψυρούκη
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο - αφιέρωμα στον μαρξιστή ιστορικό Ν.Ψυρούκη που θέτει μια σειρά ζητήματα αιχμής του επαναστατικού κινήματος σήμερα, επιχειρώντας να τα συνδέσει με τις ρίζες τους.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η αναφορά στην από το 1923 θέση του Λένιν ότι "η τύχη της πάλης ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση θα κριθεί, στο μέλλον, από τους λαούς της Ασίας, από τη σύγκρουση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη και την καταπιεσμένη και «καθυστερημένη» περιφέρεια".
Διαβάζοντάς το, σκέφτηκα ότι η γενιά μου που προσέγγισε το επαναστατικό κίνημα τα πρώτα μεταδικατορικά χρόνια, γαλουχήθηκε με την βεβαιότητα (και δικαίως) ότι η αιχμή του δόρατος (λόχος στρατηγείου) του διεθνούς επαναστατικού κινήματος ήταν η ΕΣΣΔ και οι σοσιαλιστικές χώρες, στη δεύτερη γραμμή (πεζικό) ήταν το εργατικό κίνημα των (αναπτυγμένων ή μέσης ανάπτυξης) καπιταλιστικών χωρών και "στα μετόπισθεν", τα λεγόμενα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του επίσης λεγόμενου τρίτου κόσμου που όφειλαν να απελευθερωθούν και στη συνέχεια να "ωριμάσουν" (και να γίνουν σαν τα μούτρα μας). Όμως όλες οι επαναστάσεις που ακολούθησαν προέκυψαν από τα καθυστερημένα μετόπισθεν, όσο για τα μούτρα μας .... Και όχι μόνο αυτό, τα μετόπισθεν ήταν τα μόνα που πέρασαν στην επόμενη φάση του 21ου αιώνα και εκεί χτυπάνε σήμερα όλα τα σφυριά του ιμπεριαλισμού, αλλά και εκεί ακριβώς είναι που υπάρχουν οι πιο ισχυρές αντιστάσεις, αντεπιθέσεις, νίκες και επαναστατικά σκιρτήματα.
Αξίζει λοιπόν να διαβαστεί το άρθρο. Όχι μόνο γιατί κάποιος φιλοτιμήθηκε να αναφερθεί σε αυτόν τον αξιόλογο και ξεχασμένο μαρξιστή ιστορικό, αλλά και γιατί όπως φαίνεται, αγγίζει διαφορετικές ευαισθησίες, προβληματισμούς και απόψεις που κυκλοφορούν στους κύκλους μας.
«Η ιστορία δεν είναι άθροισμα συμβάντων, αποτελεί ενότητα της συνέχειας και της ασυνέχειας και η ενότητά της αυτή υφίσταται γιατί είναι αδιαχώριστα δεμένη με την πάλη των αντιθέτων. Έτσι, κάθε εποχή, κάθε στάδιό της, κάθε στιγμή της διέπεται από τη διαλεκτική της».
Ν. Ψυρούκης
[...] Παρόλα αυτά, είναι ο Λένιν που στα 1923, λίγο πριν το θάνατό του, με τη θέση του ότι η τύχη της πάλης ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση θα κριθεί, στο μέλλον, από τους λαούς της Ασίας, από τη σύγκρουση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη και την καταπιεσμένη και «καθυστερημένη» περιφέρεια, είναι αυτός που άνοιξε το δρόμο για μια νέα προβληματική σχετικά με τη μελλοντική πορεία της ανθρωπότητας προς ένα νέο κόσμο, προς μια νέα κοινωνία, ανώτερη και όχι βάρβαρη όπως είναι η καπιταλιστική.
Και είναι ο ίδιος που, πάντα στα 1923, θεωρούσε ότι το μέλλον της επανάστασης στη Ρωσία εξαρτιόταν από το βαθμό σύνδεσής της και συνεργασίας της με τους επαναστατημένους – σκλάβους λαούς-της καπιταλιστικής περιφέρειας».
Αυτά σημειώνει ο Ν. Ψυρούκης. Ανεξαρτήτως της συμφωνίας ή της διαφωνίας ως προς το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο Ν. Ψυρούκης σχετικά με το χαρακτήρα των καθεστώτων του λεγομένου υπαρκτού σοσιαλισμού, ως καθεστώτα στα οποία επικράτησε τελικά ο «ολοκληρωτικός κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός», έχει μεγάλη επιστημονική αξία και αποτελεί ουσιαστική συνεισφορά στο επαναστατικό εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα η θέση του ότι :
«Η αντιιμπεριαλιστική επανάσταση (αντικαπιταλιστική- εργατική συν εθνικοαπελευθερωτική) είναι χρονικά παρατεταμένη επανάσταση, είναι ένα νέο στάδιο της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί σ’ αυτή φανερώνονται και εξελίσσονται τα χαρακτηριστικά της μετάβασης από το αστικό κράτος στη δικτατορία του προλεταριάτου( όπως πραγματώθηκε με την Κομούνα του Παρισιού και όπως τη διατύπωσαν οι Μαρξ-Ένγκελς). Και κάθε μεταβατικό ιστορικό στάδιο είναι πάντα παρατεταμένο, δεν είναι στιγμιαίο. Είναι παρατεταμένη ιστορική στιγμή».
Με βάση την παραπάνω διαπίστωση του Ν. Ψυρούκη πρέπει να επισημανθεί ότι οι Μαρξ – Ένγκελς, κυρίως μετά την παρισινή κομμούνα, επεξεργάστηκαν θεμελιακές αρχές - για εκείνη την εποχή - της δικτατορίας του προλεταριάτου. Κατέφυγαν αναγκαστικά σε γενικές έννοιες και εκφράσεις, μιας και η εποχή τους και το εργατικό κίνημα δεν είχε αναδείξει συγκεκριμένα το βάθος των προβλημάτων.
Επομένως ήταν αναπόφευκτο να υπάρχει κενό.
Κενό που κληρονομήθηκε και διογκώθηκε στην εποχή μας.
Το κενό αυτό πρέπει να καλυφτεί.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σουηδία: Ομάδες νέων λαθρομεταναστων πυρπόλησαν αυτοκίνητα και προκάλεσαν ταραχές στο Γκέτεμποργκ
Τρίτη, 14 Αυγούστου 2018, 12:28
Ομάδες νέων λαθρομεταναστων πυρπόλησαν αυτοκίνητα και προκάλεσαν ταραχές το βράδυ της Δευτέρας στη σουηδική πόλη Γκέτεμποργκ και σε λίγες κωμοπόλεις γύρω από αυτή, ενώ ο σοσιαλδημοκρατης πρωθυπουργός Στέφαν Λεβέν δήλωσε πως οι επιθέσεις έμοιαζαν οργανωμένες.
Στη Σουηδία σημειώνεται αύξηση της βίας σε περιοχές με υψηλή ανεργία και άλλα κοινωνικά προβλήματα και οι χθεσινές ταραχές απηχούν εκείνες που είχαν σημειωθεί το 2013 στην πρωτεύουσα Στοκχόλμη, αν και δεν είναι σαφές τι ήταν αυτό που τις προκάλεσε.
Η αυξανόμενη ανησυχία των πολιτών για τη βία που συνδέεται με συμμορίες λαθρομεταναστων καθώς και για άλλα βίαια περιστατικά έχει γίνει κεντρικό θέμα στην προεκλογική εκστρατεία ενόψει των βουλευτικών εκλογών που θα διεξαχθούν τον ερχόμενο μήνα.
Η αστυνομία ανακοίνωσε πως μέχρι 100 αυτοκίνητα είτε πυρπολήθηκαν είτε υπέστησαν βανδαλισμούς στο Γκέτεμποργκ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, καθώς και σε γειτονικές κωμοπόλεις όπως το Τρολχάταν, μια βιομηχανική περιοχή με υψηλή ανεργία λαθρομεταναστων, και το Φάλκενμπεργκ.
Η αστυνομία δεν έκανε γνωστό τι μπορεί να προκάλεσε τα βίαια επεισόδια και επιβεβαίωσε μόνο ότι ενεπλάκησαν σ' αυτά συμμορίες νέων, χωρίς να διευκρινίσει τον αριθμό των ταραχοποιών.
Σποραδικά βίαια επεισόδια σημειώνονται τα τελευταία χρόνια σε κωμοπόλεις στη Σουηδία στο τέλος των θερινών μαθητικών διακοπών.
«Πιστεύουμε πως έως και 100 αυτοκίνητα κάηκαν ή υπέστησαν ζημιές», δήλωσε η εκπρόσωπος της αστυνομίας Ούλα Μπρεμ.
«Ήταν οργανωμένοι και είχαν προετοιμαστεί» πρόσθεσε.
Λίγα αυτοκίνητα κάηκαν επίσης στη διάρκεια της νύκτας στη Στοκχόλμη.
«Μοιάζει καλά οργανωμένο, σχεδόν σαν στρατιωτική επιχείρηση», δήλωσε ο πρωθυπουργός Στέφαν Λεβέν σε συνέντευξή του στο σουηδικό ραδιόφωνο, όμως δεν είπε ποιος μπορεί να οργάνωσε τις βιαιότητες.
«Η κοινωνία πάντα αντιδρά έντονα σε τέτοιου είδους πράγματα», δήλωσε.
Ο νόμος και η τάξη είναι κεντρικό θέμα ενόψει των εκλογών της 9ης Σεπτεμβρίου, καθώς περισσότεροι από 40 άνθρωποι πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν πέρυσι στο πλαίσιο της βίας των συμμοριών που αυξάνεται στη Σουηδία.
Παρά την οικονομική ανάπτυξη που για χρόνια ζήλευε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, οι Σοσιαλδημοκράτες του Λεβέν, το μεγαλύτερο κόμμα στον σημερινό μειοψηφικό κυβερνητικό συνασπισμό, ετοιμάζονται για το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα που είχαν ποτέ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
Εκτός από την άνοδο της βίας, οι ψηφοφόροι ανησυχούν για τις ρωγμές στο σύστημα πρόνοιας, την πτώση των επιδόσεων στα σχολεία και τις επιπτώσεις από την αύξηση της λαθρομετανάστευσης, στο πλαίσιο της οποίας περίπου 160.000 άνθρωποι ζήτησαν υπηκοοτητα το 2015 στη Σουηδία.
Οι ανησυχίες έχουν ωφελήσει το φασιστικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών που τάσσεται κατά της λαθρομετανάστευσης και μπορεί να γίνει το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παραμονή της Παναγίας οι 2 Έλληνες στρατιωτικοί που κρατούνται στην Τουρκία τέθηκαν σε καθεστώς προσωρινής ελευθερίας.
Παραμονή της Παναγίας και όπως ανακοινώνει το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu »οι 2 Έλληνες στρατιώτες που ήταν κρατούμενοι στην Τουρκία γιατί διέσχισαν ένα τουρκικό στρατιωτικό χώρο στο Edirne τέθηκαν σε καθεστώς προσωρινής ελευθερίας.
Τα τουρκικά ΜΜΕ μεταδίδουν ότι το δικαστήριο αποφάσισε πως ο Αγγελος Μητρετώδης και ο Δημήτρης Κούκλατζης θα αφεθούν ελεύθεροι, εν αναμονή της δίκης τους.Aπελευθερώθηκαν οι 2 έλληνες στρατιώτες που συνελήφθηκαν την 1 Μάρτη αναφέρουν τώρα τα τουρκικά ΜΜΕ. Η κατηγορία ήταν κατασκοπεία και οι 2 Έλληνες στρατιωτικοί δήλωσαν ότι πέρασαν στην απαγορευμένη περιοχή κατά λάθος.
Σύμφωνα με την hurriyet ένα τοπικό δικαστήριο απελευθέρωσε τους 2 Έλληνες στρατιωτικούς εν αναμονή της δίκης τους κάτι που μεταδίδει και το Anadolu.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΟΗΕ: 20.000 με 30.000 τρομοκράτες της ISIS παραμένουν σε Συρία, Ιράκ.
Τρίτη, 14 Αυγούστου 2018, 04:58
20.000 με 30.000 »μαχητές » της συμμοριας Ισλαμοφασιστικό Κράτος είναι ακόμη παρόντες σε Ιράκ και Συρία παρά τις στρατιωτικές ήττες και την κατάρρευση της τζιχαντοφασιστικής συμμοριας στην περιοχή σύμφωνα με μια έκθεση του ΟΗΕ που παρουσιάστηκε τη Δευτέρα. Ανάμεσα σε αυτά τα μέλη της ISIS που μοιράζονται κατά προσέγγιση εξίσου μεταξύ του Ιράκ και της Συρίας, « παραμένει ένα σημαντικό μέρος χιλιάδων ξένων τρομοκρατών μαχητών », διευκρινίζει το έγγραφο που εκδόθηκε από παρατηρητές των Ηνωμένων Εθνών. Σύμφωνα με την ίδια πηγή 3.000 – 4.000 »μαχητές » της ISIS εδρεύουν πάντα στη Λιβύη ενώ οι κύριοι υπεύθυνοι της τζιχαντοφασιστικής συμμοριας επιχειρούν έκτοτε από το Afghanistan.
Η ISIS έχασε τον έλεγχο της πλειοψηφίας του αυτοανακυρηχθέντος « χαλιφάτου » της κυρίως αφότου εκδιώχθηκε το 2017 από Μοσούλη και Ράκα. Είναι βέβαια πάντα ικανή « να οδηγήσει επιθέσεις στο συριακό έδαφος. Δεν ελέγχει πλέον καθόλου το ιρακινό έδαφος αλλά παραμένει δραστήρια χάρη σε εν ύπνω πυρήνες »,κυρίως κρυμμένους πράκτορες στην έρημο διευκρινίζει η αναφορά. afp
Στη φωτογραφία που δημοσιεύεται σήμερα η ISIS έχει συλλάβει 2 νεαρούς μέλη των PMU στο Salahaddin.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ισραήλ: Μυστική επίσκεψη Νετανιάχου στην Αίγυπτο
Δευτέρα, 13 Αυγούστου 2018, 23:44
Ο πρωθυπουργός του ισραηλινοναζιστικου μορφωματος Μπενιαμίν Νετανιάχου πραγματοποίησε τον Μάιο μια «έκτακτη» και «μυστική» επίσκεψη στην Αίγυπτο, όπου συζήτησε με τον πρόεδρο της χώρας, Άμπντελ Φάταχ αλ Σίσι, την πιθανότητα μιας εκεχειρίας στη Λωρίδα της Γάζας, σύμφωνα με ένα ισραηλινοναζιστικό τηλεοπτικό κανάλι.
Μέχρι στιγμής δεν έχει επιβεβαιωθεί από επίσημη πηγή η πληροφορία αυτή που μεταδόθηκε από το Κανάλι 10.
Σύμφωνα με το κανάλι αυτό, η συνάντηση των δύο ηγετών έγινε στις 22 Μαΐου και κράτησε πολλές ώρες. Από τις 30 Μαρτίου στην Γαζα που ελέγχεται από τη Χαμάς οργανώνονταν συνεχώς κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για τον αποκλεισμό της Γάζας αλλά και με αίτημα την επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων και των απογόνων τους στις περιοχές απ' όπου εκδιωχθηκαν με τη βια από τους σιωναζι μετά τη δημιουργία του κράτους του σιωναζιστικου μορφωματος, το 1948. Στα βίαια επεισόδια κοντά στον φράχτη ασφαλείας με το ισραηλινοναζιστικο μορφωμα έχουν σκοτωθεί μέχρι σήμερα από πυρά των ισραηλινοναζιστών στρατιωτών 169 Παλαιστίνιοι. Στις 20 Ιουλίου σκοτώθηκε και ένας ισραηλινοναζιστης στρατιώτης, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά από το 2014.
Σύμφωνα με αμερικανικές πηγές, τις οποίες επικαλέστηκε το Κανάλι 10, οι συνομιλίες μεταξύ του Νετανιάχου και του Σίσι επικεντρώθηκαν στην πιθανότητα επίτευξης μιας εκεχειρίας στη Λωρίδα της Γάζας, στην ενδεχόμενη ανάληψη της εξουσίας στην Γαζα από την Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς, την άρση του ισραηλινοναζιστικού αποκλεισμού και την αποκατάστασης των υποδομών ζωτικής σημασίας.
Η Αίγυπτος και η Ιορδανία είναι οι μοναδικές αραβικές χώρες που έχουν υπογράψει συνθήκη ειρήνης με το σιωναζιστικο πειρατικο μορφωμα. Το Κάιρο έχει εμπλακεί στις συνομιλίες με στόχο την συμφιλίωση μεταξύ της Χαμάς και της Φάταχ του Αμπάς.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Υεμένη: Κηδεύτηκαν τα δεκάδες παιδιά που σκοτώθηκαν από αεροπορική επιδρομή του σουνιτοφασιστικου συνασπισμού
Δευτέρα, 13 Αυγούστου 2018, 17:55
Χιλιάδες πενθούντες κήδεψαν σήμερα δεκάδες παιδιά που σκοτώθηκαν σε αεροπορική επιδρομή του υπό τη σιχαμενη ουαχαμπιτικοναζιστικη Σαουδική Αραβία σουνιτοφασιστικου συνασπισμού εναντίον λεωφορείου στη βόρεια Υεμένη, η οποία ήταν μια από τις πιο φονικές επιθέσεις που έχουν γίνει εναντίον αμάχων στα τρία χρόνια που διαρκεί ο πόλεμος.
Τουλάχιστον 40 παιδιά σκοτώθηκαν στην επιδρομή που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη και έπληξε το λεωφορείο ενώ διερχόταν από αγορά στην Νταχγιάν, μια πόλη στη Σαάντα, ανακοίνωσε η πατριωτικη ένοπλη οργάνωση Χούτι που ελέγχει την επαρχία.
Ξύλινα φέρετρα, τα περισσότερα με τη φωτογραφία ενός παιδιού, μεταφέρθηκαν από αυτοκίνητα και στη συνέχεια από το πλήθος σ' ένα κοιμητήριο από μια πλατεία όπου είχαν γίνει νωρίτερα προσευχές. «Θάνατος στην Αμερική, θάνατος στο Ισραήλ», φώναζε το πλήθος, επαναλαμβάνοντας το σύνθημα των Χούτι.
Έβγαλαν από τα φέρετρα τις σορούς των παιδιών που ήταν καλυμμένες με σάβανα και τις τοποθέτησαν σε μια σειρά από τάφους που είχαν ανοίξει την Παρασκευή.
«Ο γιος μου πήγε στην αγορά για να ψωνίσει για το σπίτι και μετά έγινε η εχθρική αεροπορική επιδρομή και χτυπήθηκε από θραύσμα και σκοτώθηκε», είπε ο Φαρές αλ-Ραζχί που θρηνούσε τον 14χρονο γιο του.
«Για τον γιο μου, θα πάρω εκδίκηση από τον Σαλμάν και τον Μοχάμαντ Μπιν Ζάγεντ», πρόσθεσε αναφερόμενος στους αληταραδες ηγέτες της σιχαμενης Σαουδικής Αραβίας και των βρωμιαρικων Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Οι αληταραδες παιδοφικοι εμιριδες από τα αραβικά κράτη του Κόλπου ηγούνται της συμμαχίας των σουνιτοφασιστικών αραβιικών χωρών που το 2015 επενέβη στον πόλεμο της Υεμένης για να προσπαθήσει να εγκαθιδρυσει την από τους δυτικους αποικιοκρατες αναγνωρισμένη κυβέρνηση, την οποία οι πατριωτες Χούτι εκδίωξαν το 2014 από την πρωτεύουσα Σαναά.
Ο σουνιτοφασιστικος συνασπισμός των εμιριδων ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι θα ερευνήσει την επιδρομή αφού ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες καταδίκασε την επίθεση και ζήτησε να πραγματοποιηθεί ανεξάρτητη έρευνα.
Όμως το Σάββατο το σιχαμενο καθυστερημενο κρατικό σαουδαραβικό πρακτορείο ειδήσεων SPA μετέδωσε πως η αποστολή της σιχαμενης ουαχαμπιτικοναζιστικης Σαουδικής Αραβίας στον παγκόσμιο οργανισμό επέδωσε μήνυμα στον Γκουτέρες στο οποίο επαναλαμβάνει πως η επιδρομή ήταν «θεμιτή» και είχε στόχο ηγέτες των πατριωτων Χούτι λεγοντας τα συνηθη ουαχαμπιτικοναζιστικα ψεματα για «υπεύθυνους για τη στρατολόγηση και την εκπαίδευση νεαρών παιδιών».
«Δυστυχώς ο πόλεμος δεν μπορεί να είναι μια καθαρή επιχείρηση», δήλωσε σε δημοσιογράφους στο Ντουμπάι ο αληταρας βρωμιαρης υφυπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων Ανουάρ Γκαργκάς, όταν ερωτήθηκε για την επίθεση στη Σαάντα. «Θα πω όμως πως όλα τα μέρη πρέπει να αποδέχονται αυτό που τους αναλογεί σ' αυτό που κάνουν σήμερα».
Έτσι, παρά το αίτημα του ΟΗΕ για μια «αξιόπιστη» έρευνα, εμπειρογνώμονες και μη κυβερνητικές οργανώσεις αμφιβάλλουν πως η σιχαμενη βρωμιαρικη Σαουδική Αραβία μπορεί ή θέλει να την πραγματοποιήσει.
«Οι έρευνες που διεξάγει κάποιος για τον εαυτό του, χωρίς διεθνή επίβλεψη, δημιουργούν πάντα πρόβλημα», λέει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Τζέιμς Ντόρσεϊ, ειδικός για την περιοχή στο S. Rajaratnam School of International Studies της Σιγκαπούρης. «Τα αποτελέσματα της έρευνας θα αμφισβητηθούν και δεν θα μπορέσουν να θεωρηθούν αξιόπιστα».
Η άποψη της Ακσάγια Κουμάρ, αναπληρώτριας διευθύντριας της μη κυβερνητικής οργάνωσης Παρατηρητήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, είναι πιο κατηγορηματική: «η θλιβερή αλήθεια είναι πως έδωσαν στους Σαουδάραβες την ευκαιρία να ερευνήσουν τον εαυτό τους και τα αποτελέσματα είναι γελοία», δήλωσε.
Για την Σέιλα Καραπίκο, καθηγήτρια στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Ρίτσμοντ, «μια αεροπορική επιδρομή εναντίον ενός λεωφορείου με μαθητές μοιάζει με κατάφωρη παραβίαση των νόμων του πολέμου. Όμως, καθώς δεν θα επιληφθούν επαγγελματίες και ανεξάρτητοι ερευνητές, αναμφίβολα δεν θα το μάθουμε ποτέ».
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Χεζμπολάχ κατά τη δεκαετία του 1980
Οι ιδεολόγοι της σιωνιστικης οντότητας έχουν ονειρευτεί από καιρό ενα καθορισμό ένα "μεγαλύτερο Ισραήλ" που εκτείνεται από τον νείλο μέχρι τον ευφράτη. Μια τέτοια τεράστια περιοχή δεν περιλαμβάνει μόνο την Αίγυπτο αλλά και τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Συρία, το Ιράκ, και φυσικά την Παλαιστίνη. Μετά το "Ισραήλ" νίκησε τους Άραβες το 1948 και το 1967, τα κύματα των παλαιστινίων κατέφυγαν στο νότιο λίβανο
Το 1975, αυτό που πολλοί αποκαλούν "Λιβάνου εμφύλιος πόλεμος" ξεκίνησε, με την pan-Αραβοκη Λιβάνου Αριστερά, συμμάχησε με την οαπ (η γενιά των 1948 α 1967) που μάχεται ενάντια στις δυνάμεις της φασίστικης φάλαγγας του Μουσολίνι. Η συμμετοχή στον πόλεμο ήταν ένα κυρίως σιίτικο κόμμα, το οποίο ιδρύθηκε από τον μούσα σαντρ, και το οποίο διοικούσε ένας ιρανός φυσικός-Αντάρτης με το όνομα mostafa chamran (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, πήρε την εκπαίδευση ανταρτών στην Αίγυπτο).
Φοβούμενοι ότι το χάος του πολέμου και η αύξηση των υπέρ-Παλαιστινίων που έχουν απομείνει στο λίβανο θα δημιουργήσουν το κενό για το "Ισραήλ" για να αναλάβουν τον Λίβανο, η Συρία επεδίωξε πρώτα να δημιουργήσει μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ των δεξιά δυνάμεων (π.χ. φάλαγγα) και Αριστερά. Αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν, και έτσι η Συρία υπηρετούσε τα στρατεύματά της, σε μια μάχη κατά των αριστερών δυνάμεων το 1976.
Το 1978, το "Ισραήλ" εισβάλλει στο λίβανο. Τον Απρίλιο αυτού του έτους, η φάλαγγα, η οποία αρχικά πολεμαει στο πλευρό της Συρίας, εντάχθηκε στο " Ισραήλ." η Συρία στράφηκε εναντια στη λιβάνου φάλαγγα και άρχισε να υποστηρίζει τις " μετριοπαθείς " δυνάμεις μεταξύ των παλαιστινίων, έτσι ώστε να οδηγήσει τους " Ισραηλινούς " Και τους φαλαγγίτες.
Λίγο μετά, οι "Ισραηλινοί" έπρεπε να υποχωρήσουν προσωρινά. Σύμφωνα με αρκετές πηγές, το 1982, η ομάδα abu νιντάλ - μια μαχητική ομάδα εχθρική προς την οαπ - σύμφωνα με ισχυρισμούς με την υποστήριξη της ιρακινής υπηρεσίας πληροφοριών λέγεται ότι δολοφόνησε τον σλόμο argov, τον "ισραηλινό" Πρεσβευτή στο Λονδίνο. Ο στόχος της ιρακινής επιχείρησης πληροφοριών είναι να δώσει στο " Ισραήλ " τη δικαιολογία για να εισβάλει στο Λίβανο • ως εκ τούτου, το " Ισραήλ " που κερδίζει ένα πάτημα στο λίβανο θα βοηθήσει τον σαντάμ να περιορίσει τον κύριο αντίπαλό του και τον σύριο ηγέτη χαφέζ αλ-Ασάντ, από το " Ισραήλ " Το δυτικό μέτωπο. Το αν αυτό το κομμάτι πληροφοριών είναι προπαγάνδα ή πραγματική ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η πληροφορία βασίζεται σε αποχαρακτηρισμένα πηγές της CIA, ειπε το αλ-Τζαζίρα, και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, όπως ο γκαρντιαν.
Εκείνη την εποχή, στο Ιράν, οι σιίτες ισλαμιστές που ηγείται ο ayataollah χομεϊνί είχαν ενοποιημένη εξουσία στην εγχώρια αγορά και το ιρανικό σώμα της επαναστατικής φρουράς (irgc), η κύρια στρατιωτική συσκευή του Ιράν είχε εδραιωθεί με τη βοήθεια ενός πρώην ιρανικό-Λιβάνου αμάλ κόμματος ανταρτών mostafa Chamran.
Η Συρία είχε δημιουργήσει τη θέση της στην κοιλάδα beqaa στο λίβανο. Κατά τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του 1980, ο irgc έστειλε 5,000 στρατεύματα στην κοιλάδα beqaa, με την άδεια των σύριοι. Η ηγεσία της Συρίας ανησυχούσε προφανώς ότι η παρουσία του Ιράν θα προκαλούσε μια ακόμη φασιστική επίθεση από το " Ισραήλ." η τεχεράνη και ο damscus ωστόσο συμφώνησαν ότι πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή μια ισχυρή, ενοποιημένη και τοπική αντι-Σιωνιστές δύναμη. Σε αντάλλαγμα για την παρουσία ιρανών στρατευμάτων στο λίβανο, το Ιράν θα έδινε εκατομμύρια τόνους πετρελαίου στη Συρία κάθε χρόνο.
Ο Ηλία Sarkis, πρόεδρος του Λιβάνου, ίδρυσε την Εθνική Επιτροπή σωτηρίας του Λιβάνου, με την ενσωμάτωση του ηγέτη του αμάλ νάμπι μπερί στην κυβέρνηση σε συνεργασία με τους φαλαγγίτες. Αναστατωμένος που το αμάλ είχε προδώσει τον " σιίτων σκοπό," το δεύτερο στη διοίκηση του κόμματος χουσεΐν musawi έφυγε από τον αμάλ. Αρκετές από τις δυνάμεις της αμάλ εντάχθηκαν στο irgc στην κοιλάδα beqaa του λιβάνου. Από τότε, αρκετοί περισσότεροι σιίτες ενσωματώθηκαν στο σχηματισμό ενός χαλαρά συνασπισμού πολλών ισλαμιστών. Το όνομα αυτής της νέας οργάνωσης ήταν η χεζμπολάχ - που σημαίνει το κόμμα του Θεού.
Αρχικά, η χεζμπολάχ επιτέθηκε σε στρατιωτικούς στρατώνες και τους κατέσχεσε για τη δημιουργία των βάσεων της στην περιοχή ba ' albek (παρόμοια με την τακτική του Προέδρου Μάο).
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, η χεζμπολάχ κατηγορείται για την εκτέλεση αρκετών αεροπλάνων: την αεροπειρατεία του 1985 της τwα για την απελευθέρωση 700 σιίτες από τις "Ισραηλινές" Φυλακές. Υπήρχαν επίσης οι πειρατείες του 1984 και του 1988, όλες τις οποίες η χεζμπολάχ λέγεται ότι δεν έχει αναλάβει την ευθύνη.
Η χεζμπολάχ κατηγορήθηκε επίσης για βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας κατά των "ισραηλινών" και των αμερικανικών μονάδων - επιχειρήσεις τις οποίες η οργάνωση προφανώς αρνήθηκε επίσης.
Για να προσελκύσει την υποστήριξη του πληθυσμού, η χεζμπολάχ θα παρείχε αργότερα κοινωνικές υπηρεσίες για τον λαό του λιβάνου στο Νότο, παρέχοντας τους εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, πληρωμή για την ανοικοδόμηση των σπιτιών, και αποζημιώσεις για τις ζημιές που έγιναν. Αυτό θα βοηθήσει στην ενίσχυση της δημοτικότητας της χεζμπολάχ μεταξύ των σιίτων και του σεβασμού ορισμένων χριστιανών και σουνιτών. Οι προσλήψεις της χεζμπολάχ θα αυξηθούν.
Για τις επόμενες δεκαετίες, η χεζμπολάχ θα αναδειχθεί ως η ισχυρότερη αντι-Σιωνιστές δύναμη της αντιπολίτευσης στο λίβανο.
Περισσότερες πληροφορίες να έρθουν σύντομα.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η καταδικη της Monsanto βυθιζει τις μετοχες της Bayer. Μετα το προστιμο μαμουθ για το ζιζανιοκτονο Roundup που επεβαλε η αμερικανικη δικαιοσυνη
Αποζημιώσεις 290 εκατ. δολαρίων επειδή δεν ενημέρωσε για την επικινδυνότητα του ζιζανιοκτόνου Roundup
Στο χαμηλότερο επίπεδο της τελευταίας διετίας έπεσαν χθες οι μετοχές της Bayer έπειτα από την καταδίκη της θυγατρικής της Μonsanto από την αμερικανική Δικαιοσύνη, μια απόφαση που φυσικά δεν είναι άσχετη με την κλιμακούμενη εμπορική αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Σύμφωνα με το Reuters, oι μετοχές της γερμανικής εταιρείας έχασαν περίπου το 10% της αξίας τους, υποχωρώντας στο επίπεδο των 83,48 ευρώ.
Οι χρηματιστηριακές απώλειες οφείλονται στην καταδικαστική απόφαση που εξέδωσε την Παρασκευή δικαστήριο του Σαν Φρανσίσκο σε βάρος του αγροχημικού κολοσού Monsanto, ο οποίος τον Ιούνιο εξαγοράστηκε από την Bayer έναντι 63 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η Monsanto οφείλει να πληρώσει 290 εκατομμύρια δολάρια σε αποζημιώσεις επειδή δεν ενημέρωσε για την επικινδυνότητα του ζιζανιοκτόνου Roundup, στο οποίο κρίθηκε ότι οφείλεται ο καρκίνος ενός 46χρονου Αμερικανού κηπουρού. Η υπόθεση ήταν η πρώτη ανάμεσα σε περίπου 5.000 παρόμοιες αγωγές που αντιμετωπίζει η εταιρεία στις ΗΠΑ.
Στη δικαστική απόφαση αναφέρεται ότι η Monsanto ενήργησε «κακοβούλως» και ότι η χρήση των ζιζανιοκτόνων της συνέβαλε «σημαντικά» στην ασθένεια του μηνυτή Ντιγουέιν Τζόνσον. Η εταιρεία καταδικάστηκε να καταβάλει 250 εκατομμύρια δολάρια ως ποινική αποζημίωση καθώς και 39,2 εκατομμύρια δολάρια σε αντισταθμιστικούς τόκους.
Η Monsanto ανακοίνωσε ότι θα ασκήσει έφεση, επαναλαμβάνοντας παράλληλα την πάγια θέση της ότι η γλυφοσάτη (βασική δραστική ουσία του Roundup) δεν προκαλεί καρκίνο και δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για την ασθένεια του μηνυτή.
«Η σημερινή απόφαση δεν αλλάζει το γεγονός ότι οκτακόσιες επιστημονικές μελέτες και τα συμπεράσματα της αμερικανικής Υπηρεσίας Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA), εθνικά ινστιτούτα υγείας και άλλες κανονιστικές αρχές σε όλο τον κόσμο υποστηρίζουν το γεγονός ότι η γλυφοσάτη δεν προκαλεί καρκίνο και δεν προκάλεσε τον καρκίνο του κ. Τζόνσον» τονίζεται σε ανακοίνωση της εταιρείας.
Το Διεθνές Γραφείο Έρευνας για τον Καρκίνο (ΙARC) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας έχει χαρακτηρίσει τη γλυφοσάτη «πιθανότατα καρκινογενή», ενώ την ίδια άποψη έχουν εκφράσει πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις και επιστημονικοί οργανισμοί.
Πριν από λίγους μήνες, η Ευρωπαϊκή Ένωση υποχώρησε στις πιέσεις της φαρμακοβιομηχανίας, ανανεώνοντας την άδεια χρήσης της ουσίας στα κράτη-μέλη της. Η Ελλάδα καταψήφισε την απόφαση και συντάχθηκε με την πρωτοβουλία της Γαλλίας και άλλων τεσσάρων χωρών για την απαγόρευση της χρήσης της σε ευρωπαϊκό έδαφος.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΕΛ ΑΒΙΒ.-- Ισραηλινοί Εβραίοι και Αραβες πολίτες διαδήλωσαν μαζί κατά δεκάδες χιλιάδες το βράδυ του Σαββάτου στο Τελ Αβίβ απαιτώντας την άμεση απόσυρση του επαίσχυντου νόμου περί «Εβραϊκού Κράτους», που ψήφισε πριν από μερικές βδομάδες η ισραηλινή Βουλή με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Έφυγε ένα "εθνίκι"... αλλά ρίζωσε στις καρδιές των λαών!
"«Η Εθνική Ανεξαρτησία κι η Λαϊκή Κυριαρχία είναι
το μοναδικό αντίδοτο στην επίθεση του κεφαλαίου»
Samir Amin
Έφυγε ο Σαμίρ Αμίν...
«Να κάνετε το Έθνος υπόθεση του Λαού
κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του Έθνους»
Vladimir Lenin
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The US is helping Saudi Arabia destroy Yemen
Οι ΗΠΑ βοηθανε τη Σαουδικη Αραβια να καταστρεψει την Υεμενη
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
14η Αυγούστου... η επέτειος της Νίκης της Χεζμπολάχ!
«Αποτελεί τιμή γι' εμάς το ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ,
ο "Μεγάλος Σατανάς" που στην εποχή μας αντιπροσωπεύει
τη δεσποτεία, τη διαφθορά και την αλαζονεία, μας θεωρούν
εχθρούς τους ώστε να μας συμπεριλαμβάνουν στις
τρομοκρατικές οργανώσεις του καταλόγου τους»
Χασάν Νασράλα, Γενικός γραμματέας, Χεζμπολάχ
Η 14η Αυγούστου είναι η επέτειος της Νίκης της Λιβανέζικης Αντίστασης στον πόλεμο των 33 ημερών με τα στρατεύματα του κατοχικού σιωνιστικού καθεστώτος της Παλαιστίνης το 2006.
Είναι η επέτειος που σηματοδότησε την απόλυτη ήττα, διάλυσε το μύθο του δήθεν "ανίκητου στρατού" των σιωνιστών.
33 ημέρες ήταν αρκετές... και οι κατοχικές σιωνιστικές δυνάμεις τράπηκαν σε άτακτη φυγή, μια ντροπιαστική ήττα... ο Λίβανος απελευθερώθηκε.
Η σφαγή στην Κανά της Γαλιλαίας στο Νότιο Λίβανο, η εξολόθρευση, μεταξύ αμάχων και 40 μικρών παιδιών (29 Ιούνη 2006), με προσωπική διαταγή του... βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης εγκληματία πολέμου Σιμόν Πέρες, ήταν που έκανε τη Χεζμπολάχ να πολεμήσει έτσι που τρομοκρατήθηκε ο "ανίκητος στρατός".
Μια σφαγή που σημάδεψε καθοριστικά το σιωνιστικό κατοχικό καθεστώς στην Παλαιστίνη. Τα 15 ανάπηρα παιδάκια, μεταξύ των 40, απαιτούσαν την απόλυτη δικαίωση.
Εκείνη την ίδια ημέρα η Patti Smith θα γράψει το τραγούδι για τη φρικτή σφαγή με τίτλο Κανά (Τhe massacre of Qana):
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Ιταλία δίνει τελεσίγραφο στην ΕΚΤ: "εγγύηση" spreads ομολόγων ή "το ευρώ θα διαλυθεί"
Ο Claudio Borghi, επικεφαλής της επιτροπής προϋπολογισμού της Ιταλίας, επιτέθηκε εναντίον της ΕΚΤ: "είτε η ΕΚΤ θα παράσχει εγγύηση είτε το ευρώ θα διαλυθεί" καθώς "δεν υπάρχει τρίτη επιλογή".
